H θητεία του Μοχάμεντ Χαταμί, απερχόμενου προέδρου του Ιράν, χαρακτηρίζεται συνήθως απολύτως ανεπιτυχής. O κ. Χαταμί δεν κατόρθωσε να εγκαθιδρύσει ισλαμική δημοκρατία ούτε επέτυχε την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ του Ιράν και των ΗΠΑ. Ωστόσο, όπως τα περισσότερα πράγματα στο Ιράν, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Μια ψύχραιμη αποτίμηση της θητείας του κ. Χαταμί, θα του αναγνώριζε ορισμένα σημαντικά επιτεύγματα. Παρα την ισχύ των σκληροπυρηνικών κληρικών, παρά το φατριαστικό κλίμα που επικρατεί στην πολιτική σκηνή του Ιράν, ο Μοχάμεντ Χαταμί κατόρθωσε να διαμορφώσει μεταρρυθμιστικό κλίμα, όπως κανείς άλλος προκάτοχός του. Οι εκλογικοί θρίαμβοι των μεταρρυθμιστών στο Ιράν διαμόρφωσαν εκ νέου το πολιτικό τοπίο στη χώρα, καθιστώντας το λαό καθοριστικό παράγοντα για τη διαμόρφωση του μέλλοντός του.
Οι σκληροπυρηνικοί μπορεί να φυλάκισαν τους μεταρρυθμιστές και να έκλεισαν εφημερίδες, μπορεί να διέλυαν βίαια τις διαδηλώσεις των φοιτητών, δεν μπόρεσαν, ωστόσο, να περιορίσουν τις φιλοδοξίες των νέοτερων Ιρανών που, σήμερα αντιστοιχούν στο 85% του πληθυσμού της χώρας. O κ. Χαταμί υπερασπίστηκε την κοινωνία των πολιτών και το κράτος δικαίου και παρά τις αδυναμίες στη στρατηγική του, αφήνει παρακαταθήκη το αξίωμα, σύμφωνα με το οποίο η Ισλαμική Δημοκρατία δεν θα προχωρήσει με έρεισμα τον δογματισμό και την καταστολή.
Στην εξωτερική πολιτική, τα επιτεύγματα του κ. Χαταμί είναι σημαντικά. Για την Ουάσιγκτον, μοναδικό βαρόμετρο αλλαγών στο Ιράν είναι κατά πόσον η Τεχεράνη στηρίζει τη Χεζμπολάχ. Υπερβαίνοντας την κοντόφθαλμη αυτή άποψη, διαπιστώνει κανείς ότι στη διάρκεια της θητείας του κ. Χαταμί, το Ιράν εξομάλυνε τις σχέσεις του με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη Σαουδική Αραβία. Το 1997, όταν ο Μοχάμεντ Χαταμί εξελέγη πρόεδρος, δεν υπήρχαν πρεσβευτές των χωρών της E.E. στην Τεχεράνη, οι Ευρωπαίοι ήταν εχθρικοί, μετά το φετβά κατά του συγγραφέα Σαλμάν Ρούσντι το 1989 και το θάνατο Ιρανών αντιφρονούντων. O πρόεδρος Χαταμί ήταν εκείνος που ανακάλεσε το διάταγμα και σταμάτησε τις δολοφονίες Ιρανών εξορίστων στην Ευρώπη. Εκείνος, τέλος, εξομάλυνε τις τεταμένες επί δύο δεκαετίες σχέσεις της Τεχεράνης με το Ριάντ, πείθοντας τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη αγιατολάχ Αλι Χαμενέι ότι χάρη στη διπλωματία της «καλής γειτονίας», στο διάλογο και τις εμπορικές σχέσεις και όχι με την εξάπλωση του «επαναστατικού Ισλάμ» θα τερμαστιστεί η απομόνωση του Ιράν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αρα, εκείνος πρώτος έβγαλε το πνεύμα από το λυχνάρι.