Θλίψη προκαλεί η εικόνα της ελληνικής πραγματικής οικονομίας. Αν και δεν έχουμε στοιχεία για το πρώτο τέταρτο του τρέχοντος έτους, η άμεση σύγκριση με την πολύ ικανοποιητική πορεία του ΑΕΠ στη Ζώνη του Ευρώ είναι εξόχως αποκαρδιωτική. Ειρήσθω εν παρόδω, μόνον αρνητικά σχόλια, που ενισχύουν ερωτήματα τα οποία διατυπώθηκαν στις τελευταίες εκθέσεις του ΔΝΤ, προκαλεί η «δυσκολία» της Στατιστικής Αρχής να ανακοινώσει την εκτίμησή της (flash estimate) για την πορεία του εγχώριου προϊόντος, αντί της προβλεπόμενης ημέρας (14 Αυγούστου) σε ημερομηνία πολιτικά ευαίσθητη, πολύ κοντά δηλαδή στην ομιλία του πρωθυπουργού κατά τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης.
Η Eurostat πάντως ανακοίνωσε στις 16 Αυγούστου την ευρωπαϊκή εικόνα και είναι εντυπωσιακή. Τα 19 κράτη της Ζώνης τρέχουν με 2,2% ετήσιο ρυθμό ανόδου του ΑΕΠ τους! Για έναν τόσο μεγάλο και ώριμο οικονομικό χώρο, ανάκαμψη παρόμοιου επιπέδου αποτελεί ισχυρό επίτευγμα. Ειδικότερα κράτη που πέρασαν από τη διορθωτική δοκιμασία των μνημονίων, εμφανίζουν ξεχωριστά αποτελέσματα. Οι Ισπανοί κινούνται με 3,1%. Οι Πορτογάλοι με 2,8%. Οι Ιρλανδοί με 6,6%. Η Κύπρος έγραψε 3,5%. Αλλά και οι «βαριές» οικονομίες πήγαν καλά: 2,1% η Γερμανία, 1,8% η Γαλλία, ακόμη και η Ιταλία, παρά την προεκλογική γκρίνια, τρέχει με 1,5%.
Ουδείς άλλος λόγος υπάρχει για την απαίσια καθυστέρηση της Ελλάδας να συντονίσει τον βηματισμό της, παρά τη συστηματική καταστροφή της εμπιστοσύνης στις άμεσες προοπτικές σε συνδυασμό με τη βαρύτατη φορολογία καταναλωτών και επιχειρήσεων.
Η αποτυχία είναι εντυπωσιακή. Κατά τη δεκαετία που πέρασε (2006 – 2016) η Ελλάδα εμφανίζει ύφεση -2,7% κατά μέσον όρο. Καμία άλλη χώρα δεν έπεσε τόσο χαμηλά. Η επιδείνωση οφείλεται κυρίως στην καταστροφή των θετικών προοπτικών που είχαν ρεαλιστικά εγγραφεί για τη διετία 2015-16. Ακόμη και η μεγαλύτερη από την αναμενόμενη ύφεση που προκάλεσαν τα μέτρα διόρθωσης των απύθμενων κρατικών ελλειμμάτων, σε συνδυασμό με την απώλεια του αξιόχρεου του κράτους, θα είχε εξισορροπηθεί χωρίς τις απανωτές αποτυχίες της κυβερνητικής πλειοψηφίας που φέρει εξ ολοκλήρου τη συγκεκριμένη ευθύνη.
Υπό το φως αυτών των θλιβερών επιδόσεων, ο πρωθυπουργός έχει το καθήκον να βεβαιώσει τον επιχειρηματικό κόσμο για όσα σκοπεύει να πράξει στους επόμενους 18 μήνες. Θα προτιμήσει την αναδιανομή των επαχθέστατων φόρων ή θα έχει το θάρρος να παραδώσει μια οικονομία που θα έχει επιτύχει τη φυγή προς τα εμπρός, που τόσο χρειαζόμαστε για να κερδίσουμε τον χαμένο –και με δική του ευθύνη– πολύτιμο χρόνο;