Το παράδοξο με τις ειδήσεις είναι ότι μόλις παλιώσουν λίγο δεν τρώγονται· όταν παλιώσουν πολύ όμως, τρώγονται μια χαρά. Οπως μία λεπτομέρεια από την επιστροφή των δύο Ελλήνων αξιωματικών από την Τουρκία, την οποία μού επισήμανε μελετητής του Υπαρκτού Ελληνισμού από το Λονδίνο· ότι, δηλαδή, ο υπουργός Εθνικής Αμύνης απέδωσε μέσω Twitter την απελευθέρωση των δύο, που συνέπεσε με τον Δεκαπενταύγουστο, στην «Παναγιά την Ελευθερώτρια»! Πολλά τον έχουν πει τον Τραμπ (γιατί η αμερικανική πίεση καθάρισε αισίως την υπόθεση), «Παναγιά Ελευθερώτρια» πρέπει να είναι η πρώτη. Πώς θα το απέδωσε άραγε η πρεσβεία στα αγγλικά; «Madonna liberatrix» μήπως; Καθόλου κακό…
Υπάρχει όμως ένα βάθος εδώ και πρέπει να ρίξουμε μια ματιά. Αν η σχέση του Θεού, της οικογενείας του, του επουράνιου κοινωνικού κύκλου του τέλος πάντων, έχει τόσο στενή συνεργασία με τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, τότε από το Παιδείας να πάει ο τομέας των Θρησκευμάτων στο ΥΕΘΑ, ώστε να επιτυγχάνεται και ο καλύτερος συντονισμός των όπλων! Ισως μάλιστα σε αυτή την έλλειψη συντονισμού να οφείλεται κατ’ αρχάς η σύλληψη των δύο Ελλήνων. Αν δεν κάνω λάθος, οι δύο αξιωματικοί συνελήφθησαν από τους Τούρκους την 1η Μαρτίου. Ποιο ήταν, παρακαλώ, το εορτολόγιο για την 1η Μαρτίου; Κρατηθείτε διότι ακολουθεί κατάλογος.
Οσιομάρτυρος Ευδοκίας· μαρτύρων Αντωνίου, Μαρκέλλου, Σιλβέστρου, Σωφρονίου, Αγαπίου, Νικηφόρου, Χαρισίου και Νεστοριανού· μαρτύρων Γεβρασίου και Λέοντος αυταδέλφων· οσιομάρτυρος Αντωνίνης της εκ Ρωσίας· οσίων Αγαπίου και Ευδοκίμου των εν Αθω· οσίου Συνεσίου του εν Λύση της Κύπρου· Δαβίδ αρχιεπισκόπου και προστάτου της Ουαλίας· οσίων Λουκά του εκ Σικελίας και Μαρτυρίου και Μεθοδίου των εκ Ρωσίας· νεομάρτυρος Παρασκευά· νεομάρτυρος Αναστασίας της διά Χριστόν σαλής.
Εντυπωσιακό δεν είναι; Μιλάμε για πολυεθνική δύναμη 21 ανδρών και γυναικών, η οποία παρατάσσει στο πεδίο 6 οσίους, 2 οσιομάρτυρες, 10 μάρτυρες, 2 νεομάρτυρες και έναν αρχιεπίσκοπο! Είκοσι ένας άγιοι είχαν υπηρεσία την ημέρα που οι δύο αξιωματικοί συνελήφθησαν από τους Τούρκους! Τι έκαναν όλοι αυτοί; Λούφαραν ομαδικώς και άφησαν να γίνει το κακό;
Αν μιλούσαμε για μια κανονική χώρα, η αιχμαλώτιση των δύο αξιωματικών θα γινόταν αμέσως το αντικείμενο έρευνας των αρμόδιων θεσμικών οργάνων, για να διαπιστωθούν και να καταλογισθούν ευθύνες. Ηταν, ας μην ντρεπόμαστε να το πούμε, ένας διεθνής εξευτελισμός για τον ελληνικό στρατό. Δεν είναι δυνατό σε έναν μηχανισμό όπως ο στρατός τέτοιες αστοχίες να χώνονται κάτω από το χαλί! Ούτε να τελειώνουν σαν ταινία του Χόλιγουντ, με την υποδοχή των ηρώων. Αν αυτή είναι πια η νοοτροπία της στρατιωτικής ηγεσίας, τότε πρέπει να θαυμάζουμε πώς ακόμη υφίσταται η χώρα.
Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας είναι ότι πέρασε στο μετα-κανονικό στάδιο οργάνωσης, χωρίς προηγουμένως να έχει πετύχει ποτέ πλήρως την κανονικότητα – εξ ου και η ευκολία της μεταμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ της ηρωικής εποχής, με τη Βενεζουέλα στο βάθρο που είχε τότε η Λιβύη του Καντάφι. Επειδή, λοιπόν, μπορεί να αποκλείεται να δούμε πράγματα που δεν περιμέναμε, να προβώ σε μια πρόταση, με την ελπίδα του ευήκοου ωτός. Αν τελικά συσταθεί η επιτροπή που ορίζει ο κανονισμός του στρατού για τη διερεύνηση του ζητήματος και τον καταλογισμό ευθυνών, καλό θα είναι να ζητήσουν να συμμετάσχει και ένα κλιμάκιο της Ιεράς Συνόδου, για να έχουμε μια έγκυρη απάντηση και στο θέμα των είκοσι και ενός λουφαδόρων αγίων. Επιτέλους, πρέπει να ξεκινήσει η στενή συνεργασία όλων των όπλων, εγκόσμιων και επουράνιων!
Το μέλλον
Μια είδηση που κατάφερε να διαπεράσει τον προστατευτικό κλοιό του περασμένου τριμήνου ήταν εκείνη για τα τρία παιδιά του Δημοτικού (9-10 ετών, διευκρινιζόταν), τα οποία έκαναν κατάληψη στο γειτονικό νηπιαγωγείο, όπου κατέστρεψαν έπιπλα, βιβλία και εξοπλισμό. Σαν ταινία τρόμου ακούγεται, αλλά εγώ αισθάνθηκα ασφάλεια, εμψυχώθηκα, ένιωσα μια ανάταση! Τώρα γνωρίζω ότι η χώρα έχει μέλλον. Αυτά τα τρία παιδιά μια μέρα θα μας κυβερνήσουν. Τι κρίμα που δεν θα είμαι εδώ.
Με πολύ σεβασμό
Το έφεραν τα πράγματα, όπως γνωρίζετε, και πέρασα ένα διάστημα συναναστρεφόμενος αναγκαστικά με νοσοκόμες. Τις θαύμασα και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, τις ευχαριστώ – και ιδίως εκείνες τις ελαφροχέρες, που μου έβρισκαν νέα φλέβα χωρίς ιδιαίτερο πόνο. Αλλά, με όλο τον σεβασμό, οφείλω να πω κάτι που παρατήρησα στη συμπεριφορά ακόμη και των καλύτερων νοσοκόμων, κάτι που υποψιάζομαι ότι είναι θέμα εκπαίδευσης: την κατάχρηση των υποκοριστικών. Ξαφνικά, υποβιβάζεσαι στα προνήπια και όλα γύρω σου γίνονται μεμιάς χαριτωμένα: χεράκι, αιματάκι, φλεβούλα. Αισθάνεσαι να σε αντιμετωπίζουν σαν ξεκούτη. Και καλά να είσαι 40 και να σε αντιμετωπίζουν σαν ξεκούτη – δεν σε πειράζει, γιατί δεν μπορείς να φαντασθείς πώς είναι. Στα 59, όμως, μπορείς να αρχίσεις να φαντάζεσαι και δεν σου αρέσει. Συνεπώς, κορίτσια, με όλο τον σεβασμό και την εκτίμηση που νιώθω για το έργο σας, τέρμα τα υποκοριστικά σε άνδρες ασθενείς της ευαίσθητης δεκαετίας 50-60…