Αρκεί μια επιφανειακή, έστω, ματιά στο προφίλ της Alice Weider για να καταλάβουν και οι πιο δύσπιστοι πόσο περίπλοκος έχει γίνει απότομα ο κόσμος μας. Οχι μόνο περίπλοκος αλλά και εντελώς ακατανόητος, σύμφωνα με τις παγιωμένες συντεταγμένες της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Για να επιστρέψουμε στην κυρία Alice Wider, την 38χρονη οικονομολόγο που οδήγησε την Εναλλακτική για τη Γερμανία στην τρίτη θέση, σημειώνουμε δύο ενδιαφέροντα στοιχεία από την προσωπικά της ζωή: είναι ανοικτά ομοφυλόφιλη και βρίσκεται σε αστική ένωση με τη σύντροφό της, ασιατικής καταγωγής, με την οποία μεγαλώνουν μαζί τα δύο τους παιδιά. Και γκέι, και παντρεμένη με μία γυναίκα από τη Σρι Λάνκα.
Σας ακούγονται όλα αυτά ως τυπικά χαρακτηριστικά μιας γυναίκας που ηγείται (όχι μόνη της) ενός ξενοφοβικού σχηματισμού;
Μάλλον όχι.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σύνθετα αν ρίξουμε μια ματιά στις εντελώς αλλοπρόσαλλες μετακινήσεις των ψηφοφόρων και παρακολουθήσουμε τη δυναμική των διαρροών προς το AfD. Mισό εκατομμύριο από τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) και 430.000 από την Αριστερά (Die Linke) κινήθηκαν προς τoν νέο πρωταγωνιστή της γερμανικής πολιτικής σκηνής. Απίστευτο;
Οχι τόσο. Ξεχάσαμε πολύ γρήγορα πώς φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε στην Ελλάδα παγιωμένη την ανάδειξη ενός αδιαπραγμάτευτα ακροδεξιού μορφώματος σε τρίτη πολιτική δύναμη στη χώρα. Από πού προήλθαν αυτοί οι 379.581 ψηφοφόροι (εκλογές Σεπτεμβρίου 2015); Πρόκειται για γεννημένους νοσταλγούς του μεσοπολεμικού γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού; Ηταν όλοι απογοητευμένοι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας; Καμία σχέση. Σε αυτό το σκηνικό είναι μάλλον παρακινδυνευμένο να χαρίζουμε τους ψηφοφόρους του AfD ή ακόμα και την ίδια την Alice Wider στην Ακροδεξιά. Οι τεκτονικές αλλαγές που ζούμε στην Ευρώπη δεν θα χαλαρώσουν επειδή οι Γάλλοι εξέλεξαν τον Εμανουέλ Μακρόν και όχι τη Μαρίν Λεπέν ή επειδή την τελευταία στιγμή δεν είχαμε στην Αυστρία πρόεδρο έναν δημαγωγό της Δεξιάς.
Σε κάθε περίπτωση, δεν τρελάθηκε ξαφνικά όλη η Ευρώπη και ψηφίζει «ακραίους». Και το μόνο που δεν χρειάζονται οι ψηφοφόροι τους είναι αφ’ υψηλού ιεροκήρυκες των ελίτ, που τους χλευάζουν για τις οπισθοδρομικές τους επιλογές πουλώντας «κοσμοπολιτισμό» και «ανεκτικότητα» εκ του ασφαλούς.