Έπειτα από μια εικοσαετία και μια σειρά από τεχνολογικές ανακαλύψεις που μας έφεραν πιο κοντά στις πηγές της πραγματικής πληροφόρησης, δεν καταπίνουμε πλέον αμάσητα όλες τις απαξιωτικές αναφορές στην Ελλάδα, ως χώρα «πρωταθλήτρια» όλων των κακοδαιμονιών του πλανήτη. Έτσι μάθαμε ότι η Ελλάδα δεν είναι πρώτη στα τροχαία στην Ευρώπη (για την ακρίβεια, βρίσκεται κάπου στη μέση), δεν είναι πρώτη στο κάπνισμα ή την παιδική παχυσαρκία. Και, βέβαια, δεν είναι πρώτη στην εγκατάλειψη ζώων. Όχι, αυτή η πρωτιά ανήκει δικαιωματικά στους Γάλλους, οι οποίοι φαίνεται πως έχουν αναγάγει σε εθνικό χόμπι το να παρατάνε τα κατοικίδιά τους λίγο πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Υπολογίζοντας ότι σχεδόν κάθε γαλλική οικογένεια έχει και από ένα κατοικίδιο και, διαιρώντας τα 67 εκατομμύρια Γάλλων με τον μέσο όρο του τέσσερα, έχουμε περίπου 17 εκατομμύρια ζώα. Από τα οποία, 100 έως και 200 χιλιάδες εγκαταλείπονται κάθε χρόνο, με το 60% των εγκαταλείψεων να συμβαίνει τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο. Η τάση αυτή καταγράφεται ανησυχητικά αυξητική κάθε καλοκαίρι. Οι δικαιολογίες, τυπικές: βρέφος στο σπίτι, μετακόμιση σε διαμέρισμα που δεν επιτρέπει ζώα, νέος σύντροφος με αλλεργίες. Οι πραγματικοί λόγοι, όμως, έχουν περισσότερο ενδιαφέρον.
Η απόκτηση κατοικιδίου γίνεται ολοένα και περισσότερο μια παρορμητική αγορά. Και όπως όλες οι παρορμήσεις που έχουν να κάνουν με τα trends της εποχής, υποχωρεί γρήγορα, αφήνοντας πίσω της τα ανεπιθύμητα κατάλοιπα μιας ανόητης απόφασης της στιγμής.
Ειδικά στη Γαλλία, όπου το σύστημα καλύπτει ακόμα, σχεδόν εξ ολοκλήρου, τα ιατρικά έξοδα των ασφαλισμένων, οι ιδιοκτήτες κατοικιδίων εκπλήσσονται πολύ δυσάρεστα όταν ανακαλύπτουν ότι πρέπει να πληρώσουν οι ίδιοι τα ιατροφαρμακευτικά έξοδα του ζώου τους. Τα οποία, πιστέψτε με, μιλάω από προσωπική πείρα, είναι υπερπολλαπλάσια απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Έτσι, όταν τα ζώα αρρωστήσουν ή γεράσουν, απλά εγκαταλείπονται στο κοντινότερο καταφύγιο.
Οι φιλοζωικές οργανώσεις στη Γαλλία προσπαθούν, ανεπιτυχώς, να αναστρέψουν αυτό το τσουνάμι εγκατάλειψης. Όμως, οι εισαγγελικές αρχές συνήθως αδιαφορούν στις καταγγελίες τους, έχοντας από πίσω τους μια παρωχημένη νομοθεσία που δεν επιβάλλει καν το υποχρεωτικό τσιπάρισμα, ενώ σπάνια τιμωρεί τους παραβάτες, με τη δικαιολογία ότι «υπάρχουν άλλες προτεραιότητες».
Σε μια πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια κατά των εγκαταλείψεων, το τραγούδι των Queen «We are the champions» έντυσε ηχητικά ένα ηθικοπλαστικό τηλεοπτικό λογύδριο με αναφορές στην ευθύνη, στον πολιτισμό και στην προσωπική καλλιέργεια, αλλά, φυσικά, δεν απέδωσε τίποτα ουσιαστικό.
Και ούτε πρόκειται. Οι Γάλλοι, με τις 200.000 ετήσιες εγκαταλείψεις, οι Βρετανοί, με τις πολύ λιγότερες 16.000, οι Έλληνες και όλοι οι λαοί του κόσμου προτού εμβαπτιστούν στην κουλτούρα της φιλοζωίας, αυτή που θα τους κάνει φιλότιμους συνοδοιπόρους των ζώων τους, πρέπει να εκτεθούν στην αυστηρή τιμωρία του νόμου.
Όσοι έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα το ξέρουν αυτό καλά. Η Μαρίνα Σεγιό, κτηνίατρος στο Μπορντό και σύνδεσμος των σωματείων με την κυβέρνηση (ή, τέλος πάντων, με όσους ασχολούνται), το διατυπώνει με τη σαφήνεια που απαιτείται: «Εδώ χρειάζεται ριζική αλλαγή της βασικής ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αυτής που επιλέγει την εύκολη λύση, όταν η διέξοδος προσφέρεται ανέξοδη και χωρίς επιπτώσεις. Αν αυτά τα δύο τελευταία δεν αλλάξουν, με ευθύνη του κράτους, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει». ■