Το ελληνικό κράτος και οι «αποκρατικοποιήσεις»

Το ελληνικό κράτος και οι «αποκρατικοποιήσεις»

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Με αφορμή τις επισκέψεις του κ. Μητσοτάκη στη Σαγκάη και του προέδρου Σι στην Αθήνα, στο μυαλό μας έντονα χαράχτηκαν οι εικόνες από την επίσκεψη της κινεζικής αντιπροσωπείας στο λιμάνι του Πειραιά και από την τόσο ευγενική υποδοχή του Ελληνα πρωθυπουργού, λίγες ημέρες νωρίτερα, στα γραφεία της Cosco στη Σαγκάη.

Ε, τώρα, μετά την ολοκλήρωση των συναντήσεων, των συζητήσεων και συμφωνιών, ίσως δεν έβλαπτε να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία για αναστοχασμό. Και για αυτοκριτική. Τι εννοώ; Εννοώ ότι έχουμε την ευκαιρία (και θα ήταν χρήσιμο…) να απαντήσουμε σε ένα απλό, αλλά ουσιώδες ερώτημα: Γιατί μια επιχείρηση του κινεζικού κράτους, η Cosco, μπορεί να παραλάβει έναν Λιμένα Πειραιώς που είναι στο ράντζο και καταφέρνει να τον μετασχηματίσει, να τον κάνει να λειτουργεί, έτσι ώστε αυτός (ο μέχρι χθες εξασθενημένος…) οργανισμός να αναπτύσσεται στο μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου και, ίσως, αύριο, ολόκληρης της Ευρώπης; Γιατί ένα ξένο κράτος μπορεί και πετυχαίνει εκεί που το ελληνικό κράτος (και, μάλιστα, μέσα στο δικό του γήπεδο!..) παταγωδώς αποτυγχάνει; Γιατί, άραγε, τόσα ξένα κράτη ευδοκιμούν (και) στο επιχειρηματικό πεδίο, ενώ το ελληνικό αποδεικνύεται τόσο ανίκανο, ώστε να καταστρέφει και τελικά να εκχωρεί περιουσιακά στοιχεία του;

Διότι, είθισται στον δημόσιο διάλογο να αποκαλείται «αποκρατικοποίηση» ό,τι πουλά το ελληνικό κράτος. Οσο κι αν αυτή η ορολογία αρέσει σε όσους (σήμερα ακόμη…) διακατέχονται από νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες περί κράτους/αγοράς, η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται πάντα για αποκρατικοποιήσεις. Συχνά, είναι απλά πώληση περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους σε ένα άλλο, ξένο (αλλά πάντα, βεβαίως!..) κράτος. Ενα ξένο κράτος αγοράζει, παίρνει την ευθύνη να διαχειριστεί και να βγάλει κέρδη από περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους – αφού αυτό, αντί να αξιοποιήσει, τα αφήνει να ρημάζουν, τα καταστρέφει για να τροφοδοτεί πελατειακά δίκτυα, τα καθιστά πηγές ζημιών και μαύρες τρύπες χρέους.

Οταν το ελληνικό κράτος πούλησε τον διεθνή (πάλαι ποτέ…) όμιλο του ΟΤΕ, δεν τον αγόρασε ένας ιδιώτης, αλλά η Deutsche Telecom, η γερμανική εταιρεία τηλεπικοινωνιών της οποίας βασικός μέτοχος είναι το γερμανικό κράτος. Οταν, Σεπτέμβρη 2017, πούλησε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δεν την αγόρασε ιδιώτης, αλλά η κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων της Ιταλίας, Ferrovie dello Stato Italiane. Οταν, πάλι, το ελληνικό κράτος πούλησε 14 περιφερειακά αεροδρόμια, ούτε αυτά τα αγόρασε ιδιώτης, τα αγόρασε βασικά η γερμανική εταιρεία Fraport, της οποίας βασικός μέτοχος είναι το γερμανικό κρατίδιο της Εσσης. Οπως όταν πούλησε τον κρατικό Λιμένα Πειραιώς, τον αγόρασε η Cosco, κρατική εταιρεία της Κίνας.

Καταλήγοντας: Ο διεθνής ανταγωνισμός δεν αφορά μόνο εταιρείες, εργασία, εμπορεύματα. Είναι αδυσώπητος και ο ανταγωνισμός μεταξύ κρατών. Σε αυτόν τον ανταγωνισμό, το ελληνικό κράτος βρίσκει μια θέση ανάμεσα στους ουραγούς. Είτε με κριτήριο τις κλασικές υπηρεσίες που έπρεπε να προσφέρει στους πολίτες του είτε (πολύ περισσότερο…) με κριτήρια επιχειρηματικότητας. Γι’ αυτό χρειάζεται να ξανασκεφτούμε την αρχιτεκτονική και τις λειτουργίες του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή