Παροχές δίχως αύριο

2' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Γ​​ια να πούμε και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το δίκιο, πρέπει να θυμηθούμε ότι όλες οι κυβερνήσεις έδιναν προεκλογικώς διαβεβαιώσεις (ότι η οικονομία πάει μια χαρά) και λεφτά (στους ψηφοφόρους). Η εμπειρία της κρίσης δυστυχώς δεν άλλαξε το μοτίβο. Ακόμη και η προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Αντώνη Σαμαρά μιλούσε για success story και μοίραζε δώρα στις ευπαθείς ομάδες των ενστόλων και μικροσυνταξιούχων.

Ετσι ήταν ο πολιτικός κύκλος της οικονομίας που διεξοδικά μελέτησε ο καθηγητής Γιώργος Παγουλάτος. Σε όλες τις εκλογές, πλην του 1996, οι δαπάνες αυξάνονταν και τα έσοδα του κράτους μειώνονταν με αποτέλεσμα το έλλειμμα να εμφανίζει εξάρσεις: η Ν.Δ. αύξησε το έλλειμμα από 2,6% του ΑΕΠ το 1980 σε 9,1% το 1981· συνέχισε το ΠΑΣΟΚ το 1985 (11,7%) και το 1989 (14,4%)· η οικουμενική το πήγε στο 16,1% κ.ο.κ. Βεβαίως, έπειτα από κάθε προεκλογική αύξηση ακολουθούσε μια μετεκλογική σταθεροποίηση· είτε από το αντίπαλο κόμμα (που πάντα παραλάμβανε «καμένη γη») ή ακόμη και από το ίδιο κόμμα, όπως έγινε με το σταθεροποιητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1985-1987.

Αυτός ο (πενταετής μέχρι επταετής) κύκλος δημοσιονομικής επέκτασης – σταθεροποίησης – (ξανά μανά)επέκτασης – επανασταθεροποίησης κ.λπ. βασιζόταν στο γεγονός ότι την περίοδο 1980-2008 υπήρχαν λεφτά στις αγορές. Η παγκόσμια οικονομία απογειώθηκε και αναδιαρθρώθηκε θεμελιακά: μειώθηκαν οι φόροι με αποτέλεσμα να μένει πολύς ιδιωτικός πλούτος για να επενδυθεί ακόμη και σε ομόλογα χωρών που δεν είχαν και την καλύτερη πιστωτική προϊστορία. Το 2007-2008 οι συνθήκες άλλαξαν. Η χρεοκοπία της Lehman Brothers έκανε τους πιστωτές πιο προσεκτικούς στην τοποθέτηση των χρημάτων τους και η ελληνική κυβέρνηση αποδείχθηκε πιο απρόσεκτη. Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία δεν έγινε αυτό που έκαναν όλες οι κυβερνήσεις μόλις έβλεπαν τα νούμερα να κοκκινίζουν. Τη δημοσιονομική επέκταση δεν ακολούθησε κάποιο –έστω για τα μάτια του κόσμου– σταθεροποιητικό πρόγραμμα, αλλά ακόμη μεγαλύτερη επέκταση. Κι έτσι φτάσαμε στο 2009…

Η εμπειρία του 2015 έδειξε κάτι περισσότερο από τους φανφαρονισμούς «θα μας τα δώσουν, δεν τους συμφέρει να μη μας τα δώσουν». Εδειξε ότι ο παλιός πολιτικός κύκλος συρρικνώθηκε δραματικά. Εξι μόνο μήνες μπόρεσε ο κ. Αλέξης Τσίπρας να κάνει τον καμπόσο απέναντι στην πραγματικότητα κι (ευτυχώς) ενέδωσε σε ένα τρίτο μνημόνιο, το οποίο μπορεί τον Ιανουάριο να ήταν αχρείαστο, αλλά τον Ιούλιο έγινε αναγκαίο. Λέμε «απέναντι στην πραγματικότητα» και όχι στους εταίρους και δανειστές, διότι αν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε τα λεφτά ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης ακόμη θα τριγύριζε με τα πουκάμισα έξω δίνοντας διαλέξεις στα Eurogroup για το φύλο της οικονομίας.

Τα αναφέρουμε όλα αυτά διότι απέχουμε από τις εκλογές στην καλύτερη περίπτωση έξι μήνες, κι ένδεκα μήνες στην τυπική. Και η οικονομία δεν αντέχει όλες αυτές τις παροχές που εξαγγέλλει. Κάτι αναδρομικά 820 εκατ., κάτι παράθυρα 10.000 προσλήψεων, κάτι συντάξεις που «δεν χρειάζεται να περικοπούν», κάτι προτροπές του στυλ «πηγαίνετε στα δικαστήρια να πάρετε λεφτά» φτιάχνουν ένα εκρηκτικό δημοσιονομικό μείγμα.

Το χειρότερο το αφήσαμε για το τέλος: τέταρτο μνημόνιο κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρξει. Και επειδή η χώρα μας ήδη είχε τρία δανειζόμενη το μεγαλύτερο ποσό στην παγκόσμια ιστορία και επειδή οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη αλλάζουν ραγδαία. Αυτοί που έρχονται δεν θα δείξουν την ίδια κατανόηση για μια χώρα που σώθηκε δύο φορές, αλλά επιμένει σε επιδόματα, αναδρομικά και προσλήψεις στο Δημόσιο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή