Συνέχεια από το προηγούμενο, αφιερωμένο επίσης στον Μπάμπη Παπαδημητρίου.
Πάμε πάλι από την αρχή, όταν η γενιά μας, που έχει επιβάλει τη συλλογική της νοοτροπία και σήμερα κυβερνά τον τόπο, έκανε τα πρώτα της βήματα. Σε εκείνα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, τα τόσο ανέμελα και αμελή, ώστε κανείς μας να μην πάρει είδηση το κουσούρι που μας άφησε η κληρονομιά της δικτατορίας. Η πολιτικοποίηση ήταν η παγίδα που μας έστησαν οι άκομψοι και ανελλήνιστοι καραβανάδες που κάποτε τους φοβόμασταν και τώρα μας φαίνονταν γελοίοι. Οι πέντε με δέκα σφαλιάρες που μας έριξαν λειτούργησαν ως ψυχικός καταναγκασμός στο σβέρκο των παιδιών που είχαν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ανοχής, αποδοχής και αισθάνονταν δικαιωμένα μόνον και μόνον επειδή υπήρχαν. Αισθανόμασταν υποχρεωμένοι να είμαστε πολιτικοποιημένοι, κοινώς να συνομιλούμε με τον «πονηρό πολιτευτή» του Σαββόπουλου, να διαβάζουμε τον «Πολιτικό Καβάφη», το άτυχο έργο του μεγάλου Τσίρκα και το «Ακου, ανθρωπάκο!» του Ράιχ. Πολιτικοποίηση και σεξουαλική απελευθέρωση. Με μία διαφορά. Ούτε η μεν ούτε η δε ήταν δική μας επινόηση. Για εμάς ήσαν κεκτημένα δικαιώματα. Ποιος τα είχε κατακτήσει; Η Ιστορία. Υπήρξαμε οι κανακάρηδες της Ιστορίας.
Και για μεν τη σεξουαλική απελευθέρωση δεν έχω και πολλά να πω. Τα περισσότερα δεν λέγονται, εξάλλου. Απλώς να θυμίσω ότι μας την προσέφεραν καλοψημένη και ότι, στην εποχή μας, τα παραδοσιακά αφροδίσια είχαν καταπολεμηθεί, ο δε εφιάλτης του έιτζ ξύπνησε όταν αρχίσαμε να ωριμάζουμε, αρχές δεκαετίας του ογδόντα. Για πολλά χρόνια οι Ερινύες της ενοχής κοιμούνταν στο άντρο της Πυθίας, όπως στην «Ορέστεια» του Αισχύλου. Θεωρούσαμε ότι τις έχουμε εξαφανίσει από προσώπου προοδευτικής γης, με αποτέλεσμα όταν χόρτασαν ύπνο και ξαμόλησαν τις στρατιές του νεοπουριτανισμού να μην ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε. Ούτε αυτό, ρε Μπάμπη.
Είμαστε μια πολιτική γενιά. Αυτό κανείς δεν μπορεί να μας το αρνηθεί. Εμείς στελεχώσαμε το φοιτητικό κίνημα, το μέγα πολιτικό επίτευγμα της μεταπολίτευσης, κι εμείς οργανώσαμε την ηγεμονία του στη μέση εκπαίδευση με σκοπό την αναπαραγωγή. Οι φοιτητές της δεκαετίας του εβδομήντα έγιναν καθηγητές στις δεκαετίες του ογδόντα και του ενενήντα, με αποτέλεσμα τις επόμενες δεκαετίες να μας κυβερνούν οι μαθητές τους. Ή και οι μπαρμπάδες τους, όπως ο Φλαμπουράρης, ο οποίος, ως γνήσιος μπάρμπας της γενιάς μας, θεωρεί ότι το παιδί έχει πάντα δίκιο.
Δεν ζήσαμε ούτε πόλεμο, ούτε εμφύλιο, ούτε πείνα. Είμαστε οι Ελβετοί της ελληνικής Ιστορίας, η γενιά του κούκου. Κι αν μας κατηγορούν ότι τίποτε καινούργιο δεν καταθέσαμε, Μπάμπη, πέρα από το μπλου-τζιν και την αγένεια της δημοτικής, ας τους υπενθυμίσουμε ότι εμείς επιβάλαμε την κυρίαρχη ιδεολογία της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Οτι η κοινωνία αποτελείται από έναν πολυφυλετικό συνδυασμό συμφερόντων τα οποία θεωρούνται κεκτημένα για την κάθε φυλή, φοιτητές, ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κ.λπ., και ότι ο τόπος θα πάει μπροστά μόνον όταν αυτά τα συμφέροντα δικαιωθούν, αφού τα δικαίωσαν εκ προοιμίου οι σφαλιάρες που φάγαμε στη δικτατορία. Τρανότερο παράδειγμα, το πανεπιστημιακό άσυλο. Ταπεινότερο ότι ο πρώην καταληψίας του λυκείου ψηφίζεται για πρωθυπουργός.
Βρε Μπάμπη, εσύ που τα λες τόσο ωραία κάθε πρωί στον ΣΚΑΪ με τον φίλο μου τον Αρη, πες μου τη γνώμη σου. Μπορεί η οικονομική μας κατάρρευση να οφείλεται στους προαιώνιους εχθρούς μας, Εβραίους, μασόνους, καπιταλιστές, διεθνή κέντρα, αγορές και μανάβηδες που δεν κόβουν αποδείξεις. Ομως αυτά τα οκτώ χρόνια της αδράνειας, με τον κούκο να βγαίνει κάθε τόσο και να κακαρίζει την ώρα της δόσης, μήπως, λέω μήπως, το χρωστάμε στη γενιά του κούκου; Στη γενιά που μας έμαθε ότι η πολιτική είναι διεκδίκηση κεκτημένων δικαιωμάτων, ασχέτως αν μπορείς να τα κατακτήσεις ή όχι.
Είχε δίκιο αναγνώστης που μου έγραψε την περασμένη Κυριακή ότι δεν υπάρχει «άχρηστη γενιά». Εμείς είμαστε η γενιά της πολιτικοποίησης. Στο όνομα της σφαλιάρας που κάποτε μας έριξαν, μεταφράσαμε την πολιτική στο κεκτημένο δικαίωμα να μην τρως σφαλιάρα για ό,τι κι αν κάνεις. Κάτι είναι κι αυτό. Προσφέραμε στην κοινή μας ζωή τόσα κεκτημένα. Ακόμη και η πτώχευσή μας θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα πια.
«Γενιά του κούκου»; Οι ώρες περνούν, όμως το μέτρο του χρόνου δεν αλλάζει.