Ενας ορίζοντας ανοικτός και ένας κόσμος περίκλειστος σαν διαθλάσεις ενός νου που ονειρεύεται, μέσα από μία κρυφή σήραγγα, το εικαστικό σύμπαν του Βασίλη Πούλιου θυμίζει τοιχογραφία του υποσυνείδητου. Στη νέα του έκθεση με τίτλο «Ιχνη Διέλευσης», που παρουσιάζεται στην αίθουσας τέχνης Donopoulos στη Θεσσαλονίκη, ο Βασίλης Πούλιος προχωράει τη διαρκή και ανοικτή του ιχνηλάτηση πάνω σε μία νέα συλλογή εικόνων, που δεν εντάσσονται σε καμία κατηγορία παρά μόνο στο προσωπικό ανθολόγιο του δημιουργού τους.
Ο Βασίλης Πούλιος ανήκει σε εκείνο το είδος των εικαστικών, στους οποίους η ποιητική πλευρά, συχνά αν όχι πάντα, προκύπτει ενισχυμένη με εκείνη την ιδιάζουσα αντίφαση της κρυπτικής εξωστρέφειας. Στην ενότητα των έργων που συγκροτούν τα «Ιχνη Διέλευσης», ο Βασίλης Πούλιος απελευθερώνει σαν φυσαλίδες ονειροπόλησης εικόνες τέτοιας εσωτερικής δύναμης που μοιάζουν αυθύπαρκτες και ανεξάρτητες από κάθε είδους δεξαμενή παραγωγής τους. Είναι σαν να υπήρχαν από πάντα.
«Μία σειρά από εικόνες, αντιλήψεις και αισθήσεις που η μία διαδέχεται την άλλη και ταυτόχρονα συνδέονται μεταξύ τους», λέει ο ίδιος για τη δουλειά του. «Επανεγγραφές που έχουν ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση από το καθαυτό βίωμα και την εμφάνιση του ασυνείδητου, του μη αντιληπτού, του αφηρημένου».
Σαν ένα υβριδικό είδος ανάμεσα στη φωτογραφία και στη ζωγραφική, τα έργα του Βασίλη Πούλιου γεννώνται σαν σπασμοί φυσικού τοκετού. Εντυπωσιάζει η νοητική συγγένεια του Βασίλη Πούλιου όχι τόσο με την ποίηση ή τις τέχνες όσο με τη φυσιολογία, τη νευροβιολογία και την ψυχανάλυση. Ενδιαφέρεται για το καθεστώς ίδρυσης της εμπειρίας, ως ψυχονοητικού φαινομένου, για τη μεταφορά της ύλης ως άυλου βιώματος, για την αρχιτεκτονική των συνάψεων σε εγκέφαλο σε υπερθέρμανση. Ολα αυτά, υπογείως, υπαινικτικά και υποβολιμαία δημιουργούν εκείνον τον απαραίτητο προθάλαμο για την υποδοχή εικόνων ως εκλάμψεις. Δεν είναι σαφές το στίγμα τους στον χρόνο ή στον χώρο, παρά μόνο σε εκείνο το αμνιακό υγρό της μετέωρης κατάστασης.
Στο θαυμάσιο κείμενο που έγραψε η Συραγώ Τσιάρα, ιστορικός τέχνης και διευθύντρια του ΚΣΤΘ, ο Βασίλης Πούλιος ισορροπεί ανάμεσα στην οδύνη και στην ηδονή, το τραύμα με τη χαρά, «σε μια σοφή, λιτή, μα έμπλεη εκφραστικότητας, σπάνια ισορροπία». Ο ίδιος αναφέρει ως αναφορές του τον ψυχαναλυτή François Ansermet, τον βιολόγο Gerald M. Edelman ή τον νευροψυχίατρο Giulio Tononi. Αυτό που εκβάλλει ως δημιούργημα είναι η «εσωτερική πραγματικότητα», συχνά αταίριαστη με το χαρτογραφημένο τοπίο.
Αίθουσα Τέχνης Donopoulos International Fine Arts, Αγ. Θεοδώρας 3, Θεσσαλονίκη. Διάρκεια έως 25 Μαΐου.