Ο Γιώργος Καμίνης θέλει να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Να προσθέσω και ένα «ολέ»; Να το προσθέσω: ολέ, ολέ και τρισολέ· αλλά χωρίς θαυμαστικό.
Ως δήμαρχος Αθηναίων, ο Γ. Καμίνης υπήρξε μάλλον απογοητευτικός, ιδίως υπό το πρίσμα των προσδοκιών που είχε γεννήσει η εκλογή του. Επί των ημερών του, η Αθήνα έγινε ακόμη πιο βρώμικη και σιχαμένη. Ασφαλώς, στην επιδείνωση αυτή συνετέλεσε η κρίση· όμως και ο ίδιος δεν τόλμησε να θίξει το απόστημα της διαφθοράς στον τομέα της καθαριότητας. Εξίσου ανήμπορος απεδείχθη και με τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος: μπαρ, καφενεία, σουβλατζίδικα ξεφυτρώνουν σαν τα ραδίκια στο κέντρο της πόλης και τα τραπεζοκαθίσματά τους επεκτείνονται ανεξέλεγκτα στα πεζοδρόμια. Αυτοί είναι κυρίως οι λόγοι για τους οποίους οι κάτοικοι του κέντρου, εκείνοι που κάποτε υποστήριξαν με ενθουσιασμό την εκλογή του, τώρα δεν θέλουν ούτε να ακούν για τον δήμαρχό τους.
Ως εδώ όμως ο ψόγος, γιατί ο απολογισμός της δημαρχίας Καμίνη έχει και θετικά. Κατ’ αρχάς, απήλλαξε την Αθήνα από τον απαίσιο προκάτοχό του και τον εσμό των εταίρων του. Επειτα, ο Καμίνης έβαλε σε τάξη τα οικονομικά του δήμου και εξυγίανε τον δημοτικό ραδιοσταθμό, στον οποίον μέχρι τότε οι διευθυντές ήσαν περισσότεροι από τους δημοσιογράφους. Τέλος, ανασυγκρότησε και επεξέτεινε τις κοινωνικές δομές (περίθαλψη, συσσίτια για απόρους κ.λπ.), υπηρεσίες απολύτως κρίσιμες στον καιρό της κρίσης. Μετά από αυτά, η δημαρχία του και ιδίως η δεύτερη θητεία του δεν ήταν παρά μια ανούσια άσκηση δημοσίων σχέσεων στο εξωτερικό.
Χαρακτηριστικότερο, όμως, των δυνατοτήτων του ανδρός και των ορίων τους ήταν η προσέγγισή του στο ζήτημα των διαδηλώσεων. Μαζί με άλλους εκλεκτούς νομικούς, ανθρώπους ανεπίληπτων δημοκρατικών πεποιθήσεων, ο Καμίνης εξεπόνησε νομοσχέδιο για τον λελογισμένο περιορισμό τους, στο οποίο η τότε κυβέρνηση δεν έδωσε την παραμικρή σημασία. Η αδιαφορία της κυβέρνησης ήταν αναμενόμενη· ωστόσο, ο Καμίνης αρκέστηκε στην επίδειξη της δικής του τεχνοκρατικής πρόνοιας, δέχθηκε πειθήνια την κυβερνητική απόρριψη και πέραν αυτού ουδέν: κάθισε ήσυχος στη γωνίτσα του σαν καλό παιδάκι. Εδειξε τότε το μεγαλύτερο μειονέκτημά του: ότι δεν έχει πολιτικό σθένος – και δεν φαντάζομαι να το απέκτησε τώρα επειδή θέλει να ηγηθεί της ΔΗΣΥ. Hταν και παραμένει αυτό που λέγεται, στη σύγχρονη lingua franca, «wimp». Δυστυχώς.
Υπό το πρίσμα αυτό, πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι σήμερα η υποψηφιότητά του; Πάρα πολύ, σπεύδω να απαντήσω. Πρώτα απ’ όλα, επειδή η ενοποίηση του κεντρώου χώρου είναι απολύτως αναγκαία, εφόσον συμφωνούμε ότι πρωτεύει η απαλλαγή από τον νοσηρό εθνικολαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι αντίπαλοί του στη διεκδίκηση είναι λίγο ή πολύ γνωστοί: η Φώφη, μια θλιβερή υποσημείωση της δεκαετίας του 1980, με τα ημιθανή υπολείμματα της πασοκαρίας· ο Βενιζέλος, με τον υπερμεγέθη εγωισμό του και τις βλέψεις για δικό του κόμμα· ενδεχομένως η Διαμαντοπούλου –υπουργοπούλα παινεμένη– με την ανύπαρκτη αίσθηση του πολιτικού timing· και, ίσως, ο Σταύρος Θεοδωράκης. (Κωνσταντινόπουλοι, Ραγκούσηδες και λοιπά περιτρίμματα λογίζονται ως μέρος του ψυχαγωγικού προγράμματος της διαδικασίας…)
Το ζητούμενο για την ενότητα του κεντρώου χώρου είναι όλοι οι παραπάνω να συνυπάρξουν υπό έναν αρχηγό, πράγμα αμφίβολο εφόσον ένας εξ αυτών επικρατήσει, δεδομένου του εγωισμού που κουβαλά ο καθένας τους. Εδώ ακριβώς είναι που το μειονέκτημα του Καμίνη μετατρέπεται σε πλεονέκτημα. Ο ήπιος χαρακτήρας του δημάρχου, ακόμη και αυτή η έλλειψη πολιτικού σθένους, επιτρέπουν τα περιθώρια ώστε όλοι αυτοί, ο καθένας με την προσωπική ατζέντα του, να συνυπάρξουν υπό τη σκέπη ενός αρχηγού τον οποίον δεν θα υπολογίζουν και πάρα πολύ. Εξυπακούεται, βέβαια, ότι μια τέτοια συγκόλληση προφανώς δεν θα είναι μακράς πνοής. Αλλά ποιος μίλησε για μακρά πνοή; Κυβερνητικό εταίρο για τη Ν.Δ. αναζητούμε. Επιπλέον, δε, η ΔΗΣΥ με επικεφαλής τον κεντρώο Καμίνη μπορεί να απελευθερώσει τον Κυριάκο από τα δεσμά των νεοκαραμανλικών του κόμματος, ώστε να στρέψει –επιτέλους– τη Ν.Δ. προς το κέντρο.
Ζούμε στην εποχή της ολιγαρκείας – το μάθαμε πλέον, νομίζω. Αυτούς έχουμε, με αυτούς θα πορευτούμε. Τουλάχιστον ο Καμίνης αναθερμαίνει γνησίως τις ελπίδες για την περιστασιακή έστω ανασύνταξη του Κέντρου.