Υπάρχουν φορές που η ποίηση μπορεί να αποκτήσει δημόσια φωνή με μία δύναμη απρόσμενη. Προχθές, στο Ωδείο Αθηνών, στην αίθουσα Αρης Γαρουφαλής, η παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Γιάννη Ευθυμιάδη με τίτλο «Πατρ-ε-ίδα» (από τον ιστορικό και δυναμικό εκδοτικό οίκο «Ικαρος») εξελίχθηκε σε μία παράσταση που συνδύαζε δυναμική απαγγελία από τον ίδιο τον ποιητή και ερμηνεία, για πρώτη φορά, του κύκλου τραγουδιών που συνέθεσε ο Κωνσταντίνος Γρηγορίου. Ηταν κάτι που είχε μεγάλη συσπειρωτική δύναμη, εξυψωτική και υπνωτιστική ταυτόχρονα.
Δεν είναι σύνηθες, ούτε φυσικά αυτονόητο, μία ποιητική συλλογή, με την εσωτερική ρώμη που έχει η «Πατρ-ε-ίδα», να προκαλεί ένα πολιτιστικό γεγονός («Θα πω για μένα είναι πατρίδα όσα αγαπάω κι όσα είδα», λέει ο ποιητής). Ο Γιάννης Ευθυμιάδης προκάλεσε ρωγμές προχθές ενορχηστρώνοντας μια πολυεπίπεδη μύηση στην ουσία της ποίησής του, έναν κόσμο αρχέγονο και καταγωγικό, με σχεδόν βιβλικές επικλήσεις στη δικαίωση της ύπαρξης. Η «Πατρ-ε-ίδα» είναι τόπος, υπαρξιακός, φιλοσοφικός: «Δεν έχω, Κύριε, παρά λίγη μονάχα αγάπη και οργή που μου απόμειναν, να ξαναχτίσω απ’ την αρχή τα σύνορα / Και μέσα τους να ορίσω μια ζωή ελάχιστη…».
Η μουσική ερχόταν σαν από την αρχή του χρόνου. Ο πιανίστας Δημήτρης Κούκος συνόδευε (σωματικά / νοητικά / πνευματικά) την απαγγελία του Γιάννη Ευθυμιάδη, που με τη φωνή του βαθιά, στέρεη, μυσταγωγική, τελετουργική, με ελεγχόμενη θεατρικότητα και εγγενή μουσικότητα οδήγησε το κοινό σε άλλον τόπο. Ηταν μια εμπειρία. Αλλά και τα τραγούδια που συνέθεσε ο Κωνσταντίνος Γρηγορίου με ιδανικούς ερμηνευτές τη σοπράνο Σοφία Παπαδημητροπούλου και τον βαρύτονο Μιχάλη Ψύρρα ήταν μία αποκάλυψη πνευματικότητας. Αναχώρησα με μια περίεργη αίσθηση ευεργεσίας.