ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Ως «αναγκαίο κακό» για την οικοδόμηση του αμερικανικού έθνους περιέγραψε τη δουλεία ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Τομ Κότον, πυροδοτώντας θύελλα αντιδράσεων. Ο Κότον, που εκλέγεται στην πολιτεία του Αρκανσο, κατέθεσε σχέδιο νόμου με το οποίο απαγορεύεται να χρηματοδοτεί η ομοσπονδιακή κυβέρνηση το νέο διδακτικό υλικό για το μάθημα της Ιστορίας που εστιάζει στην ιστορία της δουλείας.
Ο Κότον ζήτησε από τα σχολεία που σκοπεύουν να υιοθετήσουν το υλικό αυτό να επιστρέψουν σε ένα λιγότερο «διχαστικό» πρόγραμμα σπουδών. «Φανταστείτε να χαρακτηρίζατε μη διχαστικό πρόγραμμα σπουδών αυτό που λέει στα μαύρα παιδιά ότι οι αγοραπωλησίες των προγόνων τους, οι βιασμοί, τα βασανιστήρια και η υποχρεωτική εργασία για το κέρδος ήταν απλά “αναγκαίο κακό” για τη δημιουργία του πιο ευγενούς κράτους στην παγκόσμια ιστορία», έγραψε η Νικόλ Χάνα-Τζόουνς, στη δουλειά της οποίας βασίστηκε το νέο διδακτικό υλικό. «Αν όλα αυτά μπορούν να δικαιολογηθούν ως μέσα για έναν σκοπό, τι δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ως μέσο για έναν σκοπό;», διερωτήθηκε.
Το πρόγραμμα έχει τίτλο «Τhe 1619 project», από τη χρονολογία άφιξης του πρώτου καραβιού που μετέφερε Αφρικανούς σκλάβους στο έδαφος των σημερινών ΗΠΑ. Κυκλοφόρησε πέρυσι, ως ειδική έκδοση των New York Times, ενώ μετατράπηκε σε εργαλείο διδασκαλίας μετά την ενσωμάτωση παρατηρήσεων από ιστορικούς.
«Οπως είπαν οι Πατέρες του Εθνους, η δουλεία ήταν το αναγκαίο κακό πάνω στο οποίο κτίστηκε η Ενωση των Πολιτειών», δήλωσε ο Κότον στην εφημερίδα «Αρκανσο Ντέμοκρατ-Γκαζέτ». «Η Ενωση δημιουργήθηκε με τρόπο που, όπως είπε ο Λίνκολν, έθετε εξαρχής τη δουλεία σε τροχιά εξαφάνισης». Μέχρι, ωστόσο, να εξαφανιστεί η δουλεία από τις ΗΠΑ, μεσολάβησαν δύο αιώνες, στη διάρκεια των οποίων 12 πρόεδροι ήταν ιδιοκτήτες σκλάβων, ενώ εν συνεχεία πολλοί από τους διαδόχους τους υποστήριξαν ενεργά το καθεστώς φυλετικών διακρίσεων, που καταργήθηκε μόλις τη δεκατία του 1960, μετά τους αγώνες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα.
Ενας από τους πρωτεργάτες του κινήματος αυτού, ο μαύρος βουλευτής Τζον Λιούις, απεβίωσε την περασμένη εβδομάδα. Η σορός του τοποθετήθηκε σε άμαξα και πέρασε χθες, για τελευταία φορά, τη γέφυρα στη Σέλμα της Αλαμπάμα, στην οποία πραγματοποιήθηκε μία από τις σημαντικότερες διαδηλώσεις του κινήματος, με τη συμμετοχή του.
«Το 1965, όταν διέσχιζε αυτή τη γέφυρα και δέχθηκε την επίθεση των πολιτειακών αστυνομικών, με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα στο κρανίο, ο Λιούις θα φανταζόταν, άραγε, αυτή τη μέρα; Οτι θα ζούσε μέχρι τα 80, ότι θα ήταν βουλευτής επί δεκαετίες και θα διέσχιζε ξανά τη γέφυρα, μετά θάνατον, ως ένδειξη τιμής;», διερωτήθηκε η σκηνοθέτις Αβα ντι Βερνέ, δημιουργός της ταινίας «Σέλμα», που περιγράφει τα γεγονότα της «Ματωμένης Κυριακής» του 1965. Η γέφυρα φέρει, ακόμη, το όνομα του στρατηγού των Νοτίων δουλοκτητών και μέλους της Κου Κλουξ Κλαν, Εντμουντ Πέτους, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη εκστρατεία συλλογής υπογραφών για τη μετονομασία της σε γέφυρα Τζον Λιούις.