Hταν όλοι τους εκεί. Οι νέοι μεταλλάδες, οι νοσταλγοί, οι γονείς των πρώτων -ήντα με τα έφηβα παιδιά τους, η Δέσποινα με την Αννα από τη Θεσσαλονίκη, όσοι περίμεναν το «Fear of the dark» και το «Number of the beast» κι εκείνοι που έμοιαζαν να έχουν κοιμηθεί ελάχιστα από την προηγούμενη ημέρα, αφιερωμένη στους Judas Priest.
Και η συναυλία τα είχε όλα. Ο ήχος των Iron Maiden παραμένει συναρπαστικός, τα ντεσιμπέλ στα κόκκινα και η φωνή του Μπρους Ντίκινσον, ο οποίος δεν σταμάτησε να τρέχει σε όλη τη σκηνή, μπορεί να έχει χαμηλώσει κάπως σε σχέση με παλαιότερα –είναι σχεδόν 60 ετών– αλλά παραμένει άγρια, οπερατική και το σήμα κατεθέν της βρετανικής μπάντας.
Με εντυπωσιακά εικαστικά και συνεχείς αλλαγές σκηνικών, οι Maiden έμειναν πιστοί στη θεατρικότητα των συναυλιών τους και στον εντυπωσιασμό των φαν. Αν και ξεκίνησαν με περίπου 40 λεπτά καθυστέρηση, το κοινό των 36.000 ατόμων που κατέκλυσαν τον συναυλιακό χώρο του Terra Vibe καλωσόρισε με το παραπάνω το γιγαντιαίο Spitfire του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και το πολεμικό σκηνικό, που άλλαξε μετά εξ ολοκλήρου σε κάτι που θύμιζε εκκλησία με «αγιογραφίες» του Εντι. Η ελευθερία και η δημοκρατία ήταν τα «κλειδιά» για το πρώτο μέρος («Aces High», «Clansman», «Trooper»), ενώ το υπερφυσικό και υπερβατικό στοιχείο στο δεύτερο («Sign of the cross», «Fear of the dark», «Number of the beast») με μπόνους παλιά ιστορικά κομμάτια που σπάνια ακούγονται ζωντανά, όπως το «Flight of Icarus» με το αντίστοιχο εικαστικό. Στο τέλος της συναυλίας, ο Ντίκινσον τραγούδησε α καπέλα τους πρώτους στίχους του «Alexander the Great», αφήνοντας τους φαν με την όρεξη.
Η προσέλευση και η έξοδος από τον χώρο είχαν όπως πάντα τα προβλήματά τους με ατελείωτες ουρές στην εθνική οδό, μετατρέποντας μια απολαυστική συναυλία σε μέρος ενός επίπονου ταξιδιού.