Μόνον έξι χώρες της Ε.Ε. εκπροσωπήθηκαν στην ορκωμοσία του Βλαντιμίρ Πούτιν για την πέμπτη κατά σειράν εξαετή θητεία του στην προεδρία της Ρωσίας: η Κύπρος, η Σλοβακία, η Μάλτα, η Ουγγαρία, η Γαλλία και… η Ελλάδα! Το επιχείρημα που προβλήθηκε είναι ότι η Αθήνα ακολουθεί τη Γαλλία στο ζήτημα. Γιατί προφανώς η Γαλλία είναι η μοναδική από τις προαναφερθείσες που έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι δεν φλερτάρει με το καθεστώς στη Μόσχα. Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι, άλλωστε, εκείνος που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αποστολής δυτικών στρατευμάτων στην Ουκρανία.
Δεν ακολούθησε, όμως, η Ελλάδα τις υπόλοιπες είκοσι μία και τις ευρωπαϊκές συστάσεις για μποϊκοτάζ της τελετής. Σε πολλά δημοσιεύματα του ξένου Τύπου η λέξη ορκωμοσία μπαίνει σε εισαγωγικά. Αλήθεια, πώς μπορούμε να μιλάμε για ορκωμοσία χωρίς εισαγωγικά όταν οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές ήταν μια αναμέτρηση νοθείας και βίας με μυστηριώδεις(;) θανάτους όλων των σοβαρών πολιτικών του αντιπάλων, συμπεριλαμβανομένου του Αλεξέι Ναβάλνι, και πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ; Πώς μπορεί η Ελλάδα να νομιμοποιεί αυτή τη διαδικασία και να παρίσταται ως καλεσμένη σε μια γιορτή ενός αυταρχικού ηγέτη, που κατηγορείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου; (όπως στην Μπούτσα και στη Μαριούπολη).
Αναρωτιέμαι σε τι οφείλεται αυτή η ελληνική εμμονή με τη Ρωσία. Πότε βγήκε σε καλό η φαντασίωση ότι το «ξανθό γένος» θα μας σώσει; Από το 1821, όταν ο τσάρος αποκήρυξε το κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη, μέχρι την πρόσφατη οικονομική κρίση, οι προσδοκίες ότι η Μόσχα θα σπεύσει να βοηθήσει την ομόδοξη χώρα αποδείχθηκαν φρούδες. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίσαμε να απονέμουμε διδακτορικούς τίτλους στον Βλαντιμίρ Πούτιν, τους οποίους τρέχαμε εκ των υστέρων να αφαιρέσουμε.
Κάποιος καχύποπτος παρατηρητής θα μπορούσε να εκλάβει την ελληνική παρουσία ως προσπάθεια κατευνασμού του Ρώσου προέδρου. Ενόψει ευρωεκλογών, η υπόγεια ρωσική στήριξη προς ακροδεξιούς σχηματισμούς, αλλά και η δεδομένη ρωσοφιλία των πιο συντηρητικών Ελλήνων ψηφοφόρων, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα, θα μπορούσαν να είναι το κίνητρο γι’ αυτό το κλείσιμο ματιού στη Μόσχα.
Τώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία μοιάζει πιο αμφίρροπος από ποτέ και η δυτική κόπωση στήριξης του Κιέβου γίνεται ολοφάνερη, δεν αποκλείεται εξάλλου η Ελλάδα να θέλει να ρίξει μια γέφυρα επικοινωνίας στη ρωσική πλευρά, για να μη βρεθεί εκτός γεωπολιτικού κι ενδεχομένως ενεργειακού παιχνιδιού την επόμενη ημέρα. Αν είναι έτσι, όμως, ας το μάθουμε. Ευθέως. Και όχι από διαρροές σε παραπολιτικές στήλες. Και ας εξηγηθεί με ειλικρίνεια η απόφαση.