Αποτελεί παλαιότατη πεποίθησή μου και την επαναλαμβάνω κάθε φορά που βρίσκω την –πάντοτε αρνητική– ευκαιρία: ένα καλύτερο κράτος, αν το είχαμε, θα εξυπηρετούσε τους ίδιους τους πολιτικούς. Οχι μόνον εμάς τους πολίτες, που το έχουμε ανάγκη και το πληρώνουμε πανάκριβα.
Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας μέχρι που τους ήρθε σφοντύλι η μεγάλη κρίση του 2008, δεν έκαναν ό,τι χρειάζεται για ένα καλύτερο κράτος επειδή οι κομματικές δυνάμεις προτιμούν να έχουν και να ελέγχουν το δικό τους κράτος. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε εξηγήσει ότι κάθε κυβέρνηση χρειάζεται να βρει και να διορίσει περί τα 4.500 «στελέχη». Η κληρονομιά εκείνου του κράτους είχε σε κάποιο βαθμό αλλάξει. Μέχρις ότου, όπως λένε όσοι γνωρίζουν καλύτερα από εμένα, επιστρέψαμε με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στον ίδιο περίπου αριθμό «δικών μας» ανθρώπων στα καίρια πόστα του τεράστιου κράτους μας.
Ο κ. Τσίπρας είχε υποσχεθεί να αλλάξει το παλαιό κράτος. Το κατήγγειλε για μνημονιακό, αλλά τελικώς το κατέστησε εντελώς εξαρτημένο από τις πιο «τρελές» απαιτήσεις των δανειστών. Με το ένα χέρι έδινε στους «ξένους» ό,τι ζητούσαν για να δικαιολογήσουν αυτοί στα κοινοβούλιά τους την απαράδεκτη κάλυψη που προσέφεραν στη νέα διάλυση της Ευρωζώνης και, το χειρότερο στη δική μας χώρα, που προκαλούσε ο κ. Τσίπρας. Με το άλλο χέρι όμως, όταν οι «ξένοι» έκαναν πως δεν βλέπουν, ο κ.Τσίπρας έχτιζε ένα δικό του κομματικό καθεστώς, στηριγμένο στις ιδεοληψίες του «4%» και στην εξυπηρέτηση εγκατεστημένων «κλειστών» συμφερόντων. Μια κληρονομιά που καθόλου αδίκως αποδίδεται στο πελατειακό κράτος της παλαιάς Δεξιάς και στους μηχανισμούς των κλαδικών που επικράτησαν επί Ανδρέα Παπανδρέου.
Αρα, κράτος αποτελεσματικό δεν πρόκειται να αποκτήσουμε όσο τα εγκατεστημένα εντός του συμφέροντα συνεχίζουν να διαθέτουν τη δύναμη που χρειάζεται για να γράφουν τους πολιτικούς στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Ο Κώστας Σημίτης διαφοροποιήθηκε από το παλαιό ΠΑΣΟΚ προτείνοντας τον εκσυγχρονισμό του κράτους.
Πέτυχε πολλά, αποσύρθηκε όμως όταν χρειάστηκε να επιλέξει τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ για να αλλάξει το κράτος. Ο Κώστας Καραμανλής υποσχέθηκε την επανίδρυση του κράτους. Εκανε ελάχιστα, κυρίως επειδή δεν τόλμησε να επιβάλει την αξιολόγηση των στελεχών του κράτους.
Τελικώς, οι μεγαλύτερες θετικές τομές στο κράτος έγιναν εκεί που επιβλήθηκε η μνημονιακή λογική. Η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί: η επόμενη κυβέρνηση καλείται να υπογράψει ένα μνημόνιο για την αναδιοργάνωση του κράτους στη γραμμή των καλών πρακτικών που έχουν εφαρμόσει πετυχημένα κράτη και συχνά κράτη πολύ νεότερα από το δικό μας.