Φίλτατε Χρ. Γιανναρά, και πάλι

Φίλτατε Χρ. Γιανναρά, και πάλι

3' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θ​​ύμωσε ο φίλτατος Χρήστος Γιανναράς και μου απήντησε την περασμένη Κυριακή με ένα σύντομο υστερόγραφο στο σημείωμά του. Με αποκάλεσε «αδιάβαστο», ευτυχώς για μένα περιορίζοντας το στερητικό άλφα στα βιβλία του και τα άρθρα του. Και επειδή πρώτα σε αφήνει η ανάσα σου και μετά το χούι σου, με επετίμησε λέγοντας ότι η πείρα του καθηγητή τον έχει διδάξει ότι δεν πρέπει ποτέ να απαντά σε απορίες ή αιτιάσεις αδιάβαστων μαθητών. Ας αφήσουμε κατά μέρος τις απορίες, διότι δεν θυμάμαι να εξέφρασα καμία από δαύτες στο σημείωμα που του είχα αφιερώσει. Οσο για τις αιτιάσεις, εννοείται πως δεν καταδέχθηκε να τις αντικρούσει. Αλίμονο, δεν θα εξηγήσει σε έναν ταπεινό γραφιά σαν και μένα ότι η «ιδιοπροσωπία» που εγώ ως αδιάβαστος επιμένω να τη γράφω «ιδιοπροσωπεία» δεν είναι ιδεολόγημα. Υποκλίνομαι, προσκυνώ, απλώς δηλώνω ότι θα συνεχίσω ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα καταφέρω να εκφράσω αυτό που θέλω να πω μπας και πάρω καλύτερο βαθμό στις εξετάσεις. Κυρίως δε, μπας και επιτύχουμε το εύκρατο κλίμα του διαλόγου που θα μας επιτρέψει να διακρίνουμε το ουσιώδες. Ο κ. Γιανναράς υποθέτω ότι ξέρει πως ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος.

Να επαναλάβω ότι τον Χρήστο Γιανναρά τον εκτιμώ, όχι ως μαθητής, ως αναγνώστης. Θεωρώ πως κατάφερε να γίνει ένας από τους επιδραστικότερους διανοητές των τελευταίων δεκαετιών και πρόσφερε πολλά στο άνυδρο τοπίο της πνευματικής μας ζωής. Πιστώνω δε ιδιαιτέρως στην παρουσία του το γεγονός ότι προσπάθησε να βγάλει τον δημόσιο λόγο από τον βάλτο στον οποίον τον είχε βυθίσει η κυρίαρχη μαρξίζουσα κοινωνιολογία στις ατέλειωτες εκείνες δεκαετίες της μεταπολίτευσης. Αφήνω κατά μέρος τις πολιτικές του πλάνες. Οπως η υποστήριξη του «Οχι» στο δημοψήφισμα και η απόρριψη στο πυρ το εξώτερον όσων τόλμησαν να υποστηρίξουν το

«Ναι» και υποτίθεται μονοπώλησαν τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, κι ας τα έγραψε αυτά σε μια εφημερίδα που υποστήριξε το «Ναι», σταθερή στον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό. Δεν συμφωνώ με όσους τον κατηγορούν ότι αγκάλιασε τον Τσίπρα. Δικαίωμά του. Αναρωτιέμαι όμως, αν και αδιάβαστος, μήπως πρέπει να δεχθώ τις θέσεις του για τον Ερντογάν που αντιστέκεται στη μονοκρατορία της Δύσης ή την ερμηνεία του για τον δυτικό μηδενισμό που όπλισε τους δολοφόνους του Charlie Hebdo και του Bataclan. Αναρωτιέμαι επίσης, τρόπος του λέγειν, μήπως όλ’ αυτά δεν είναι παρά η λογική προέκταση ενός συλλογισμού που ξεκινά από την «ιδιοπροσωπία» του ελληνισμού και καταλήγει σε μια καθ’ ημάς Ανατολή η οποία απορρίπτει ό,τι δυτικό. Μήπως ο Hundington είχε δίκιο όταν ενέτασσε την Ελλάδα στο ορθόδοξο τόξο αποκλείοντάς την από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό; Αμερικανός ήταν, ενώ ο Γιανναράς είναι Ελληνας, οπότε…

«Ο πολιτισμός που γεννήθηκε στη βαρβαρική Δύση οδηγεί το παιδί στον ναρκισσισμό». Είναι μια φράση που συγκράτησα από συνέντευξη του Χρ. Γιανναρά στο Huffpost. Γιατί; Μα είναι απλό. Ενώ το αγροτόπαιδο για να ζεσταθεί έπρεπε να προσπαθήσει να ανάψει φωτιά με ξύλα, τώρα πατάει ένα κουμπί. Υπερβολές; Ή μήπως σκέψεις ενός φανατικού αντιμοντέρνου που θεωρεί τον ηλεκτρισμό οπισθοδρόμηση; Κι αν σκεφτείς και τα αυτοκίνητα που ονειρεύεται να οδηγήσει το παιδί, και την τηλεόραση, και το Διαδίκτυο, τότε καταλήγεις στο αναπόφευκτο συμπέρασμα. Τι ωραία ήταν η Ελλάδα μας επί τουρκοκρατίας που το παιδί μάθαινε το «Πάτερ ημών» και του έφτανε. Και δεν είχε εμφανιστεί αυτός ο «δαίμων του Ελληνισμού», ο Αδαμάντιος Κοραής, που ήθελε να δημιουργηθεί ένα έθνος-κράτος και κατασκεύασε, εκτός από την καθαρεύουσα, και μια θεωρία ότι την αρχαία Ελλάδα την έφτιαξε η Δύση (από εκπομπή στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ). Οχι, την αρχαία Ελλάδα δεν την έφτιαξε η Δύση. Ομως την κράτησε ζωντανή και την καλλιέργησε. Τι θα είχε απογίνει το πνεύμα των τραγικών χωρίς τον Σαίξπηρ, τον Ρακίνα, τον Κορνήλιο; Οχι, δεν έχω πρόβλημα με τον προβληματισμό για τον σύγχρονο κόσμο και το μοντέρνο. Ούτε ισχυρίζομαι ότι ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Το αντίθετο. Με τον φανατισμό έχω πρόβλημα, που δεν σου επιτρέπει να δεις ότι ο δυτικός πολιτισμός σού έδωσε τα όπλα και το δικαίωμα να τον κρίνεις, ενδεχομένως δε να τον απορρίψεις.

Φίλτατε Χρήστο Γιανναρά. Ενα από τα επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού, εκτός από τον ηλεκτρισμό, είναι η αναγνώριση του πνευματικού έργου που σου επιτρέπει να οργανώσεις τη δική σου σκέψη και να το αντικρούσεις. Αδιάβαστος μεν, έντιμος δε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή