Τα καπάκια και οι σταγόνες του ωκεανού

Τα καπάκια και οι σταγόνες του ωκεανού

4' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ​​είδηση ήταν από εκείνες που προκαλούν ταυτόχρονα χαρά και θυμό. Σε πείθουν να νιώσεις απέραντη εμπιστοσύνη για τον κόσμο γύρω σου, αλλά και να την αποσύρεις σχεδόν την ίδια στιγμή, απογοητευμένος. Εφταιγε το διττό περιεχόμενό της, με τα δύο μισά να πολεμούν ποιο θα δημιουργήσει την τελική εντύπωση. Μια και δεν είδα να παίζει ιδιαίτερα στον γραπτό και τον ηλεκτρονικό Τύπο, ας δώσω τα κύρια στοιχεία της. Και πρώτα όσα αφορούν το δυσάρεστο μισό της. Με συνέντευξή της στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ-ΜΠΕ «Πρακτορείο 104,9 FM», η πρόεδρος του Συλλόγου

Παραπληγικών και Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα του Νομού Πέλλας Δήμητρα Χριστάκη κατήγγειλε ότι κάποιοι επιτήδειοι, κάποιοι με ψυχή από πλαστικό, καμώνονται πως είναι μέλη του ενός ή του άλλου συλλόγου αναπήρων, επισκέπτονται σχολεία και παίρνουν από εκεί, προφανώς για να τα πουλήσουν, να τα εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος, τα πλαστικά καπάκια που έχουν συγκεντρώσει τα παιδιά, με την προτροπή και την καθοδήγηση των δασκάλων τους. Και ασήμαντο να είναι το κέρδος τους, προκαλούν τεράστια ζημιά στο μυαλό των παιδιών, που παίρνουν έτσι ένα βίαιο μάθημα «ενήλικης» συμπεριφοράς.

Κάποτε, στα πρώτα χρόνια της ανακύκλωσης, η οποία δεν έχει φτάσει ακόμα ούτε στην εφηβική της φάση σε κανέναν από τους τρεις εμπλεκομένους (κεντρική κυβέρνηση, Τοπική Αυτοδιοίκηση, κοινωνία), τα παιδιά μάζευαν χαρτιά και αφήνονταν σ’ έναν χαμογελαστό συναγωνισμό, ποιο θα κουβαλήσει περισσότερες εφημερίδες και περιοδικά στην τάξη. Τώρα συγκεντρώνουν και τα πλαστικά καπάκια των αναψυκτικών που καταναλώνονται στο σπίτι τους. Μπορεί τα πιο φιλότιμα ή όσα παθιάζονται μ’ αυτό το ωφέλιμο «παιχνίδι», όπως με τη συλλογή καρτών με ποδοσφαιριστές κ.λπ., να τα μαζεύουν και από τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τα παρκάκια, τις στάσεις των λεωφορείων. Από οπουδήποτε πετάει το πλαστικό μπουκάλι του νερού ή της πορτοκαλάδας η ψευτομαγκιά και η σαχλοελευθεριότητα ορισμένων, το μίσος άλλων προς την ίδια την πόλη όπου κατοικούν, η ολική οκνηρία αρκετών, που τάχα βαριούνται να κουβαλήσουν το άδειο πλαστικό έως το επόμενο καλάθι ή κάδο απορριμμάτων και –δυο φορές τάχα– τσαντίζονται με τον δήμαρχο και θέλουν λέει να «του δώσουν ένα μάθημα», ρυπαίνοντας ακόμα περισσότερο μια ήδη λερή πόλη.

Εκτός από το πρώτο μισό της είδησης, που αφορά την κλοπή, ενδέχεται να μην είναι ευρύτερα γνωστό ούτε το δεύτερο μισό της, το θετικό: η συλλογή πλαστικών καπακιών με συγκεκριμένο στόχο, τη χορήγηση αναπηρικών αμαξιδίων σε μικρά παιδιά και σε άπορους. Είναι επίσης πιθανό να πιστεύουν αρκετοί, πεισμένοι από κάποιες ιστοσελίδες, ότι το όλο πράμα είναι είτε μια καλοστημένη κομπίνα είτε μια κακόγουστη φήμη, ένα ανάγωγο αστείο. Παραθέτω λοιπόν τα λεγόμενα της κ. Χριστάκη: «Ολα αυτά ξεκίνησαν από ένα πρωινό αστείο. Ενα πρωινό αστείο το οποίο εξελίχθηκε πραγματικά σε κάτι πολύ χρήσιμο. Eνα πρωινό είπαμε “θα βάλουμε μια ανακοίνωση και θα μαζεύουμε πλαστικά καπάκια”. Είχαμε φτάσει πλέον στα όριά μας. Ερχονταν καθημερινά άνθρωποι από την περιοχή μας και μας ζητούσαν καροτσάκια. Πόσα καροτσάκια πλέον να έχεις, έστω και μεταχειρισμένα; Δεν υπήρχαν καροτσάκια. Ο κόσμος όμως είχε ανάγκη. Eτσι μου κατέβηκε εκείνο το πρωί αυτή η ιδέα, χωρίς βέβαια να σκεφτώ πώς θα δοθεί το καπάκι, πού θα δοθεί, τι ποσότητα χρειάζεται και όλα τα σχετικά. Ηταν τόσο δύσκολο αρχικά. Υπήρχε τόση κοροϊδία από τον κόσμο: “Και τι είναι αυτό που κάνεις, και γιατί το κάνεις, και τι χαζά είναι αυτά, και τι θα τα κάνεις τα καπάκια, και σιγά μη δώσεις αμαξίδιο”».

