Παρακολουθούμε την εξέλιξη της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και κάθε φορά που με ένα νέο κατόρθωμά τους ξεπερνούν τον εαυτό τους σε κυνισμό και χυδαιότητα (ή σε «εργαλειοποίηση», αν πηγαίνετε με τη μόδα…), εμείς εξακολουθούμε να μένουμε πάντα το ίδιο κατάπληκτοι και αγανακτισμένοι. Συμβαίνει, επειδή κάνουμε συχνά ένα λάθος όταν σκεπτόμαστε την πολιτική επικαιρότητα. Παρατηρούμε –και πολύ σωστά– τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, την αγαστή συνεργασία του με το ευρωπαϊκό κατεστημένο της εποχής Μέρκελ (η οποία τελειώνει) και τείνουμε να ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αντισυστημικό κόμμα, παρά τις θρασείες προσαρμογές και τις kolotoumbes.
Μπροστά στη δική μας αγανάκτηση για τα δικά τους αίσχη, εκείνοι έχουν το πλεονέκτημα ότι παίζουν χωρίς κανόνες, διότι δεν τους ενδιαφέρει το σύστημα που βασίζεται στον σεβασμό αυτών των κανόνων· θέλουν να το αλλάξουν, ποτέ δεν το έκρυψαν. Μπορεί να καταλαβαίνουν ότι τώρα δεν γίνεται, αλλά γι’ αυτό τον σκοπό εργάζονται μακροπρόθεσμα. Είναι φοβερό το πλεονέκτημα να αγνοείς τους κανόνες. Φαντασθείτε να κατεβαίνεις για έναν αγώνα ποδοσφαίρου και η αντίπαλη ομάδα να εμφανίζεται απροειδοποίητα με κράνη, ασπίδες, ρόπαλα και να χτυπάει κατευθείαν στο ψαχνό. Δεν είναι απλώς ότι οι άλλοι κλέβουν, ότι, δηλαδή, παραβιάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Ολοι θα προσπαθήσουν να κλέψουν σε μια δημοκρατία, όπως όλοι θα κοιτάξουν να κάνουν φάουλ πίσω από την πλάτη του διαιτητή σε ένα παιχνίδι – είναι η φύση του ανθρώπου αυτή. Οταν όμως κατεβαίνεις με το ρόπαλο στο χέρι για να παίξεις ποδόσφαιρο, δεν παραβιάζεις κανόνες· τους καταλύεις και αλλάζεις ριζικά το παιχνίδι. Με αυτή την έννοια, η αντισυστημικότητα είναι μια εκδοχή της επανάστασης. Αβέβαιη, αναποφάσιστη και θολή ως προς τις προθέσεις της, αλλά επανάσταση.
Το είδος του πολιτεύματος που ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται στις προτάσεις του για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αντιλαμβάνομαι βεβαίως ότι, από πλευράς της κυβέρνησης, η πρωτοβουλία αναθεώρησης δεν είναι κάτι περισσότερο από μια διαφημιστική καμπάνια που απευθύνεται σε αγαθούς και ευήθεις ψηφοφόρους της Αριστεράς. Η αξία της πρότασης είναι ανάλογη του προεκλογικού προγράμματος του 2015. Δεν έχει αντίκρισμα· δείχνει όμως από τι εμπνέεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Προτείνει, λοιπόν, μια μπολιβαριανή μπανανία, στην οποία ο λαϊκισμός και η ακυβερνησία είναι θεσμοθετημένα. Προτείνει ένα καθαρά τσαβικό εξάμβλωμα, το οποίο φιλοδοξεί να κατοχυρώσει μέχρι και την οιονεί ιδιοκτησία των κρατικών υποδομών από τον συνδικαλισμό (όταν, λ.χ., απαγορεύει την πολιτική επιστράτευση απεργών για οποιονδήποτε λόγο).
Τέτοιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και είναι λάθος, νομίζω, να εξαπατώμεθα από τα ακροβατικά του. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι η διπλή στρατηγική (παραχωρήσεων προς τους δανειστές και λαϊκισμού στο εσωτερικό) είναι αντιφατική. Είναι για εμάς, για εκείνους όμως δεν είναι καθόλου. Ολα τα τερατουργήματα που διαπράττουν τώρα, κατά των θεσμών της σύγχρονης δημοκρατίας, εγγυώνται την παρουσία τους στο μέλλον. Οι δικαστικές διώξεις αντιπάλων, η άλωση των πανεπιστημίων από τις μαφίες αναρχικών, ναρκωτικών και παρεμπορίου, η αδιανόητη για φιλολαϊκή κυβέρνηση περιστολή των δημοσίων επενδύσεων σε κρίσιμους τομείς (δημόσια τάξη και ασφάλεια), η κατάρρευση υπηρεσιών και υποδομών, τα εμπόδια που συστηματικά ορθώνει η κυβέρνηση στην οικονομία, όλα αυτά μακροπρόθεσμα υπονομεύουν την υποχρεωτική και υποκριτική προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά πρότυπα. Ο,τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα, ξεκάνει όλα εκείνα που συμφωνεί με τους έξω. Αιτία δεν είναι μόνο η περιστασιακή άγρα ψήφων, λόγω των αργά ή γρήγορα αναπόφευκτων εκλογών. Είναι ότι η περιθωριοποίηση της Ελλάδας στην Ευρώπη τούς εξυπηρετεί μακροπρόθεσμα και την επιδιώκουν. Η Αριστερά τρέφεται από την κακομοιριά και τη μιζέρια, γι’ αυτό και είναι το μόνο που ξέρει να δημιουργεί.