Είναι δικαιολογημένη η γκρίνια που ακούγεται πανταχόθεν για τα ευρωψηφοδέλτια των κομμάτων. Σταρ και στάρλετ, ποδοσφαιριστές και τηλεπαρουσιαστές ζητούν την ψήφο μας και, δυστυχώς, θα την κερδίσουν, αφήνοντας πίσω ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν και στην Ευρώπη και στον τόπο.
Λέμε «δυστυχώς», αλλά αυτή είναι το αναπότρεπτο αποτέλεσμα ενός συστήματος που κάνει την εκλογή στην Ευρωβουλή ζήτημα υψηλής τηλεθέασης και (όπως απέδειξε η υπόθεση Παπανώτα) υψηλού κινδύνου. Το είχε επισημάνει ο κ. Στέφανος Μάνος: «Οι πολίτες (κατηγορούνται ότι) ψηφίζουν πρόσωπα με μεγάλη προβολή, celebrities. Λογική είναι η συμπεριφορά των πολιτών, μια και μπροστά τους έχουν ένα ψηφοδέλτιο 21 προσώπων, σε αλφαβητική σειρά, που κατάρτισε ο αρχηγός του κόμματος. Τι να κάνει ο ψηφοφόρος; Να ψηφίσει έναν άγνωστο, στην τύχη, ή ένα γνωστό όνομα;» («Καθημερινή», 2.5.2023).
Είχε δε προτείνει και μια εναλλακτική λύση αντί του σημερινού ψηφοθηρικού χάους: «Οι 21 ευρωβουλευτές να εκλέγονται σε 21 αυτοτελείς μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. (…) Κάθε κόμμα θα μπορεί να προτείνει μέχρι δύο υποψηφίους για κάθε περιφέρεια και οι πολίτες θα μπορούν, αφού διαλέξουν το κόμμα, να διαλέξουν τον ένα ή τον άλλο υποψήφιο. Εκτός από τα κόμματα, προτείνω να μπορεί να θέσει υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή και όποιος άλλος πολίτης επιθυμεί».
Αυτή ήταν μια πρόταση που άξιζε να συζητηθεί. Πώς θα χωριζόταν η χώρα σε 21 περιφέρειες; Πόσες θα είχε η Αττική, που είναι η πολυπληθέστερη της χώρας; Μήπως θα έπρεπε να είναι 13 όσες και οι διοικητικές; Φευ! Η πρόταση ήρθε κι έφυγε άκλαυτη. Δεν τη συζήτησε η κυβέρνηση και θα περιπλέξει την εξωτερική μας πολιτική για μια χούφτα ψήφους που της φεύγουν προς τα Δεξιά, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ που ζει το μπες-βγες του κ. Δημήτρη Παπανώτα, ούτε το ΠΑΣΟΚ που έκανε υποψήφιό του έναν εν ενεργεία ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Δεν τέθηκε καν ως ερώτηση από τους δημοσιογράφους, ίσως από κρυφή μοχθηρία· με υποψήφιους celebrities θα έχουμε να λέμε πολλά μέχρι τις εκλογές, με πρώτο «μα είναι ψηφοδέλτια αυτά;».
Ετσι λοιπόν σε μια εποχή που όλοι λένε πόσο κρίσιμες είναι αυτές οι εκλογές για την Ευρώπη, πόσα πράγματα περιμένουμε από το Ευρωκοινοβούλιο, τι θα γίνει με την Ουκρανία, τη Ρωσία και την Κίνα, οι Ελληνες πολίτες θα εκπροσωπούνται από περσόνες του θεάματος.
Ετσι κι αλλιώς, οι άλλοι –αυτοί που όπως προείπαμε μπορούν να σχηματίσουν συλλογισμό από τις σκόρπιες σκέψεις– είναι παντελώς άγνωστοι. Θα είναι κατά κάποιον τρόπο… μαϊντανοί σοβαρότητας και άλλοθι για τους αρχηγούς των κομμάτων: «Τι να κάνουμε εμείς; Αυτούς ήθελε ο κόσμος».