Ο πρόσφατος ανασχηματισμός επιβεβαιώνει την άποψη ότι οι εξελίξεις στην πολιτική δεν είναι γραμμικές και πολύ σπάνια τα πράγματα προχωρούν όπως τα θέλει και τα σχεδιάζει συνήθως η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά πολλές φορές και η αντιπολίτευση. Τα γεγονότα και κυρίως τα αναπάντεχα είναι εκείνα που συχνότατα καθορίζουν τις εξελίξεις και με αυτή την έννοια ο ανασχηματισμός τώρα δεν ήταν στα πλάνα του πρωθυπουργού. Η υπόθεση του επιδόματος ενοικίου που εισέπραττε, χωρίς να το έχει ανάγκη, η Ουρανία Αντωνοπούλου οδήγησε αυτήν και τον επίσης υπουργό σύζυγό της εκτός κυβέρνησης, για να συντηρηθεί ο μύθος του «ηθικού πλεονεκτήματος» και υποχρέωσε τον Αλ. Τσίπρα να προχωρήσει σε ανασχηματισμό της κυβέρνησής του.
Μιλάμε συνεπώς για αναγκαστικό και πρόωρο ανασχηματισμό που όμως επιτρέπει την εξαγωγή κάποιων πολιτικών συμπερασμάτων. Και πρώτο τέτοιο συμπέρασμα είναι ότι, όπως διαπιστώθηκε, ο πρωθυπουργός δεν έχει εφεδρείες, δεν έχει «πάγκο». Χαρακτηριστικό είναι ότι με πίεση και διαπραγμάτευση, κατέφυγε στο πρόσωπο του Γ. Δραγασάκη για το υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης, στη θέση του Δ. Παπαδημητρίου.
Ταυτόχρονα φρόντισε να «συριζοποιήσει» περισσότερο την κυβέρνηση, καθώς όλα τα νέα πρόσωπα, εκτός του Φ. Κουβέλη, προέρχονται ή είναι στελέχη του κόμματος, διατηρώντας όμως και τις εσωκομματικές ισορροπίες που προφανώς θα χαλούσαν, αν ο ανασχηματισμός ήταν ευρύτερος.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι παρά τις προσδοκίες που άφησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, προκειμένου να κρατηθούν ζωντανές οι φιλοδοξίες υπουργοποίησης στο μέλλον των κομματικών στελεχών και βουλευτών που τρέφουν τέτοιες και να μη δημιουργηθεί κλίμα δυσαρέσκειας και αναβρασμού, η κυβέρνηση που προέκυψε είναι εκλογική. Εκτός εάν έλθει συμφωνία για το Μακεδονικό στη Βουλή, κάτι που μοιάζει όλο και δυσκολότερο, οπότε θα υπάρξει διάσταση και πρόβλημα με τον Π. Καμμένο και τους ΑΝΕΛ. Σύμφωνα τουλάχιστον με πρόσφατη δήλωση του τελευταίου στη Βουλή. Μόνο τότε και εφόσον η κυβέρνηση κρατηθεί με κάποιον τρόπο στην εξουσία, ο Αλ. Τσίπρας θα αναγκαστεί να κάνει και νέο ανασχηματισμό.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι ο πρωθυπουργός έκανε κινήσεις «αποστασιοποίησης» από τους ΑΝΕΛ επιχειρώντας να περάσει «ένα χέρι» αριστερού χρώματος την κυβέρνησή του, αφού το παλιό είχε ξεθωριάσει. Οπως τονίστηκε παραπάνω «συριζοποίησε» περισσότερο την κυβέρνηση, απέφυγε να διορίσει βουλευτή των ΑΝΕΛ στη θέση του Κ. Ζουράρι και παρ’ όλο που δεν υπήρχε επιτακτικός λόγος, τοποθέτησε υφυπουργό Παιδείας τη «δική του» Μερόπη Τζούφη και ψαλίδισε τις αρμοδιότητες της Λυδίας Κονιόρδου στο υπουργείο Πολιτισμού προσθέτοντας στο κυβερνητικό σχήμα έναν ακόμη υφυπουργό, τον Κ. Στρατή. Υπάλληλο του υπουργείου, συνδικαλιστή και πρώην συνεργάτη του Αρ. Μπαλτά.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς και γιατί υπουργοποιήθηκε ο Φ. Κουβέλης, απόφαση που προκάλεσε σχόλια, επικρίσεις και θυμηδία, σχετικά με τη συμπεριφορά του συγκεκριμένου «ιστορικού στελέχους της Αριστεράς», ό,τι και να σημαίνει ο όρος. Μία εκδοχή είναι ότι υπήρχε δέσμευση του Αλ. Τσίπρα να εντάξει τον Φ. Κουβέλη ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που του έχει προσφέρει ο δεύτερος κατά καιρούς. Αλλη εκδοχή είναι ότι πλέον κανένα στέλεχος και κανένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχθηκε να συναγελαστεί με τον Π. Καμμένο στο υπουργείο Αμυνας και έτσι κατέφυγε ο πρωθυπουργός στον Φ. Κουβέλη. Τρίτη εκδοχή, ίσως και η πιο πιθανή, είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας θέλησε να δώσει την εντύπωση κάποιας διεύρυνσης στο πλαίσιο της Αριστεράς και «προσέλαβε» τον πρώην πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ. Για να τον τοποθετήσει δίπλα στον Π. Καμμένο, έπειτα από ένα ελαφρό «μασάζ» που του έκανε μαζί με τον Δ. Βίτσα στο Μαξίμου μετά την ορκωμοσία του. Για να αντέξει ο άνθρωπος, ή τιμωρία και για τους δύο;