Οι απαντήσεις στα ερωτήματα «γιατί η ευρύτερη Κεντροαριστερά βρίσκεται σε διαρκή κινητικότητα», καθώς και «για ποιο λόγο αφορά τους πρωταγωνιστές του πολιτικού διπόλου» που έχει διαμορφωθεί –και ενισχυθεί– την τελευταία διετία στην Ελλάδα, είναι πολύ περισσότερες της μιας. Η προφανής συνδέεται με το γεγονός ότι η ίδια η Κεντροαριστερά είναι συχνά δισυπόστατη. Στα δύο πλέον γνωστά σχήματα που προσδιορίζονται περίπου σε αυτόν τον χώρο, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι, αλλά και στους μικρότερους σχηματισμούς και προσωπικότητες της κεντροαριστερής περιφέρειας, το στίγμα είναι ασαφές και συχνά ετεροβαρές. Αλλοτε θυμίζει δεκαετία του ’80, πού και πού προσιδιάζει στο εκσυγχρονιστικό λεξιλόγιο της περιόδου Σημίτη, ορισμένες φορές δεν διαφοροποιείται και πολύ από όσα ήδη λένε, ως αυθεντικοί εκφραστές της Κεντροδεξιάς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν.Δ. Εν ολίγοις, στο εσωτερικό της Κεντροαριστεράς υπάρχει μια εγγενής διαφωνία μεταξύ των πρωταγωνιστών για το κοινό στο οποίο απευθύνονται αλλά και το εύρος αυτού.
Οι εξελίξεις στην Κεντροαριστερά ευλόγως απασχολούν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τη Ν.Δ. Ο Αλέξης Τσίπρας, παρακινούμενος και από τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές, προσπαθεί να γίνει κεντροαριστερός, αν και κάτι τέτοιο του βγαίνει –όπως είναι οφθαλμοφανές– μάλλον δύσκολα. Οι «λατινοαμερικάνικες» εκφάνσεις του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι παρακμιακές και περιθωριακές στην ελληνική κοινωνία, «καπελώνουν» την όποια προσπάθεια του πρωθυπουργού να μετακινηθεί προς το πολιτικό Κέντρο. Πιθανή ανάκαμψη της Κεντροαριστεράς, λοιπόν, θα δημιουργήσει στον ΣΥΡΙΖΑ σοβαρά προβλήματα. Αντιστοίχως, ένας καθαρά φιλελεύθερος πολιτικός με το προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει περισσότερα κοινά με αρκετούς που προέρχονται από το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, παρά με ορισμένους στα άκρα της Ν.Δ. Στην περίπτωση της Ν.Δ. ανάκαμψη της Κεντροαριστεράς ίσως δημιουργήσει προβλήματα στην πολιτική διεύρυνσης, που με μεγάλο κόπο επιχειρεί ο Μητσοτάκης εδώ και δύο χρόνια.
Εν ολίγοις, ένα τρίτο, μετριοπαθές κόμμα με ποσοστά της τάξης του 8 – 10% θα άλλαζε άρδην το πολιτικό παιχνίδι. Απομένει, βέβαια, να φανεί αν στη νέα πολιτική γεωγραφία της Ελλάδας υπάρχει χώρος για το προοδευτικό πολιτικό κέντρο, ή απλώς οδηγούμαστε σε μια σκληρή σύγκρουση με όρους διπόλου και ρητορική παρελθόντος.