Υπάρχουν θετικά και αρνητικά στην απόφαση του Euro- group της προηγούμενης εβδομάδας, για την οποία η κυβέρνηση έσπευσε να στήσει μια κακόγουστη επικοινωνιακή φιέστα με τον κ. Τσίπρα να ανεβάζει το σόου της γραβάτας και τον κ. Καμμένο να εμφανίζεται ως ο άγγελος της πολιτικής συμφιλίωσης – τρομάρα μας. Πάντως γλιτώσαμε τα χειρότερα.
Ασφαλώς, το πιο θετικό της απόφασης του Eurogroup είναι η (έστω μικρή) ελάφρυνση του χρέους μέσω της δεκαετούς επιμήκυνσης του ενός τρίτου των δανείων μας. Η απόφαση απέχει παρασάγγας από τη δέσμευση που είχαν δώσει οι δανειστές το 2012 για μείωση του χρέους στο 110% του ΑΕΠ. Ομως είχε μεσολαβήσει και το επτάμηνο της περήφανης διαπραγμάτευσης Τσίπρα – Βαρουφάκη που βύθισε την οικονομία στα τάρταρα, απαξίωσε εντελώς τις τράπεζες και έφερε τρίτο μνημόνιο και 85 δισ. νέα δάνεια. Μια παράταση αποπληρωμής δανείων περίπου 100 δισ. ευρώ και μία δεκαετής περίοδος χάριτος δίνουν, λοιπόν, μια σημαντική ανάσα.
Από την άλλη πλευρά, τα πιο αρνητικά σημεία της απόφασης του Eurogroup είναι, πρώτον, ότι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα χάσουν τελικά 5 δισ. ευρώ το 2019 και 2020 (από νέες περικοπές συντάξεων και μείωση αφορολόγητου ορίου), παρά το ότι ήταν αυτοί που υπέστησαν τις πιο αιματηρές θυσίες καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης. Και δεύτερον, ότι η χώρα παραμένει δέσμια ασφυκτικών πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ (περίπου 6,5 δισ. ευρώ τον χρόνο) έως το 2022 και από κει και πέρα 2,2% (δηλαδή περίπου 4 δισ. ευρώ τον χρόνο) έως το 2060.
Πλεονάσματα που καταδικάζουν την οικονομία να σέρνεται εάν δεν βρεθεί μία κυβέρνηση με σοβαρό σχέδιο και εμπιστοσύνη στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να προωθήσει δυναμικά το άλμα ανάπτυξης που χρειάζεται η χώρα. Από κει και πέρα τα όσα πομπωδώς εξέπεμπαν μήνες τώρα οι οικονομικοί εγκέφαλοι της κυβέρνησης (Τσακαλώτος, Δραγασάκης, κ.λπ.) περί οικονομικής ελευθερίας που θα εξασφάλιζε η καθαρή έξοδος και για την ανάγκη να μην καταφύγει η χώρα σε προληπτική γραμμή στήριξης, επειδή, λέει, θα έδενε τα χέρια της κυβέρνησης σε θέματα οικονομικής πολιτικής, είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.
Το Eurogroup αποφάσισε αντί της καθαρής εξόδου, την οποία διαλαλούσε ο κ. Τσίπρας, να προικοδοτήσει τη χώρα με 15 δισ. ευρώ που θα την εξασφαλίζουν για τα επόμενα δύο χρόνια να πληρώνει τα ομόλογα που λήγουν χωρίς να χρειάζεται να βγαίνει στις αγορές για μαζικό δανεισμό.
Οι δανειστές αντιλαμβανόμενοι πόσο επώδυνο θα ήταν για τα κοινοβούλια κάποιων χωρών (π.χ. Γερμανία) να ανάψουν πράσινο φως σε μία προληπτική πιστωτική γραμμή στην Ελλάδα, όταν μάλιστα υπάρχουν τόσα ανοιχτά προβλήματα στην Ευρώπη (μεταναστευτικό, Ιταλία, Brexit), προτίμησαν να στήσουν μια «εικονική» έξοδο αφήνοντας για μετά το 2020 την επιστροφή της χώρας στις αγορές. Κάτι που βόλευε επικοινωνιακά και το αφήγημα Τσίπρα ότι η οικονομία βρίσκεται σε τόσο καλή κατάσταση και δεν χρειάζεται προληπτικό δεκανίκι από τους Γερμανούς για να βγει –κάποτε– στις αγορές.
Ωστόσο η σημαντικότερη απόφαση του Eurogroup είναι η παραμονή, για μερικά ακόμη χρόνια, της τρόικας στην Ελλάδα. Με τρίμηνες αξιολογήσεις των μεταρρυθμίσεων της οικονομίας και με ποινές όταν δεν τηρούνται τα υπεσχημένα. Αλλιώς θα υπήρχε ο κίνδυνος του «Ηταν δίκαιο, έγινε πράξη». Να επιστρέψουμε πάλι, με τρία χρόνια καθυστέρηση, στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Προς άγραν ψήφων ενόψει τον εκλογών. Δηλαδή σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, σε μαζικές προσλήψεις στο Δημόσιο, σε κατάργηση ΕΝΦΙΑ και φοροαπαλλαγές. Να πάνε χαμένες όλες οι θυσίες του ελληνικού λαού.
Μπορεί οι Γερμανοί να πίνουν νερό στο όνομα του κ. Τσίπρα, γιατί τα τελευταία δύο χρόνια τήρησε τις μνημονιακές δεσμεύσεις χωρίς αγανακτισμένους και κοινωνικές αναταραχές, ωστόσο όταν κάποιος σου χρωστάει σχεδόν 289 δισ. ευρώ –μόνο από τα δάνεια των τριών μνημονίων– είναι λογικό να μην αφήνεις τίποτα στην τύχη. Οποιος καεί απ’ τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι.