Ο Κώστας Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1965 στην Τρίπολη. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έζησε για είκοσι χρόνια στις Κυκλάδες. Εδώ και τριάντα χρόνια διδάσκει στη Μέση Εκπαίδευση. Η συλλογή διηγημάτων «Σκόνη και Σκιά – έντεκα ιστορίες για το υπερφυσικό» (εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα 2019) είναι το πρώτο του βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Εγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, με μεγάλο θαυμασμό για τη μετάφραση του Αρη Αλεξάνδρου. Επίσης διαβάζω το «Ημερήσια διάταξη» του Ερίκ Βυϊγιάρ, με πολλές σκέψεις για την ευέλικτη προσαρμοστικότητα της ανθρώπινης ηθικής.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Φερντινάντ Μπαρνταμού από το «Ταξίδι στην άκρη της Νύχτας» του Σελίν, για την αφοπλιστική του ωμότητα και ειλικρίνεια.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Το Γιώργο Σεφέρη και τον Εζρα Πάουντ με τις γυναίκες της ζωής τους. Ακόμα, τον Νίκο Γκάτσο και τον Μάνο Χατζιδάκι. Θέμα της βραδιάς «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι».
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι διαβάζοντας ξανά τον Επιτάφιο του Ρίτσου (33η έκδοση, εκδόσεις Κέδρος, 1981) –ακούγοντας τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση, τη μουσική του Θεοδωράκη και την εκτέλεση του Μανώλη Χιώτη– μπορείς να βάλεις τα κλάματα, Χριστουγεννιάτικα…
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τον Τίμαιο, του Πλάτωνα.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το βιβλίο «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα: τα αιματηρά ίχνη της 117 Μεραρχίας Καταδρομών», του H.F. Meyer (εκδόσεις Εστία, 2010). Περιέχει το δράμα της ιδιαίτερης πατρίδας μου και της οικογένειάς μου. Η αλήθεια του επηρέασε οτιδήποτε έχω γράψει.
Ιστορίες για το υπερφυσικό είναι η συλλογή σας ή/και ιστορίες για το αποτύπωμα της ανθρώπινης απουσίας στις ζωές μας;
Αυτό που ενώνει τις έντεκα ιστορίες είναι η σκιά που αφήνει η ανθρώπινη παρουσία, όταν από αυτήν απέμεινε –κάπου– λίγη μόνο σκόνη. Σε όλες υπάρχει η φευγαλέα παρουσία μου. Μια σκιά κι αυτή ανάμεσα στις άλλες. Εννοείται ότι δεν μπόρεσα να ξεπεράσω την ανίκητη Νέμεση, έτσι όπως πάντα ακολουθεί την Υβρι. Αυτός ο κλασικός Νόμος διαπερνά όλες τις ιστορίες, με άτεγκτο νομοθέτη το Υπερφυσικό.
Δεν θα έπρεπε στην Ελλάδα να έχουμε πιο ανεπτυγμένη τη λογοτεχνία του φανταστικού, με τόσο τρομακτικές παραδόσεις και θρύλους;
Στον ελλαδικό χώρο, και σε όλα τα Βαλκάνια, υπάρχει παράδοση αιώνων στις ιστορίες του υπερφυσικού. Η λογοτεχνική μετουσίωση είναι χρέος όσων συναρπάζονται με το θέμα και νιώθουν να τους εκφράζει. Παρ’ όλα αυτά, εγώ δεν θα ήθελα να παγιδευτώ σε αυτή τη θεματική στα επόμενα βιβλία μου, καθώς το υπερφυσικό είναι για μένα ένα εφαλτήριο αφήγησης με ευρύτερες φιλοσοφικές και υπαρξιακές αναζητήσεις, όχι αυτοσκοπός. Αφήστε που είναι γνωστότατο «ταμείο ευκολίας»…