Ενα μείγμα χλευασμού, κακοπιστίας και ψευτοϊδεολογικοποιημένης αδιαφορίας για οτιδήποτε κοινωνικό η κοροϊδία αυτή, για οτιδήποτε πολιτικό με τη βαθιά κρυμμένη σημασία της λέξης. Ενα μείγμα μάλλον συνηθισμένο δυστυχώς, ικανό να αποθαρρύνει πολλούς, να τους εξαναγκάσει να γυρίσουν στο σπιτάκι τους και να πουν «καλά είν’ εδώ», τελεσίδικα συμβιβασμένοι και ηττημένοι. Ομως στον Σύλλογο Παραπληγικών της Πέλλας είπαν να μην το βάλουν κάτω. Το ίδιο έχει συμβεί και σε πολλούς ακόμα συλλόγους, και σε σχολεία όλων των βαθμίδων, και σε διάφορους χώρους εργασίας. Να, κι εδώ στην εφημερίδα μαζεύαμε καπάκια, κοντά δέκα χρόνια πριν, με την ευθύνη του φίλου και συναδέλφου Παναγιώτη Κοτζιά· τον ίδιο καιρό που η Ιφιγένεια Βιρβιδάκη, φίλη κι αυτή και συνάδελφος, έφευγε κάθε βράδυ κουβαλώντας τέσσερις-πέντε τεράστιες μαύρες σακούλες γεμάτες πλαστικομπούκαλα, τη σοδειά της μέρας, για να γεμίσει το σπίτι της πριν τα παραδώσει εκεί όπου θα έπιαναν τόπο. Η καπακοσυλλογή πάντως δεν είναι ανάδελφη. Με τον ίδιο διπλό στόχο, οικολογικό και ανθρωπιστικό, 300 εθελοντές της οργάνωσης The Bottle Cap for the Handicapped έφτιαξαν προ καιρού στη Σερβία ένα όμορφο μωσαϊκό 600 τ.μ., χρησιμοποιώντας έναν τόνο καπάκια.

Απλό είναι το γενικότερο σύνθημα όλης αυτής της προσπάθειας, όπως έχει αποτυπωθεί σε αφίσα του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών (Παράρτημα Μακεδονίας – Θράκης): «Μην τα πετάς. Φέρ’ τα σ’ εμάς. Βοηθάς». Και η εξήγηση: «Μαζεύουμε μόνο πλαστικά (μπουκάλια και καπάκια), τα μετατρέπουμε σε αναπηρικά καρότσια και άλλα αναπηρικά βοηθήματα». Αλληλεγγύη και οικολογία σε σάρκα μία. Ο σύλλογος της Πέλλας έχει προσφέρει μέχρι τώρα τριακόσια αμαξίδια σε αναγκεμένους ανθρώπους. Για κάθε αμαξίδιο απαιτείται ένας τόνος πλαστικών καπακιών. Βουνό. Ενα βουνό που φαίνεται ακόμα πιο δυσκολοκατάκτητο αν «μετρήσουμε» το ύψος του σε καπάκια: για κάθε αμαξίδιο 540.000 καπάκια. Σταγόνα στον ωκεανό από περιβαλλοντική σκοπιά, θα πει κανείς, ιδίως αν τυγχάνει ιδεολόγος της αδιαφορίας και του «δε βαριέσαι» ή αν θυμάται ότι τα «καπάκια» είναι κακόφημα στην Ελλάδα (έτσι ονομάζονταν οι συμφωνίες που έκλειναν μυστικά με τους Τούρκους κάποιοι οπλαρχηγοί). Σταγόνα, όταν ξέρουμε ότι κάθε χρόνο καταλήγουν στους ωκεανούς και στις θάλασσες οκτώ εκατομμύρια τόνοι πλαστικών (ήδη έχουν αρχίσει να σχηματίζονται πλαστικονήσια σε ορισμένα σημεία), πλήττοντας εξακόσια είδη, το 15% των οποίων βρίσκεται υπό εξαφάνιση· και όταν μαθαίνουμε ότι έως το 2050 το 99% των θαλάσσιων πτηνών και το 52% των χελωνών θα έχουν στο στομάχι τους πλαστικό. Σταγόνα στον ωκεανό τα 300 x 540.000 = 16.200.000 καπάκια της Πέλλας, όταν μόνο η ευρωπαϊκή ετήσια συνεισφορά στην πλαστική ρύπανση φτάνει τα 46 δισεκατομμύρια πλαστικά μπουκάλια (συν 36,4 δισ. καλαμάκια για αναψυκτικά, 16 δισ. πλαστικά κύπελλα καφέ, 2,5 δισ. συσκευασίες φαγητού και μόλις 580 δισ. γόπες τσιγάρων). Πράγματι. Σταγόνα. Αλλά και ο ωκεανός από σταγόνες αποτελείται.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή