Οι δίκες της άποψης

2' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στο γενικευμένο, και διαχρονικό, πνεύμα της ελληνικής δικομανίας ήρθαν να προστεθούν και οι δίκες της άποψης. Μετά τη Σώτη Τριανταφύλλου, προκαταρκτική έρευνα διεξάγεται τώρα από την εισαγγελία πάνω στην αρθρογραφία στην «Κ» του Τάκη Θεοδωρόπουλου για υποκίνηση σε ρατσιστική βία, ξενοφοβία και ισλαμοφοβία.

Η εμμονή με την ποινικοποίηση της άποψης είναι μεταλλαγμένο φρούτο γεμάτο τοξικούς χυμούς που ευδοκίμησε στα χρόνια της κρίσης στη χώρα μας. Βεβαίως, ώς ένα σημαντικό βαθμό, υπήρξε, και υπάρχει, σοβαρό πρόβλημα. Καθώς ανέβαιναν οι τόνοι επικίνδυνα, καθώς η πόλωση έφτασε στο κόκκινο, με την κρίση στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό, με τα μικρά και μεγάλα «πογκρόμ» μειονοτήτων, τις καταστροφές εβραϊκών συναγωγών ή κοιμητηρίων, αλλά και τη ραγδαία άνοδο της άκρας Δεξιάς, τέθηκαν καίρια ζητήματα επί τάπητος. Οτι δηλαδή υπάρχουν εκείνοι που υψώνουν το χέρι αλλά και εκείνοι που ωθούν κάποιους να υψώσουν το χέρι.

Δεν θα αγγίξω νομικά θέματα, διότι τυγχάνω μη σχετικός, όμως με το φτωχό μου το μυαλό δεν έχω παρά να πω τούτο: αδυνατώ να κατανοήσω ότι ωθεί κάποιους στο φυλετικό μίσος ο Τάκης Θεοδωρόπουλος. Μπορείς να διαφωνήσεις χίλιες φορές με τις απόψεις του ή με τον προκλητικό του τόνο (όπως στην πολύ άτυχη στιγμή του με τον «πιθηκόμορφο», όπως τον χαρακτήρισε, Κινέζο καλλιτέχνη Ουέι Ουέι), αλλά με ανησυχεί πολύ το ότι ενδεχομένως να διωχθεί νομικά για τις απόψεις του.

Με ανησυχούσε ήδη η επιτακτική απαίτηση και αξίωση στα κοινωνικά δίκτυα (ηλεκτρονικά «λαϊκά δικαστήρια» στην ουσία) περί «άμεσης απόλυσής του» (δηλαδή, φίμωσής του) για τις απόψεις που εκφράζει κατά καιρούς, τώρα όμως που ενδέχεται να μπούνε στη μέση δικηγόροι και δικαστήρια, ακόμα περισσότερο. Στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης πολιτικής ορθότητας ποινικοποιείται η δημόσια άποψη και τα πάντα μπορούν δυνάμει να λογίζονται ως «διασπορά μίσους».

Υπάρχει όντως ρητορική μίσους στην Ελλάδα; Αναμφίβολα. Σε μια χώρα με διαχρονικό λαϊκιστικό οίστρο και σοβαρή θεσμική αναιμία μπορεί ο καθένας να γράψει και να πει οτιδήποτε για τον οποιοδήποτε. Η «Αυριανή» της δεκαετίας του ’80 ήταν συστηματική, μεθοδική διασπορά ψευδών ειδήσεων και μίσους. Γι’ αυτό και δεν είμαι από εκείνους που καταδικάζουν συλλήβδην κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Ισα ίσα. Ο τραγέλαφος είναι όμως ότι και με τη σχετική νομοθεσία τίποτα δεν διορθώνεται επί της ουσίας. Και δεν θυμάμαι να διώχθηκε κανένας όταν όσοι είχαν πάρει δημοσίως θέση υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα είχαν χαρακτηριστεί από δημοσιογράφους «γερμανοτσολιάδες και σκυλιά». Οταν αρθρογράφοι ωθούσαν τον απλό κόσμο να χειροδικεί εις βάρος πολιτικών προσώπων και να τα εξευτελίζει δημοσίως όπου τα πετύχει, είχε ευαισθητοποιηθεί κάποιος εισαγγελέας;

Είναι θλιβερό το ότι στη χώρα όπου η έλλειψη μέτρου θεωρείται αρετή, ακόμα και η έννοια της πολιτικής ορθότητας αποκτά χαρακτήρα υπερβολής και εντέλει γίνεται εργαλείο προσβολής της ίδιας της ελευθερίας του λόγου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή