Καθυστερήσεις και άγνοια κινδύνου

Καθυστερήσεις και άγνοια κινδύνου

2' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι αυταπάτες είναι κακός σύμβουλος. Και η κυβέρνηση φέρεται ως αν η χώρα κυλούσε πάνω σε… σιδερένιες ράγες που νομοτελειακά την οδηγούν στην επιτυχή έξοδο από τα μνημόνια. Το αποτέλεσμα είναι ότι  (α) καθυστέρησε η υλοποίηση των προαπαιτουμένων της 3ης αξιολόγησης – έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι εκκρεμότητες καθιστούσαν εξαιρετικά αμφίβολο να υπάρξει θετική απόφαση του Eurogroup, τη Δευτέρα, για την εκταμίευση των 5,7 δισ. ευρώ. Και  (β) ότι εντείνονται οι αμφιβολίες αν θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τα 88 προαπαιτούμενα για την ολοκλήρωση της 4ης και τελευταίας αξιολόγησης, από το Eurogroup της 21ης Ιουνίου.

Μια καθυστέρηση στην καταβολή της δόσης δεν είναι σημαντική. Η επανάκαμψη της αβεβαιότητας, αυτό νομίζω ότι είναι το πιο βαρύ, γιατί δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στην ολοκλήρωση του προγράμματος – δείγμα, οι (υπό προϋποθέσεις, πρόσκαιρες…) αντιδράσεις στη ρηχή αγορά των ομολόγων μας. Η 21η Ιουνίου είναι ορόσημο. Αν δεν έχουν γίνει όλα όσα πρέπει, τότε η επιτυχής ολοκλήρωση του μνημονίου θα γίνει όνειρο θερινής νυκτός – έστω κι αν διακαώς επιθυμούν οι εταίροι μας να τελειώνουν με εμάς. Αντί να τρέξουμε, όμως, η κυβέρνηση «παίζει» καθυστερήσεις, στέλνοντας αρνητικά μηνύματα, με ένταση που ενισχύεται καθώς, εν τοις πράγμασι, συνδυάζονται με άλλους εν λειτουργία παράγοντες αβεβαιότητας.

Παράγοντας αβεβαιότητας είναι τα τεστ αντοχής των συστημικών τραπεζών (που, ειδικά στην Ελλάδα, δεν θα γίνουν μόνο με βάση το ενιαίο πανευρωπαϊκό μοντέλο αλλά θα συνοδεύονται από παράλληλους επιτόπιους ελέγχους, οι οποίοι εξ αντικειμένου εμπεριέχουν τον κίνδυνο υποκειμενικών εκτιμήσεων ή politics…). Η κρίση στο Αιγαίο.

Η κρίση που προκαλείται με αφορμή τη νέα δυνατότητα επίλυσης του Μακεδονικού. Το τοξικό περιβάλλον που δημιουργείται και εξαιτίας μυωπικών, μικροπολιτικών χειρισμών στο μεγάλο σκάνδαλο της φαρμακευτικής δαπάνης με επίκεντρο τη Novartis. Σε αυτά προστίθενται διεθνείς παράγοντες αβεβαιότητας, όπως η νευρικότητα των αγορών στην είσοδο της νέας εποχής, ανόδου των επιτοκίων και λήξης της αφθονίας κεφαλαίων χάρη στα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης. Και άλλοι, αστάθμητοι: Π.χ. είναι άγνωστο πώς θα επιδράσει στα ομόλογα του Νότου το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών της 4ης Μαρτίου.

Αγνοια κινδύνου δεν δικαιολογείται. Κινούμαστε επί ξυρού ακμής. Η χώρα μπορεί να καταφέρει να περάσει σε μια νέα αναπτυξιακή φάση, μπορεί όμως (όχι δύσκολα) να γλιστρήσει και να ματώσει. Από τα τέλη 2015, το διαχρονικό έλλειμμα διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας άρχισε να περιορίζεται εξαιτίας της εικόνας μιας ελληνικής κυβέρνησης (για «ευχάριστη έκπληξη» είχαν μιλήσει…) αποφασισμένης να σεβαστεί τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει και να κάνει αυτά που πρέπει για να ξαναβγεί η Ελλάδα στις αγορές, αγνοώντας το πολιτικό κόστος και τις ανεύθυνες ιαχές του μεγάλου μέρους της αντιπολίτευσής της. Οποιαδήποτε ένδειξη ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει πλέον την αντοχή (ή, ίσως, τη θέληση…) να προχωρήσει με συνέπεια μέχρι τέλους, ότι ετοιμάζεται να ρίξει λευκή πετσέτα και να αναδιπλωθεί, ίσως αποδειχτεί ικανή για να πάνε χαμένες όλες οι θυσίες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή