Κύριε διευθυντά
Ο συνεργάτης σας, κ. Κασιμάτης, μου ασκεί κριτική για ακόμη μία φορά στο φύλλο της «Καθημερινής» της 2/7/2020.
Η κριτική είναι προφανώς ελεύθερη – και στη περίπτωσή μου και ευπρόσδεκτη.
Υπό μιαν όμως προϋπόθεση. Να ασκείται δηλαδή πάνω στις πραγματικές θέσεις του καθενός και όχι πάνω στη διαστρέβλωσή τους.
Οταν ο κ. Κασιμάτης γράφει ότι η θέση μου είναι «ακινησία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με όποιο κόστος», θα έπρεπε να γνωρίζει ότι διαστρεβλώνει πλήρως τις θέσεις μου – τις οποίες άλλωστε ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει από εμένα.
Η θέση μου πάνω στο θέμα αυτό είναι ακριβώς η ίδια με τη θέση όλων ανεξαιρέτως των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1975 και μετά. Δηλαδή, διαπραγμάτευση με την Τουρκία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ και σε περίπτωση μη συμφωνίας, προσφυγή από κοινού στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Αυτό συμφώνησαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ το 1975 στις Βρυξέλλες, από αυτό υπαναχώρησε αμέσως μετά η Τουρκία και από τότε την περιμένουμε να τιμήσει την υπογραφή της.
Αντ’ αυτού η Τουρκία διατυπώνει συνεχώς και νέες αξιώσεις εις βάρος της Ελλάδος, με σοβαρότερη όλων τη διεκδίκηση μιας σειράς νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που ανήκουν στην Ελλάδα.
Απειλεί δηλαδή ευθέως και επισήμως την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας.
Η άποψή μου είναι ότι αυτή η απειλή δεν πρέπει να αποτελέσει ποτέ αντικείμενο διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο χωρών.
Αυτό πιστεύω ότι είναι και το κυριότερο εμπόδιο για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και όχι οι φαιδρότητες περί «ακινησίας» και «μαξιμαλισμού».