Μάταιος κόπος

4' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ιδέα του Χρ. του Σπίρτζη για μείωση των προστίμων του ΚΟΚ, με ταυτόχρονη επιβολή εισοδηματικού κριτηρίου στην τιμολόγηση της ποινής, είναι ανόητη, πρόχειρη και χοντροκομμένη. Η βλακεία είναι εξίσου μοιρασμένη σε πλούσιους και φτωχούς. Κάθε αυτοκίνητο, είτε Πόρσε είναι είτε σαραβαλάκι, είναι το ίδιο επικίνδυνο, εφόσον το οδηγεί ένας απρόσεκτος και ανεύθυνος άνθρωπος. Επομένως, η τιμωρία με βάση εισοδηματικά κριτήρια, που προτίθεται να επιβάλει ο ΚΟΚ του Σπίρτζη, δεν αντιμετωπίζει τον κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια από την κακή οδήγηση. (Aλλωστε, οι Πόρσε είναι λίγες, ενώ τα φτηνά αυτοκίνητα υπερτερούν συντριπτικά σε αριθμό…) Ο σκοπός των ποινών που εισηγείται ο υπουργός δεν είναι σωφρονιστικός, αλλά εισπρακτικός και φορολογικός. Και το χειρότερο, διαφθείρει εκείνους που ευεργετεί, δηλαδή τους φτωχούς, καθώς τους ενσταλάζει την αντίληψη ότι δεν φταίνε ποτέ και για τίποτα.

Εχει σημασία ότι ο Σπίρτζης είναι στέλεχος στον στενό πυρήνα της κυβέρνησης. Διότι το συνηθίζει να δημιουργεί παρόμοιες προκλήσεις. Προκλήσεις πάντα ιδεολογικού χαρακτήρα, που συντηρούν στη συνείδηση του κόσμου (έτσι νομίζουν εκείνοι που τις επιδιώκουν) την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερού κόμματος. Με άλλα λόγια, ο Σπίρτζης κάνει με τον τρόπο του ό,τι και ο Πολάκης. Δεν είναι, δηλαδή, το χούι που τον κάνει να θέτει τα θέματά του με προκλητική βαρβαρότητα· είναι τακτική που αποσκοπεί στη συγκράτηση αριστερών ψηφοφόρων.

Καλά κάνουν στην κυβέρνηση και ακολουθούν τη συγκεκριμένη τακτική, διότι με αυτή κυρίως βλάπτουν τον εαυτό τους και επισπεύδουν την απαλλαγή μας. Δεν καταλαβαίνουν ότι από τη διακυβέρνηση της χώρας υπό τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απομυθοποιείται, επιτέλους, η Αριστερά. Η απομυθοποίηση αυτή δεν ενισχύει την πεποίθηση σε μια άλλη, μυθική, ιδεώδη Αριστερά. Απλώς, ξεγυμνώνει τη μόνη που μπορεί να υπάρξει υπό τις σημερινές συνθήκες σε μια δυτική δημοκρατία: τον θίασο που βλέπουμε και ο οποίος τώρα περιοδεύει στις ΗΠΑ…

Για κλάματα

Ο πρόεδρος τα δοκίμασε όλα και δεν έπιασαν. Αρχικά, προσπάθησε να προσεγγίσει την κυβέρνηση ως επίδοξος εταίρος, κολακεύοντας κατάφωρα τον Τσίπρα. Οταν είδε ότι το ξεσκόνισμα δεν απέδιδε, το γύρισε στις κατά μέτωπον επιθέσεις. Παρ’ όλα αυτά, οι δημοσκοπήσεις συνέχισαν να καταγράφουν τη σταδιακή έκλειψη της Ενωσης Κεντρώων και η κοινοβουλευτική ομάδα του να φυλλορροεί. Ωσπου η ευκαιρία –θεόσταλτη, ενδεχομένως– ήλθε με τη μορφή του νομοσχεδίου για την αλλαγή ταυτότητας φύλου και την αντίδραση της Εκκλησίας. Αυτή η αντίδραση, η ασυνήθιστα νευρωτική στο ύφος και στην ένταση, αποκάλυψε την Εκκλησία να βρίσκεται σε πανικό υπό το κράτος του αιφνιδιασμού και να καλεί σε συστράτευση τους συμμάχους της αδιακρίτως. Ακουσε την κραυγή ο πρόεδρος και όρμηξε!

