Η άνοδος της Ακροδεξιάς σε Αυστρία, Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Κύπρο και πρόσφατα στην Ιταλία, το Brexit, η εκλογή Τραμπ, είναι πολλά για να είναι συμπτώσεις. Τι συμβαίνει στις χώρες του πρώτου κόσμου;
Το παραδοσιακό μίσος που τρέφει η Αριστερά για το κεφάλαιο την οδήγησε σε συμπεράσματα για το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης αντίθετα με την πραγματικότητα. Θεώρησε ότι η ελεύθερη διακίνηση δυτικών κεφαλαίων στις αναπτυσσόμενες χώρες αποτελεί νέα επιχείρηση ξεζουμίσματος των λαών του τρίτου κόσμου από τους ιμπεριαλιστές. Ηταν το αντίθετο. Το κεφάλαιο οδηγήθηκε σε αυτές τις χώρες από το κίνητρο του ανταγωνισμού. Για να παράγει φθηνότερα αγαθά εκμεταλλευόμενο την εκεί υπάρχουσα φθηνότερη εργατική δύναμη. Αυτό το πέτυχε, αλλά συγχρόνως πέτυχε την ανάπτυξη αυτών των χωρών. Η φτώχεια στην Κίνα, στην Ινδία, στη ΝΑ Ασία, όπου τελοσπάντων πήγε το κεφάλαιο, μειώθηκε σημαντικά, η δε Κίνα έφτασε να απειλεί οικονομικά τη Δύση.
Η παγκοσμιοποίηση άνοιξε την παγκόσμια ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, αλλά όχι όπως την περιγράφει η Αριστερά. Οι πλούσιοι έγιναν μεν πλουσιότεροι, αλλά οι φτωχοί έγιναν κι αυτοί πλουσιότεροι. Διότι έτσι είναι η ανάπτυξη. Ποτέ δεν είναι «δίκαιη» όπως μας παραμυθιάζει ο κ. Τσίπρας.
Το κεφάλαιο που μετακινήθηκε μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα την παραγωγή φτηνών αγαθών, είχε όμως και ένα άκρως δυσμενές αποτέλεσμα για τους «δυτικούς ιμπεριαλιστές»: τους στέρησε την ύπαρξή του. Και οι κοινωνίες που στερούνται κεφάλαια στερούνται ανάπτυξη. Μειώθηκε, λοιπόν, ο ρυθμός ανάπτυξης στις χώρες της Δύσης και συνεπώς περιορίστηκε το μέσο εισόδημα των πολιτών. Και οι σπάταλες πολιτικές πρόνοιας άρχισαν να μαζεύονται. Τη μοιραία δυσαρέσκεια των πολιτών της Δύσης την πλήρωσαν και την πληρώνουν -βοηθούντος και του μεταναστευτικού- τα λεγόμενα «συστημικά» κόμματα. Στη δε ανάδελφη χώρα μας, παράλληλα με την Ακροδεξιά αναδείχθηκε και η «πρώτη φορά Αριστερά». Με τον ίδιο λαϊκισμό και την ίδια ολοκληρωτική αντίληψη.
Οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης φοβούμαι ότι δεν είναι αντιστρέψιμες. Και ότι, συνεπώς, η προφητεία του Μαρξ για μια κοινωνία ισότητας θα πραγματοποιηθεί, αλλά με διαφορετικούς όρους: ως τάση για μια κοινωνική εντροπία σε παγκόσμιο επίπεδο. Διαδικασία επώδυνη για τις σημερινές προνομιούχες χώρες, ανάμεσα στις οποίες και η δική μας.