Οταν ήμουν στο σχολείο μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο σπίτι της φίλης μου της Ροδιάς, απ’ όλα μου φαινόταν το πιο εξωτικό. Κολλητά στο σαλόνι αναπτυσσόταν ένα δεύτερο δωμάτιο, με τους τοίχους καλυμμένους με βιβλιοθήκες μέχρι πάνω και μια στρογγυλή πολυθρόνα για διάβασμα στο κέντρο. Ενα κάστρο από λέξεις. Θυμάμαι τον πατέρα της, τον κύριο Γιώργο, να ψάχνει με τις ώρες στα ράφια κάποια έκδοση, πριν ξαναχωθεί στο γραφείο του, άβατο για τις φιλενάδες της κόρης του φυσικά. Οταν έλειπε, καμιά φορά άνοιγα την πόρτα να ρίξω μια ματιά σ’ αυτό το μικρό σύμπαν από βιβλία και χαρτιά με το σύστημα οργάνωσης που αναπτύσσουν οι δημοσιογράφοι, δωμάτιο ασκητικό και πληθωρικό ταυτόχρονα, το φόντο που απέκτησε από τότε στο μυαλό μου η Αριστερά της διανόησης. Σε αυτό το δωμάτιο είχα πρωτοδεί, σε ντάνες, αυτά τα λεπτά δημοσιογραφικά χαρτιά που έκαναν όλους τους γραφικούς χαρακτήρες όμορφους, και ό,τι γραφόταν σημαντικό (σε αυτά έκτοτε γράφαμε τα ραβασάκια μας). Από το πόμολο κρεμόταν πάντα και ένας ντουρβάς, το παραδοσιακό σιφναίικο σακίδιο πλάτης. Η Σίφνος, πατρίδα του κυρίου Γιώργου, ήταν κρυμμένη παντού μες στο σπίτι και ήταν ωραία να την ανακαλύπτεις σταδιακά.
Ο Γιώργος Ματζουράνης ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος που γνώρισα στη ζωή μου, και μέχρι σήμερα δεν ξέρω αν έπαιξε και αυτό τον ρόλο του. Μπορεί. Την «Αυγή» την έβρισκες πάντα στο τραπεζάκι του σαλονιού, σε στοίβες στο γραφείο, στην κουζίνα πλάι στα σιφναίικα κουλούρια. «Αυγούλα» την έλεγε μικρή η Ροδιά, κληρονομώντας την τρυφερότητα για το έντυπο που είχε ο μπαμπάς της, για πολλά χρόνια συντάκτης βιβλίου της εφημερίδας και κάποια στιγμή αρχισυντάκτης του κυριακάτικου φύλλου. Περνώντας τα χρόνια, όταν είχε αποσυρθεί από τη δημοσιογραφία για να αφοσιωθεί στη συγγραφή, και εγώ ξεκινούσα στη δουλειά, με ρώταγε συχνά πυκνά «πώς τα βλέπεις τα πράγματα; τι λένε στην εφημερίδα;». Ντρεπόμουν να παραδεχθώ ότι εάν έλεγαν κάτι στην εφημερίδα, δεν το έλεγαν σε μένα, αλλά όλο και κάποιο παραδημοσιογραφικό τού διηγιόμουν. Αλλωστε, περισσότερο αποζητούσε μια τζούρα από την ατμόσφαιρα της αίθουσας σύνταξης.
Πριν από μία εβδομάδα αποχαιρετίσαμε τον κύριο Γιώργο στη Σίφνο του και δεν μπορούσες να μη σκεφτείς ότι μαζί του αποχαιρετίζαμε ακόμα ένα ζωτικό κομμάτι «εκείνης» της Αριστεράς, της δημοσιογραφίας της ευγένειας και των λέξεων. Ομως πάνω απ’ όλα, αποχαιρετίζαμε τον μπαμπά της φίλης μου της Ροδιάς.