Πριν από χρόνια, στη Νέα Υόρκη, ζήτησα από μία φίλη να πάμε σε ένα γνήσιο αμερικανικό εστιατόριο. Η εμπειρία υπήρξε τραυματική. Στο διπλανό τραπέζι ήταν μια παρέα ανδρών. Το μενού τους ήταν: πρώτο πιάτο ένας ατομικός αστακός και δεύτερο ένα «στέικ» πάνω από μισό κιλό το καθένα. Η βαρβαρότητα του υπερκαταναλωτισμού και η εμπορευματοποίηση του φαγητού έχουν φέρει αυτά τα αποτελέσματα και εμπορευματοποίηση σημαίνει φθηνή πρώτη ύλη, ευκολία στην παρασκευή και πληθώρα ποσότητας. Βέβαια, αυτά υποκρύπτουν κέρδος κι αυτό τα κάνει μόδα, τρανό παράδειγμα στα καθ’ ημάς το «πιτόγυρο» που εξελίχθηκε σε Φρανκενστάιν του αρχικού εδέσματος. Οι παλιές κουζίνες ήταν συνδυασμοί υλικών που σκοπό είχαν να χορτάσουν τον άνθρωπο και να προβάλουν το ακριβό υλικό σαν κερασάκι στην τούρτα. Υπήρχε σοφία αιώνων και οικονομία υλικών που προσέφερε συνδυασμούς γεύσεων, ώστε το καθημερινό φαγητό να ποικίλλει.
Τα ακριβότερα υλικά χρησιμοποιούνταν με μέτρο. Η μαζική παραγωγή, οι μεταφορές των τροφίμων σε τεράστιες αποστάσεις, η εντατική κτηνοτροφία, τα έτοιμα φαγητά και οι διαφημίσεις άλλαξαν τις διατροφικές μας διαθέσεις, χωρίς να υπολογίζουμε ούτε την υγεία μας, ούτε τις επιπτώσεις στα οικοσυστήματα του πλανήτη, ούτε την κλιματική αλλαγή. Τρώμε βουλιμικά για το σήμερα και μαθαίνουμε και τα παιδιά μας να το κάνουν, υπονομεύοντας το μέλλον τους. Μήπως, λοιπόν, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο διατροφής μας, να καταλάβουμε ότι γι’ αυτήν δουλεύουμε, ότι είναι το πρώτο μέλημα της επιβίωσής μας; Να επανέλθουμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς, για να γίνει το φαγητό απόλαυση;
* Ο κ. Γιώργος Χατζηγιαννάκης είναι ιδιοκτήτης του εστιατορίου «Σελήνη» στη Σαντορίνη.