Στην ιδεολογική κοιτίδα του πρωθυπουργού μπερδεύουν συχνά τον ιστορικό υλισμό με τον ντετερμινισμό και, όπως έδειξε η απελπιστική περίπτωση Κοντονή, με τον γραφειοκρατικό προσωπολατρικό «σοσιαλισμό». Στον καχύποπτο δεσποτικό κρατισμό του Στάλιν, το άτομο σβήνει· η ψυχολογία δεν είναι επιστήμη· η πρωτοβουλία έρχεται μόνον από τους καθοδηγητές του ενός και μοναδικού κόμματος· η εμπιστοσύνη υπάρχει ή χάνεται ανάλογα με τις «πληροφορίες» που διαθέτει η μυστική αστυνομία.
Η ομάδα στην εξουσία έχασε 30 μήνες πιστεύοντας ότι θα πετύχει την κατάλληλη πολιτική παρέμβαση για να επιτύχει τους σκοπούς της. Τώρα ακόμη νομίζουν ότι ο συμβιβασμός τους με τη μνημονιακή σκληρή πραγματικότητα αρκεί για την ολική επαναφορά της οικονομίας. Δυστυχώς, τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, ο κ. Τσίπρας και εμείς μαζί του θα ανακαλύψουμε το μάθημα του Μπαστιά: το σπασμένο τζάμι δεν δημιουργεί μόνο του νέο πλούτο!
Ενδιαφέρον για επενδύσεις
Οι επενδυτές που επισκέπτονται το Μαξίμου μένουν με την απορία: είναι δυνατόν ο πιο αριστερός ηγέτης της Ζώνης του Ευρώ να δηλώνει τέτοια προθυμία υπηρέτησης όποιας επιχειρηματικής πρότασης του παρουσιάζουν; Γιατί το ενδιαφέρον για επενδύσεις στην Ελλάδα είναι μεγάλο. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μάλιστα πολύ μεγάλο. Η βύθιση των ακινήτων έχει σταματήσει στο μεγαλύτερο μέρος της παραγωγικής και επιχειρηματικώς ενδιαφέρουσας επικράτειας. Υπερχρεωμένοι επιχειρηματίες περιμένουν τις τράπεζες να τους «χαρίσουν» τα παλιά δάνεια. «Ας βγάλουν τις επιχειρήσεις μας στο σφυρί», εξηγούν, σίγουροι ότι θα τις ξαναγοράσουν οι ίδιοι, καθαρές από χρέη εις υγείαν των κορόιδων που πλήρωναν τα δικά τους δάνεια και έβαλαν και όσα χρέη απαίτησε η ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Δυστυχώς όμως, το αφήγημα Τσίπρα μπάζει από παντού. Την ώρα που τα κράτη του ευρώ φεύγουν μπροστά εκπλήσσοντας τον Ντράγκι και άλλους δημιουργούς του παρόντος αναπτυξιακού κύματος, η Ελλάδα υποφέρει από την οπισθέλκουσα δύναμη που ασκούν επί του ΣΥΡΙΖΑ αντιδραστικές ομάδες συμφερόντων, που διατηρούν αλώβητη την επιρροή τους εντός της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Κάπως έτσι, ό,τι χτίζει ο πρωθυπουργός το ανατινάζουν υπουργοί και στελέχη. Οι επενδυτές, που τα πληροφορούνται όλα αυτά, βγάζουν τα συμπεράσματά τους και περιμένουν να δουν δύο πράγματα.
Θα κλείσει, αναρωτιούνται, η τρίτη αξιολόγηση πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού, δηλαδή μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου, ή θα φτάσουμε Μάρτιο, όπως ρεαλιστικά εκτιμούν ακόμη και εκείνοι που, στις Βρυξέλλες, συμπαθούν τον ιδιόρρυθμο κ. Τσακαλώτο;
Ελλειμμα εμπιστοσύνης
Από την οικονομία λείπουν η εμπιστοσύνη των ξένων, η αυτοπεποίθηση των επιχειρηματιών και τα… λεφτά των τραπεζών. Πολλοί πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας θα συνδέσει τη διαπραγμάτευση του πακέτου μέτρων, ρυθμίσεων και κεφαλαίων, που χρειαζόμαστε για να βγούμε από τα μνημόνια, με πολιτικές πρωτοβουλίες. Που σημαίνει ότι ο χρόνος των εκλογών δεν είναι δεδομένος και, το χειρότερο, το κλίμα μέσα στο οποίο μπορεί να γίνουν πρόωρες εκλογές μπορεί να είναι εκρηκτικό. Οσο κι αν οι προοπτικές να σχηματίσει κυβέρνηση ο κ. Μητσοτάκης λειτουργούν σταθεροποιητικά, η χώρα παραμένει στην ομηρία ενός πολύ απρόβλεπτου πρωθυπουργού. Δεν ξεχνούμε ότι ο πάντοτε «αγαπητός Αλέξης» έχει αποδείξει, με τη θητεία του, γιατί οι μαρξίζοντες οπαδοί του ντετερμινισμού δεν προβλέπουν σωστά.
Εξάλλου, η υπόγεια αλλά δυναμική διαμάχη του ΔΝΤ με Ντράγκι, Σόιμπλε για το μέλλον των τραπεζών και το πιστοληπτικό «μαξιλάρι» που πρέπει να έχει η Ελλάδα αποδεικνύει ότι ο κ. Τσίπρας παραμένει παγιδευμένος στο τέλμα που ο ίδιος και οι ανιστόρητοι σύντροφοί του οδήγησαν τη χώρα.