Σε κάποιους διαφεύγει ότι ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Τσίπρας δεν διαθέτει την πλειοψηφία στη Βουλή. Ηγείται κομματικού σχηματισμού των 144 ψήφων στη Βουλή. Εχει βεβαίως τη δεδηλωμένη ψήφο εμπιστοσύνης 153 βουλευτών. Μια εξαιρετικά οριακή πλειοψηφία, ειδικώς αν την κρίνουμε με τα δεδομένα άλλων εποχών ή των πολιτικών που χρειάστηκε να εγκρίνουν οι εκπρόσωποι, συγκριτικώς μάλιστα προς εκείνα για τα οποία ζήτησαν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Ακόμη κι αν κρίνουμε τη διακυβέρνηση στη βάση του αποτελέσματος της πρώτης ψηφοφορίας, τον Ιανουάριο 2015, ο κ. Τσίπρας ήταν και πάλι μειοψηφία (αν και με 149 έδρες) και χρειάστηκε να αγκαλιάσει τον κ. Καμμένο για να αποκτήσει την πολιτική αυτοδυναμία που απαιτεί η διακυβέρνηση του τόπου.
Αλλά και η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια κυβέρνηση πολιτικής συμμαχίας. Με το ΠΑΣΟΚ και, για ένα διάστημα, και με τη Δημοκρατική Αριστερά. Συνασπισμό κοινοβουλευτικών ομάδων χρειάστηκε και ο κ. Λουκάς Παπαδήμος για να κυβερνήσει στο κρισιμότερο διάστημα της μακράς μνημονιακής περιόδου και μάλιστα ευρύτατα αφού συμπεριέλαβε τους Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη, ακόμη όμως και τον κ. Καρατζαφέρη με τον ΛΑΟΣ.
Ο τελευταίος που απέσπασε «αυτοδυναμία» από τους ψηφοφόρους ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου (44% και 160 βουλευτές). Η πλειοψηφία του διαλύθηκε τον Νοέμβριο 2011, δηλαδή δύο έτη αργότερα. Δύο χρόνια μόνον άντεξε και ο Κώστας Καραμανλής (2007 με 42% και 152 έδρες).
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα ήταν μεταξύ των τριών κρατών (Ισπανία, Μεγ. Βρετανία) στα οποία, μέχρι τη δημιουργία της Ζώνης του Ευρώ, κυριαρχούσαν οι μονοκομματικές κυβερνήσεις. Αντιθέτως, σε οκτώ άλλα κράτη είχαν καθιερωθεί τα συμμαχικά σχήματα αμέσως μετά τον πόλεμο (1945), ενώ στις υπόλοιπες έξι χώρες η μετάβαση στη συγκατοίκηση, συχνά μεταξύ πολύ διαφορετικών κομμάτων, έγινε στη διάρκεια των τελευταίων 15-20 χρόνων.
Η διακυβέρνηση έχει περάσει στην εποχή των συμμαχιών. Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, η συμμαχία προκύπτει σε αντιδραστικές κατευθύνσεις που δίνουν οι ψηφοφόροι, λόγω της ανόδου της άκρας Δεξιάς. Σε Γαλλία και Γερμανία η συνεργασία επιτυγχάνεται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, γεγονός που βοηθά γενικότερα στη σταθεροποίηση της Ευρώπης.
Εχουμε τώρα την ευκαιρία να σκεφθούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση της χώρας αν στην τριετία μετά το 2014 είχε συνεχιστεί η συνεργασία των μεγάλων κομμάτων, αντί της σύμπραξης των άκρων. Οι επόμενες εκλογές δίνουν την ευκαιρία να φανεί ότι το τέλος της κομματικής αυτοδυναμίας αποτελεί πραγματική ευκαιρία διάσωσης της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.