Ο Γιούκλιντ δεν ήταν ποτέ περισσότερο Γιούκλιντ από όσο χθες, στη Βουλή, όταν κατηγόρησε τη Ν.Δ. ότι βάζει τόσο χαμηλά τον πήχυ, ώστε τον περνά ακόμη και μια φυματική σαρανταποδαρούσα, που πάσχει από μηνίσκο στα 25 από τα 40 πόδια της και είναι φορτωμένη με τα ψώνια της εβδομάδας από το Lidl.
Τελείως βρετανικού τύπου χιούμορ. Απολαυστικό να το διαβάζεις, όχι όμως και να το ακούς από τον Γιούκλιντ, διότι προϋποθέτει και την ανάλογη εκφορά για να το υποστηρίξεις. Θέλει άνεση, έλεγχο του ρυθμού, θεατρικότητα. Αυτού του τύπου οι εκτεταμένες, αστείες μεταφορές ήταν το σήμα κατατεθέν του ύφους που έκανε γνωστό τον Μάικλ Φουτ στα νιάτα του, τη δεκαετία του 1960. Ο μακαρίτης Φουτ υπήρξε ανεπαρκέστατος, καταστροφικός και προπαντός γελοίος ως αρχηγός των Εργατικών (1980-1983). Το προεκλογικό μανιφέστο του κόμματος, υπό την ηγεσία του Φουτ, στις εκλογές του 1983, χαρακτηρίσθηκε «το μακρύτερο σημείωμα αυτόχειρα στην Ιστορία». Οι φίλοι του, βέβαια, τον θαύμαζαν ως «ιδεολόγο» – επειδή δηλαδή απέφευγε να μολύνει τις υψηλές ιδέες του από την επαφή τους με την πραγματικότητα. Ηταν, επίσης, απίστευτος λέτσος. Στα βαθιά γεράματά του θύμιζε πια κλοσάρ.
Με όλα αυτά –αριστερός, αποτυχημένος και λέτσος– πρέπει οπωσδήποτε να είναι ο Μάικλ Φουτ ένας από τους ήρωες του Γιούκλιντ· θα τον έχει πόστερ στο δωμάτιό του, φαντάζομαι. (Ναι, είναι παντρεμένος, είναι οικογενειάρχης και έχει πια ολόκληρο σπίτι· στην πραγματικότητα, όμως, ο Γιούκλιντ είναι πάντα κολλημένος στο φοιτητικό δωμάτιό του. Δεν έχει βγει ποτέ από εκεί μέσα. Εκεί εκτυλίσσεται η πραγματική ζωή του…) Για να μεταφέρεις, όμως, το ύφος του Φουτ στη δική μας Βουλή, πρέπει να μιλάς τα ελληνικά όσο καλά μιλούσε τα αγγλικά ο Φουτ στη δική τους Βουλή. Δεν χρησιμοποιείς αυτό το απαιτητικό ύφος όταν μιλάς μια ξένη γλώσσα, έστω μια δεύτερη γλώσσα, όπως είναι τα ελληνικά για τον Γιούκλιντ. Πάντως, εύγε· διότι τουλάχιστον δεν έκανε σαρδάμ στη λέξη «σαρανταποδαρούσα». Ηταν ένας μικρός άθλος εκ μέρους του…
Συνέβη και αυτό
Τελικά αυτή η ιστορία, παρά τις μεγάλες κωμικές παρεκβάσεις στην πλοκή, όσο πλησιάζει προς το αναπόφευκτο τέλος μοιάζει να εξελίσσεται σε τραγωδία. Βέβαια, με πρωταγωνιστές όπως ο Ακης και η Βίκυ δεν το λες και κανονική τραγωδία. Θα το έλεγα ελεύθερη διασκευή του Βασιλιά Ληρ από ερασιτεχνικό πολιτιστικό σύλλογο και ατάλαντο σκηνοθέτη. Ποιος να το ’λεγε όμως! Θυμάμαι ακόμη τη σκηνή της αποφυλάκισης. Τον Ακη αδύνατο και ξεδοντιασμένο, σε μια μαύρη φόρμα που του έπλεε, αλλά κορδωμένο σαν γύφτικο σκεπάρνι· μια οικογένεια πραγματικών τσιγγάνων, που ίσως δεν είχε βρεθεί εκεί τυχαία, να τον επευφημεί· και, δίπλα του, τη Βίκυ να λάμπει από περηφάνια. Τη Βίκυ που τον λάτρεψε και τον λατρεύει, που τον σεβάστηκε και τον σέβεται (έτσι είπε στη δήλωσή της), αλλά όχι και τόσο· διότι στο δικαστήριο δεν του έριξε ούτε ένα βλέμμα και του ζήτησε και διαζύγιο.
