Η άνοδος και η πτώση του Μίλο Γιαννόπουλος, του ακροδεξιού, γκέι, επαγγελματία προβοκάτορα, στελέχους του ημιεπίσημου ΜΜΕ της εμπιστοσύνης του νέου Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, Μπράιτμπαρτ, έχει μια αρχαιοελληνική χροιά. Θυμίζει τον Ικαρο. Εν μια νυκτί, το διάσημο αυτό τρολ με το ελληνικό επίθετο (της γιαγιάς του) που είχε την αίσθηση πως μπορεί να πει τα πάντα χωρίς συνέπειες, είδε την ελευθερία έκφρασής του να φτάνει στα όριά της, σε ένα ζήτημα-ταμπού όχι μόνο για την αμερικανική Δεξιά, αλλά και την ευρωπαϊκή Αριστερά: την υπεράσπιση της παιδοφιλίας. (Υπενθυμίζεται πως μια αντίστοιχη ανεκτική στάση στο θέμα, κατά τη δεκαετία του ’80, είχε απασχολήσει πρόσφατα και το κόμμα των Γερμανών Πρασίνων.)
Αίφνης, λοιπόν, με περισσή υποκρισία, οι μέχρι χθες πολέμιοι της πολιτικής ορθότητας και θαυμαστές της ρητορικής μίσους ανακάλυψαν ότι ο Μίλο δεν μπορεί να λέει ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Δεν πειράζουν ο μισογυνισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία του, την οποία σκορπούσε αφειδώς έως σήμερα. Μόνον όταν έφτασε στο σημείο να νομιμοποιήσει το σεξ με έναν 13χρονο έφηβο, ενοχλήθηκαν. Εχει ενδιαφέρον όλη αυτή η υπόθεση. Γιατί αποδεικνύει πόσο μάταιο είναι να δίνεται βήμα σε ένα φορέα μίσους και να επιχειρείται διάλογος με έναν ακροδεξιό κλόουν.
Την περασμένη εβδομάδα, ο έμπειρος αριστερός κωμικός, υπέρμαχος της πλήρους ελευθερίας έκφρασης, Μπιλ Μέιερ κάλεσε τον Μίλο στην εκπομπή του. Η απόφασή του προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, μάλιστα κάποιος από τους καλεσμένους ακύρωσε την εμφάνισή του, αρνούμενος να συγχρωτιστεί τηλεοπτικά με τον Γιαννόπουλος. Νομίζω η εξέλιξη της εκπομπής τον δικαίωσε. Στο τέλος οι παριστάμενοι συσπειρώθηκαν ομαδόν εναντίον του Μίλο, προσβάλλοντας και καθυβρίζοντάς τον. Ο ίδιος είχε καθίσει ήσυχα σε μια γωνία, χαμογελώντας σαρδόνια, καταμετρώντας τα σε βάρος του «άει στο διάολο», ενθουσιασμένος με τον θρίαμβό του. Είχε επιβάλει τη δική του αισθητική διαλόγου, είχε υπαγορεύσει την ατζέντα και είχε μετατρέψει τους (προοδευτικούς υποτίθεται) συνομιλητές του σε ομοίους του. Την επόμενη μέρα οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» διαπίστωναν ότι «ο Μπιλ Μέιερ και ο Μίλο Γιαννόπουλος βρήκαν πεδίο συνεννόησης».
Το ίδιο δίλημμα έχει ταλανίσει πολλές φορές τα ελληνικά ΜΜΕ σε σχέση με τη Χ.Α. Πώς αντιμετωπίζεις τον Νίκο Μιχαλολιάκο; Προσπαθείς να τον ξεμπροστιάσεις, ζητώντας του να σου πει τις θέσεις του για το ασφαλιστικό π.χ.; Και μετά τι; Υπομένεις τον Sieg Heil μονόλογό του για τους τοκογλύφους και τους ντόπιους προδότες; Καλείς σε πάνελ τον Κασιδιάρη; Αυτός δεν είναι που όταν διαφωνεί με κάποιον, και δη με γυναίκα, τον πλακώνει στις μάπες; Αν όντως αισθάνεται αποκλεισμένη η Χ.Α. από τα ΜΜΕ, μπορούμε να προβάλλουμε κάθε μέρα το βίντεο που αποκάλυψε πρόσφατα η «Εφ. των Συντακτών» με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς, τον ύμνο «Deutschland ueber alles» (Η Γερμανία πάνω από όλα) και τα συνθήματα «Juden Raus» (Εξω οι Εβραίοι).
