Ο καθένας με τους προβληματισμούς του. Προχθές ο πρωθυπουργός αναρωτήθηκε αν άξιζε να εμφανιστεί στη Βουλή στη συζήτηση για την υπόθεση υπουργών του σχετικά με τα φάρμακα. Προφανώς εννοούσε ότι μπορεί να είναι και χάσιμο χρόνου η κοινοβουλευτική παρουσία του και η ενασχόλησή του με θέματα που θέτει η αντιπολίτευση στη Βουλή και δημιουργούν υπόνοιες για τις πρακτικές δικών του, που κατά την άποψή του, ετσιθελικά, αξιωματικά και αντικειμενικά είναι ευλογημένοι με το… ηθικό πλεονέκτημα. Ισως και να έχει δίκιο όταν στο παγκόσμιο στερέωμα λάμπει ένας Τραμπ και όταν στο ευρωπαϊκό στερέωμα οι τάσεις που επικρατούν είναι φανερά λαϊκίστικες, αντιφιλελεύθερες, αντιδημοκρατικές, κατά της ένωσης της Ευρώπης.
Και όταν δίπλα ακριβώς στην Ευρώπη κυριαρχούν ένας Ερντογάν ή και ένας Πούτιν που –κακά τα ψέματα– στηρίζονται από την πλειοψηφία (έως και συντριπτική) της κοινής γνώμης στις χώρες τους. Πολλοί προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο, το σίγουρο είναι ότι η συλλογική μνήμη έχει ξεχάσει τις εποχές που όλος ο κόσμος κλυδωνιζόταν από πολέμους, καταστροφές και φτώχεια.
Αυτά βλέπει ο Αλ. Τσίπρας και αισθάνεται πρωτοπόρος, καθώς πρώτος και νωρίς αντιλήφθηκε προς τα πού και πώς οδεύει η… Δύση, σπεύδοντας να το εκμεταλλευθεί. Μάλλον αισθάνεται δικαιωμένος συμπράττοντας μάλιστα με τους ακροδεξιούς των Αν.Ελ. (κατά Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ), αφού βλέπει τις εξελίξεις με τους λαϊκιστές του
Brexit, στη Γαλλία με τη Λεπέν που διεκδίκησε την προεδρία, στην Πολωνία και την Ουγγαρία με κυβερνήσεις αυταρχικών εθνικιστών, στην Αυστρία με τη συγκυβέρνηση Δεξιάς και Ακροδεξιάς, στη Γερμανία όπου το ξενοφοβικό και αντιευρωπαϊκό κόμμα AfD ανεβαίνει, τώρα στην Ιταλία που διχάστηκε μεταξύ των λαϊκιστών στον φτωχότερο Νότο και των αντιευρωπαϊστών της Λέγκας στον πλουσιότερο Βορρά. Η μεγάλη επιτυχία ήταν βέβαια η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, που φροντίζει να κάνει άνω-κάτω τον πλανήτη.
Με αυτή την έννοια, η κυβέρνηση Συρανέλ, με επικεφαλής τον Αλ. Τσίπρα, θεωρεί δικαίωμά της να εφαρμόζει μια ακραία λαϊκίστικη πελατειακή πολιτική, προκειμένου να εξασφαλίσει κομματικά οφέλη ενόψει εκλογών και ταυτόχρονα να ναρκοθετεί το πεδίο για την επόμενη κυβέρνηση. Επιχειρεί συστηματικά και στοχευμένα να διορίσει, να μοιράσει επιδόματα, να επιτρέπει την ασυδοσία, να απαλλάξει από ευθύνες και υποχρεώσεις, να εξαγγείλει θέσεις στο Δημόσιο, να υπονομεύσει νόμους και θεσμούς, να δημιουργήσει προσδοκίες, να διχάσει τον κόσμο, αδιαφορώντας για τις βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες επιβαρυντικές συνέπειές τους στην προσπάθεια της χώρας να συνέλθει από την κρίση. Οι υποσχέσεις περί αυξήσεων μισθών και επιδομάτων, η διαιώνιση των ανοιχτών μπαρών στο μετρό, η ανοχή στους «μπαχαλάκηδες», οι παρεμβάσεις στο ΑΣΕΠ υπέρ συμβασιούχων του Δημοσίου, ο διπλασιασμός των τμηματαρχών στο υπουργείο Παιδείας, η συνεχής υποβάθμιση της εκπαίδευσης, οι σχεδιασμοί υπέρ καταπατητών ακινήτων του Δημοσίου, η επιβολή προστίμων και ποινών με εισοδηματικά κριτήρια για παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και τόσα άλλα συνηγορούν στις παραπάνω διαπιστώσεις.
Ταυτόχρονα, όπως τονίστηκε, ο Αλ. Τσίπρας ναρκοθετεί και παγιδεύει το πεδίο για τους επόμενους. Προχωρεί σε κινήσεις στις οποίες δυσκολεύονται να πουν φωναχτά «όχι» τώρα για να μη φορτωθούν κομματικό κόστος, αλώνει με κάθε τρόπο το κράτος (Κουτεντάκης στο Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, φωτογραφικές προκηρύξεις θέσεων με θητεία γενικών γραμματέων σε υπουργεία κ.λπ.), έχει κάνει συμφωνίες με τους πιστωτές που θα προκαλέσουν αγανάκτηση εναντίον της επόμενης κυβέρνησης (μειώσεις συντάξεων και αφορολογήτου), στόλισε με λάσπη τους πολιτικούς αντιπάλους του, διχάζει συνεχώς τον πληθυσμό και ψήφισε την καταστροφική απλή αναλογική για τις μεθεπόμενες εκλογές. Και ακόμη δεν τα έχουμε δει όλα!