Οι πάντες γνωρίζουν ότι οι αυριανές εκλογές στην Ολλανδία είναι σημαντικές, όχι μόνο για την ίδια τη χώρα, αλλά και διεθνώς. Από το αποτέλεσμά τους θα προκύψει η επόμενη ολλανδική κυβέρνηση, ταυτόχρονα όμως θα αποτελέσουν ένα κρίσιμο τεστ για την πορεία της εθνικολαϊκιστικής Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Αν το Κόμμα για την Ελευθερία (PVV) τους Χερτ Βίλντερς έλθει πρώτο, οι κραδασμοί για ολόκληρη την Ευρώπη θα είναι έντονοι, καθώς ο ευρωσκεπτικισμός θα εμφανισθεί ενισχυμένος σε μια χώρα που βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής ιδέας από την πρώτη στιγμή. Μια χώρα μάλιστα που η οικονομία της είναι ισχυρή. Πέρα από το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κόμμα αποπνέει οσμή αυταρχισμού. Εως προχθές, το Λαϊκό Κόμμα Ελευθερίας και Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε, ερχόταν πρώτο σε αριθμό εδρών στις δημοσκοπήσεις, με ελάχιστη διαφορά από από το κόμμα του Χ. Βίλντερς. Ακόμη και αν ο τελευταίος έλθει πρώτος στις εκλογές, είναι απίθανο να κυβερνήσει, καθώς όλα τα υπόλοιπα κόμματα έχουν αποκλείσει τη συνεργασία μαζί του. Ωστόσο, στην εκλογική μάχη της Ολλανδίας έχουν υπεισέλθει δύο παράγοντες που ούτε τώρα, αλλά ούτε και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα θα μπορεί να αποτιμηθεί με ακρίβεια η επίδρασή τους. Ο πρώτος παράγοντας είναι η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και ο δεύτερος και σίγουρα πιο σημαντικός είναι η σύγκρουση με τον Ταγίπ Ερντογάν και το καθεστώς του.
Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, η εκλογή του Ντ. Τραμπ θα μπορούσε να βοηθήσει τον Χ. Βίλντερς, τη Μαρίν Λεπέν και τους ομοίους τους να διεκδικήσουν με αξιώσεις την εξουσία στις χώρες τους. Επικράτησε μάλιστα και ένας σχετικός πανικός αρχικά. Στη συνέχεια, η συμπεριφορά και οι επικοινωνιακές «γκάφες» του νέου Αμερικανού προέδρου φαίνεται ότι επηρέασαν αρνητικά την κοινή γνώμη συνολικά στην Ευρώπη και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η επέλαση των ακροδεξιών αναχαιτιζόταν. Η απρόσμενη παράμετρος που εμφανίστηκε ήταν ασφαλώς η χονδροειδής απόπειρα του Τούρκου προέδρου να μεταφέρει στα ευρωπαϊκά κράτη, όπου υπάρχει πολυπληθές τουρκικό στοιχείο, την προεκλογική εκστρατεία που κάνει ενόψει δημοψηφίσματος στη δική του χώρα. Δημοψηφίσματος που αν το κερδίσει, θα του επιτρέψει να εγκαθιδρύσει και τυπικά ένα εξαιρετικά αυταρχικό καθεστώς με απόλυτο άρχοντα τον ίδιο.
Είναι γνωστό ότι σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες –αρνητική εξαίρεση η Γαλλία, που δεν αποκλείεται να το πληρώσει, αφού η στάση της έριξε άφθονο νερό στον μύλο της Λεπέν– αρνήθηκαν να προσφέρουν γήπεδο στον Ερντογάν για να παίξει το παιχνίδι του. Στην Ολλανδία των αυριανών εκλογών τα πράγματα έφτασαν και παραμένουν σε μεγάλη όξυνση στις σχέσεις με την Τουρκία, οι εξελίξεις το αποδεικνύουν και η συνέχεια είναι δύσκολα προβλέψιμη. Από πρώτη ματιά, η σθεναρή στάση του Μ. Ρούτε θα πρέπει να τον ωφελήσει εκλογικά, αλλά δεν είναι και απόλυτα βέβαιο. Δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ένα μέρος των ψηφοφόρων να στραφεί προς τον Βίλντερς θεωρώντας ότι αυτός είναι ο αυθεντικός εκφραστής της ισλαμοφοβίας, ξενοφοβίας και, στην ειδική περίπτωση, τουρκοφοβίας. Το αποτέλεσμα θα δείξει…
Είναι λογικό να προκαλεί ανησυχία στην Ελλάδα όλη αυτή η κατάσταση. Από τη μια πλευρά είναι θετικό ότι έστω και αργά η Ευρώπη αντιλαμβάνεται τι σημαίνει Τουρκία και Ερντογάν και υψώνει τείχη, από την άλλη πλευρά δεν ξέρουμε αν θα παραμείνει μόνο στις φραστικές επιθέσεις ή αν θα προχωρήσει και σε άλλες αντιδράσεις. Ηδη ο Τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων απειλεί με ακύρωση της συμφωνίας για τους προσφυγές. Είναι φανερό ότι η δική μας χώρα πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να παραμείνει στη στενή ευρωπαϊκή οικογένεια.