Γιάννης Στουρνάρας: Survivor

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την Ιστορία, μπορεί να τη ζεις, αλλά δεν την καταλαβαίνεις όταν σου συμβαίνει. Πόση από την ιστορική ύλη που παράχθηκε το καλοκαίρι του 2015 είχε προλάβει να μεταβολίσει η κυκλοθυμική δημοκρατία μέχρι τις κάλπες του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς; Πόσα από τα δηλητήρια εκείνης της ιστορίας δεν αποβλήθηκαν από τον μηχανισμό συλλογικής αυτοπροστασίας – από την ανάγκη να ξεχνάμε για να προχωράμε;

Από τον Οκτώβριο του 2016 ξέραμε ότι ο Πούτιν είχε ενημερώσει τον Ολάντ πως η ελληνική κυβέρνηση έψαχνε Ρώσο τυπογράφο για να κόψει δραχμές. Ο Γιάννης Στουρνάρας θύμισε τη Δευτέρα αυτό το τηλεφώνημα. Οι περισσότεροι, όμως, αντέδρασαν με αποτροπιασμό που αξίζει σε πρωτάκουστο σκάνδαλο. Η ιστορία τούς είχε παρουσιαστεί πολύ ζεστή για να μπορέσουν να την πιάσουν με την πρώτη.

Ολη η επαναφήγηση του 2015, με έναυσμα την παρουσίαση της καθοριστικής έρευνας των Βαρβιτσιώτη – Δενδρινού, παίρνει, παρά τα τέσσερα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, αυτό τον απροσδόκητα ανησυχαστικό χαρακτήρα: Κανένα γεγονός δεν προσλαμβάνεται ως «γνωστό». Τα γεγονότα του εκτροχιασμού διατηρούν μιαν επίμονη ανοικειότητα.

Επιζών της κρίσης, με την ιδιαιτερότητα ότι, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές της, βρίσκεται ακόμη στα πράγματα, ο Στουρνάρας συνιστά προνομιακό φορέα ζωντανής μνήμης. Ενσαρκώνει όχι μόνο αυτό που απεφεύχθη, αλλά και όσα ακολούθησαν για να ξεχαστεί. Δεν χρειάζεται να «αποκαλύψει» τίποτε. Ο ίδιος –και όσα διαπράχθηκαν εις βάρος του για να καταλήξει ιστορικό πρόσωπο– είναι η «αποκάλυψη».

Δεν ήταν μόνο ο Στουρνάρας. Με την άνεση του βετεράνου που δεν χρειάζεται πια να ζυγίζει τη γλώσσα του, ο Τόμας Βίζερ απαριθμούσε προχθές στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη τι περιελάμβανε το σχέδιο εκτάκτου ανάγκης για το Grexit. Αεροπλάνα για να απεγκλωβίσουν τους τουρίστες από τη σπαρασσόμενη Ελλάδα. Μέτρα μέχρι να κυκλοφορήσει νέο νόμισμα. Ανθρωπιστική βοήθεια. Φάρμακα. Τρόφιμα.

Σε ποια χώρα θα συνέβαιναν όλα αυτά; Στη χώρα ο πρωθυπουργός της οποίας έχει σήμερα την πολυτέλεια να απαντά σε ερωτήσεις για το τένις και τα ντολμαδάκια; Πόσο εξωτικό είναι το ’15; Και ποιος θέλει να επιστρέφει εκεί;

Αυτό είναι το οξύμωρο με την πιο βαριά χρονιά της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας: Παρά τη δραματοποίηση –παρά τη φιλολογία και τη φιλμογραφία– δεν υπάρχουν μυστικά. Δεν υπάρχει τάχα ένα μαύρο κουτί που μας περιμένει για να φωτίσει το τι συνέβη. Το σώμα της ιστορίας εμφανίστηκε τότε σε κοινή θέα. Στον λόγο της εποχής – στα πρόσωπα, στη Βουλή και στις πλατείες.

Το ότι σήμερα όλες αυτές οι μορφές μοιάζουν φαντάσματα είναι τεκμήριο επιτυχίας· αλλά και μνημονικής δυσανεξίας. Γλιτώσαμε. Αλλά δεν αντέχουμε να ακούμε από τι γλιτώσαμε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή