Κύριε διευθυντά
Εχει επικρατήσει η άποψη (την οποία αποδέχεται προφανώς και ο κ. Χρ. Γιανναράς στην επιφυλλίδα του της 21ης Ιουνίου 2020 στην «Κ») ότι η «φωνή βοώντως εν τη ερήμω» του Ιωάννη του Βαπτιστή ήταν μια μάταιη κραυγή στην ερημιά. Στο Βαρβάκειο, ο καθηγητής μας των Θρησκευτικών Σπύρος Μίχας, άγιος άνθρωπος, μας δίδαξε μια τελείως διαφορετική εκδοχή.
Ο Αγιος Ιωάννης ζούσε στην έρημο αλλά ήταν πολύ δημοφιλής και πλήθος κόσμου συνέρρεε να τον ακούσει και να βαφτιστεί. Η τύχη του αποδεικνύει την απήχηση που είχε στους ομόθρησκούς του Εβραίους και την απέχθεια που προκαλούσε στην άρχουσα τάξη και τους κατακτητές Ρωμαίους. Η φωνή βοώντος έπιανε τόπο.
Το κύριο θέμα του κ. Γιανναρά ήταν τα «δίγλωσσα βρέφη» κι αν αυτό είναι επιθυμητό ή επιτρεπτό. Επειδή δεν έχω τη «μαστοροσύνη» στο θέμα (εύστοχη ελληνοποίηση από τον κ. Γιανναρά) θα ήθελα να ρωτήσω αν έχουν γίνει σοβαρά πειράματα ψυχολογίας – ανάπτυξης σε νήπια που αναγκαστικά «εκτίθενται» σε δύο γλώσσες, π.χ. ελληνικά και αγγλικά, σε σπίτι με μητέρα Αγγλίδα.
Σπυρος Παπαγεωργιου, Βούλα