Ο Τάκης Καμπύλης γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφία στα «Νέα», το 1986, ως ρεπόρτερ και στη συνέχεια ως αρχισυντάκτης. Το 2006 εργάστηκε ως διευθυντής σύνταξης στον «Ελεύθερο Τύπο» και μετά στην «Καθημερινή», από το 2007 ώς το 2010, ως επιτελικό στέλεχος και αρθρογράφος. Από το 2010 μέχρι το 2014 ήταν γενικός διευθυντής του δημοτικού ραδιοσταθμού του Δήμου Αθηναίων, «Αθήνα 9,84». Το νέο του μυθιστόρημα, «Γίγαντες και φασόλια», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Συνήθως έχω λογοτεχνία, και δη αστυνομική ή βιογραφίες. Oμως, λόγω των ημερών, ξαναδιαβάζω (και ταξιδεύω) το «Oπλα, μικρόβια και ατσάλι» του Jared Diamond, (μετ. Κατερίνας Γαρδίκα, Κάτοπτρο) – μία από τις πιο αξιοθαύμαστες αφηγήσεις των αιτιών που διαμόρφωσαν ιστορικά τις κοινωνίες μας. Είναι ιδιαίτερα επίκαιρο.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Ροβινσώνας. Ο λόγος είναι κυρίως η περιέργεια. Aλλος ο Ροβινσώνας του Ντεφόε, άλλος του Τουρνιέ κι άλλος του Κούτσι. Ποιoς (και πώς) θα είναι ο Ροβινσώνας του 21ου αιώνα; Υπάρχει χώρος;
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Μάριο Βάργκας Λιόσα, Τζόζεφ Κόνραντ, Λέρμοντοφ, Ναντίν Γκόρντιμερ, Αβραάμ Γεοσούα, Ρεμπό. Kαι επίτιμο καλεσμένο ειδικά για την «επισκόπηση» της βραδιάς, με το επιδόρπιο, τον Νίτσε.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
«Η βλακεία είναι φυσιολογική έκφραση ενός συναισθήματος που δεν έχει ακόμη βρει τον στόχο του και το ενδιαφέρον του»: από την «Ευτυχισμένη Μόσχα» του Αντρέι Πλατόνοφ, μετ. Ελένης Μπακοπούλου, Καστανιώτης.
Το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογιέφσκι.
Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, τα συστατικά ενός καλού μυθιστορήματος;
Δεκάδες, εκατοντάδες, όπως ένα καλό μυθιστόρημα πριν από κάθε ένα νέο καλό μυθιστόρημα. Για να το εξορκίσω λοιπόν, τα (εξωτερικά, πλην βασικά) συστατικά είναι: ένας καλός συγγραφέας, ένας καλός εκδότης και αρκετοί καλοί αναγνώστες (δεν αναφέρομαι στους κριτικούς· είναι εξ ορισμού καλοί).
Γιατί «γίγαντες και φασόλια»;
…(ή Δεν γίνονται αυτά εδώ), για να θυμίσω και τον υπότιτλο. «Γίγαντες και φασόλια» διότι (και) αυτή η σύγκρουση είναι προβοκατόρικη, διαχρονική κι απρόβλεπτη, όχι μόνο στο αποτέλεσμα αλλά και στους ρόλους.
Υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα σε εσάς και στον ήρωα, Μήτσο Ατρείδη;
Ναι, όπως και πολλές διαφορές. Είναι αναπόφευκτο, ακόμη και στο χαρτί, ένας χαρακτήρας να αυτονομείται με όσα δικά σου στοιχεία κι αν τον εφοδιάσεις. Ευτυχώς – και για τον συγγραφέα και για τους αναγνώστες…