Ετσι, ο Βασίλης Λεβέντης, στα 63 του, αποφάσισε να τελειώσει την καριέρα του ως απομίμηση του Καρατζαφέρη. Το καταλαβαίνει αμέσως όποιος κάνει τον κόπο να παρακολουθήσει την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη (τη βρίσκετε στο YouTube). Είναι σαν να ακούς Καρατζαφέρη του παλιού καλού καιρού: αναλύει τα πολιτικά θέματα υπό το εκκλησιαστικό πρίσμα, εξομολογείται άγνωστες πτυχές της σχέσης του με τον Θεό και δεν χάνει ευκαιρία να επιδείξει την ευλάβειά του.

Δεν είναι συχνό φαινόμενο η μίμηση να υπερβαίνει το πρωτότυπο, αλλά συμβαίνει. Ο Σαίξπηρ έπαιρνε ελεύθερα ό,τι ήθελε από Πλούταρχο, Οβίδιο, Βοκκάκιο κ.ά. και το έπλαθε όπως ήθελε. Παρομοίως και ο Λεβέντης παίρνει από Καρατζαφέρη. Μη σας σοκάρει, παρακαλώ, η σύγκριση. Πέραν της αξίας του, και ο Σαίξπηρ ήταν κυρίως ένας επαγγελματίας του θεάματος: εργάτης, τεχνίτης και επιχειρηματίας, όπως ο Λεβέντης. Ο Λεβέντης, λοιπόν, στον ρόλο του Καρατζαφέρη είναι απίθανος! Να πω καλύτερος και από το πρωτότυπο; Ισως. Δείτε, π.χ., πώς αποκαλύπτει το τρομερό μυστικό του, στην ίδια ομιλία (42΄.27΄΄). Τον ρωτούν πολλοί, λέει, πώς καταφέρνει και μιλάει στη Βουλή πάντα από στήθους. Δεν φοβείσθε (sic) μήπως πάθετε διάλειψη μνήμης, τον ρωτούν. Και με φωνή τρεμάμενη, ο Λεβέντης αποκαλύπτει: «Πριν ανεβώ στο βήμα, σκύβω στο έδρανο, κάνω τρεις φορές τον σταυρό μου», εδώ η φωνή του γίνεται λυγμός και τα δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν, «και του ζητώ να με βοηθήσει». Κάποιες ηλικιωμένες κυρίες από το εκκλησίασμα δάκρυσαν και εκείνες…

Σαχλοαριστερά

Η Φώφη απάντησε στην επίθεση του Καμίνη. Η κριτική που της άσκησαν για τη δειλία της ΠΑΣΟΚάρας στο νομοσχέδιο περί αλλαγής ταυτότητας φύλου ήταν «μπούλινγκ», διαμαρτύρεται. Οσο για τον πράσινο ήλιο, αυτός θα παραμείνει στο σήμα του νέου κόμματος και κανείς δεν θα τον πειράξει, μας βεβαίωσε. Ουσιαστικά, η Φώφη απαντά στην πρόσφατη απόπειρα του Καμίνη να σύρει την αναμέτρηση προς το Κέντρο, υψώνοντας το πράσινο λάβαρο του προφήτη Ανδρέα ή, σωστότερα, Αντρέα. Θέλει να δείξει ότι η Σαχλοαριστερά είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με όσες ομάδες και ομαδούλες θέλεις, αλλά κερδίζει πάντα το ΠΑΣΟΚ – όπως με το ποδόσφαιρο και τους Γερμανούς, κατά τον ορισμό του Γκάρι Λίνεκερ.

Λογικά, ο Γιώργος ο Καμίνης οφείλει να μην υποχωρήσει μπροστά στην αντίδραση της Φώφης, αλλά να επιμείνει στη δική του, περισσότερο κεντρώα εκδοχή του ΠΑΣΟΚ. Εμένα, βέβαια, δεν μου πέφτει λόγος στα δικά τους, ούτε και περιμένω να εισακουσθώ. Μιλώ καθαρά και μόνον ως sportsman. Ως θεατής που περιμένει ένα ωραίο θέαμα, με δράση και, ει δυνατόν, λίγο saignant σαν φιλέτο…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή