Σε μια συνέντευξή μας με τον συγγραφέα Χρήστο Αστερίου για το βιβλίο του «Η θεραπεία των αναμνήσεων» των εκδόσεων Πόλις («Κ», 1/4/2019), θυμάμαι να συζητάμε για τον ένα χρόνο που πέρασε στη Νέα Υόρκη (2015-16) μελετώντας τα πάντα γύρω από τη δεκαετία του ’60 και την ελληνική κοινότητα του Μανχάταν για να γράψει, τρία χρόνια μετά, ένα βιβλίο για τις οικογενειακές σχέσεις, τη μετανάστευση και το Αλτσχάιμερ. Ο λόγος που τα θυμήθηκα αυτά και στην ουσία τον χρόνο και την απόσταση που χρειάζεται ένας συγγραφέας ώστε να μεταβολίσει τις πληροφορίες και τα ερεθίσματά του, το λογοτεχνικό φίλτρο μέσα από το οποίο πρέπει να διυλίσει τα «ωμά» δεδομένα του για να μεταμορφωθούν σε ιδέες και νοήματα που θα αφορούν κάποιον πέρα από τον εαυτό του, είναι η ηχηρή έλλειψη αυτής της αφομοίωσης στην παράσταση «Generation Lost» του Γρηγόρη Λιακόπουλου, που παίζεται στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Γιαννοπούλου.
Με θέμα τη γενιά των μιλένιαλ και βασισμένη σε συνεντεύξεις, η παράσταση είναι ένα δριμύ αφηγηματικό κατηγορώ σε συναυλιακό ύφος, που ξεκινάει από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου και τους Ολυμπιακούς του 2004, πηγαίνει στη δολοφονία Γρηγορόπουλου και καταλήγει στην οικονομική κρίση και στην πρόσφατη πανδημία, ανακυκλώνοντας τα κλισέ της χαμένης γενιάς που μαζεύει πτυχία χωρίς αντίκρισμα και αναπολεί τη ζωή που δεν έζησε. Με γλώσσα συνθηματολογική και ανεβασμένη ένταση, εξαντλητική επανάληψη και χρήση κάμερας, την άστοχη επιμονή στα παθήματα της Μπρίτνεϊ Σπίαρς και το πλαστικό, glossy, lifestyle, που πια δεν επιβιώνει ούτε στα περιοδικά, η παράσταση έχασε την ευκαιρία να μιλήσει ουσιαστικά για μια γενιά που πραγματικά πέρασε δύσκολα χρόνια και έχει ανάγκη να εκφραστεί.
Η αξιέπαινη προσπάθεια των ηθοποιών (Βασίλης Σαφός, Γιώργος Κισσανδράκης, Δάφνη Δρακοπούλου, Γωγώ Παπαϊωάννου, Μιχάλης Πητίδης) δεν ήταν αρκετή για να σώσει την κατάσταση. Τα υλικά ήταν αλλά έμειναν σε πρωτόλεια μορφή.