Δεν περιμένω να λυπάται κανείς τον Ακη Τσοχατζόπουλο, τον μεγαλύτερο διαπιστωμένο κλέφτη στον δημόσιο βίο, για όσα τραβάει· εκτός ίσως από τους δημοσιογράφους, τους οποίους και εκείνος πολύ αγάπησε. Ούτε όμως περιμένω να διασκεδάζει πια κανείς με τις ταλαιπωρίες του, μετά και την τελευταία τροπή της ιστορίας. Οσο για τη στάση της συζύγου του, θυμίζει την αυτοκτονία της Δεισδαιμόνας: ήταν απλώς θέμα χρόνου…
Οι φωλίτσες τους
Ξανά οι αναρχικοί στο ΟΠΑ (τέως ΑΣΟΕΕ). Αυτή τη φορά έδειραν κάποιον ο οποίος έβγαινε από το αναγνωστήριο της σχολής – υποθέτω, επειδή ακριβώς έβγαινε από το αναγνωστήριο, όπου όσοι πηγαίνουν εκεί διαβάζουν. Την προηγούμενη φορά είχαν δείρει έναν ανάπηρο, επειδή μετείχε σε εκδήλωση υπέρ του εθελοντισμού. Τότε, η Πρυτανεία έκανε την πάπια· μόνον όταν το θύμα μίλησε και ξεσηκώθηκε θόρυβος εδέησε η Πρυτανεία να πει κάτι, έτσι για τους τύπους. Τώρα, ανταποκρίθηκε ταχύτερα, αλλά στο ίδιο πνεύμα υπεροπτικής αδιαφορίας όπως πάντα. «Τέτοια αποτρόπαια γεγονότα», διαβάζουμε στην ανακοίνωση, «αποσκοπούν στην αποσταθεροποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου και στην εκτροπή από την ομαλή ακαδημαϊκή και δημοκρατική λειτουργία του». Τέτοιες ανούσιες, αβλαβείς γενικότητες μόνον ένας πολιτικάντης θα μπορούσε να τις πει.
Ακόμη παλαιότερα, προ τετραετίας, ο τότε πρύτανης είχε εκδώσει –ο αθεόφοβος– ανακοίνωση, με την οποία κατήγγελλε την είσοδο στη σχολή αστυνομικών που καταδίωκαν τους αναρχικούς, οι οποίοι συστηματικά χρησιμοποιούσαν τη σχολή ως ορμητήριο. (Σήμερα, ο ίδιος είναι υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και του εύχομαι καλή τύχη…) Δεν θέλει πολλή σκέψη για να καταλάβεις τι συμβαίνει εκεί. Οι μεν αναρχικοί εδώ και χρόνια έχουν στήσει τις φωλίτσες τους στη σχολή, οι δε καθηγητές –και ιδίως εκείνοι που τρέφουν πολιτικές φιλοδοξίες και επιδιώκουν αιρετά αξιώματα– τρέμουν μη τυχόν τους προκαλέσουν. Για τον εαυτό τους και το συμφέρον τους, καλά κάνουν. Εμείς, από την πλευρά μας, ας θυμόμαστε αυτούς τους κυρίους, για να τους ανταμείψουμε με τον δέοντα τρόπο, αν έχουν ποτέ το θράσος να ζητήσουν την ψήφο μας…