Στην ταινία «Ενας προφήτης, μα τι προφήτης» (The Life of Brian) των Μόντι Πάιθον, η οποία διαδραματίζεται στην Ιερουσαλήμ την εποχή του Χριστού, βλέπουμε τα μέλη αντιστασιακής ομάδας Εβραίων να συσκέπτονται. «Πρέπει όλοι οι άνδρες…», λέει ο αρχηγός, τον οποίο υποδύεται ο Τζον Κλιζ, για να τον διακόψει ο Ερικ Αϊντλ: «Και οι γυναίκες…». Αυτό επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές, ώσπου ο Κλιζ ρωτάει τον Αϊντλ: «Μα τι είναι αυτή η εμμονή με τις γυναίκες;», όπου ο Αϊντλ, κατεβάζοντας με συστολή το κεφάλι, απαντά: «Είναι επειδή θέλω να είμαι». «Να είσαι τι;», «Γυναίκα. Θέλω να είμαι γυναίκα. Και από δω και πέρα θα με φωνάζετε Λορέτα». «Μα δεν μπορείς να είσαι γυναίκα!», φωνάζει ο Κλιζ. «Μην μου καταπιέζεις το δικαίωμα να θέλω να είμαι γυναίκα!», επιμένει ο Αϊντλ.
Υπόψη, η ταινία είναι γυρισμένη στα 1979. Εστω και υπό τη μορφή σάτιρας (ή κυρίως χάρη σε αυτή), στον ανεπτυγμένο κόσμο (δηλαδή στον δυτικό), τα ζητήματα φύλου κουβεντιάζονται ανοιχτά εδώ και δεκαετίες. Και μπορούν να κάνουν και χιούμορ με αυτά και μάλιστα και με τις δύο πλευρές: με εκείνους που δεν κατανοούν ένα τέτοιο αίτημα και υποκρίνονται ότι δεν τίθεται θέμα αλλά και με εκείνους που είναι έτοιμοι να κάνουν σταυροφορία για το οτιδήποτε.
Μην παρεξηγηθώ, είναι μια πολύ σοβαρή, υπαρξιακού χαρακτήρα, υπόθεση η ταυτότητα φύλου διότι αφορά την εσωτερική γαλήνη ορισμένων συμπολιτών μας. Απλώς, σε αντίθεση με τον προηγμένο κόσμο, στη χώρα μας το 2017 δοκιμάστηκαν οι αντιστάσεις του συντηρητικού Ελληνα, ασχέτως ιδεολογίας, απέναντι σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Αυτό που φαίνεται να διέφυγε από την όλη συζήτηση είναι πως δεν πρόκειται για επιλογή αλλά για μια άκρως βασανιστική αγωνία. Κι όμως, θεωρητικά τουλάχιστον, ο ρόλος της πολιτείας είναι να απαλύνει το βάσανο κάποιων συμπολιτών. Να καταστήσει τη ζωή τους λίγο πιο εύκολη.
Οσο για την παραφιλολογία ότι κινδυνεύει ο θεσμός της οικογένειας, πρόκειται για καθαρή υποκρισία. Η οικογένεια στην Ελλάδα κινδυνεύει όχι από τη συζήτηση πάνω στα ομόφυλα ζευγάρια ή την ταυτότητα φύλου, αλλά από τη συνεχιζόμενη ανεργία, την ισοπεδωτική υπερφορολόγηση, τους πενιχρούς μισθούς, από τη συνολική μικροπολιτική νοοτροπία της λεγόμενης «πολιτικής ελίτ». Ο νέος Ελληνας σήμερα παραμένει προσκολλημμένος στους γονείς του διότι δεν μπορεί να ανοίξει δικό του σπίτι και δυνάμει να δημιουργήσει δική του οικογένεια. Προσοχή: δεν λησμονώ διόλου τη εγγενή αδυναμία του «κανακάρη» και της «μονάκριβης» να απογαλακτιστούν, διαχρονικό πολιτισμικό μας γνώρισμα ασχέτως οικονομικών κρίσεων. Ωστόσο, υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτή η ψυχολογική και κοινωνική αναπηρία οξύνεται ακόμα περισσότερο.
Και επιτέλους: ας πάψουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι να χρησιμοποιούν το γελοίο επιχείρημα «ο Θεός δεν έπλασε τον Αδάμ και τον Γιώργο». Ο Θεός –αν υπάρχει– δεν έπλασε κανέναν Αδάμ και καμία Εύα ή Γιώργο. Εκτός και αν κερδίζουν έδαφος και στην Ελλάδα οι Δημιουργιστές των νότιων πολιτειών των ΗΠΑ, αυτοί οι σκοταδιστές πολέμιοι του δαρβινισμού και κάθε επιστημονικής αλήθειας.