Με τους ανθρώπους που μεγάλωσαν και διαμορφώθηκαν «μετά» τα μεγάλα γεγονότα, τη γενιά της μεταπολίτευσης (αν θελήσουμε να κρατήσουμε τα σχήματα για λόγους συνεννόησης) ασχολείται ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος στο τελευταίο του βιβλίο. Τίτλος του, «Φίλοι», εκδ. Κέδρος.
Είναι οι άνθρωποι που έζησαν, ως παιδιά του δημοτικού, τη δικτατορία και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αυτοί που πρόλαβαν στα φοιτητικά τους χρόνια τους τελευταίους σπασμούς του πολιτικοποιημένου φοιτητικού κινήματος, οι γυναίκες που επηρεάστηκαν από τις καθυστερημένες αντανακλάσεις του φεμινιστικού κινήματος στη χώρα μας. Οι «Φίλοι» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου είναι όλοι εμείς που αντιμετωπίσαμε με το δέος τις εμπειρίες των προηγούμενων γενιών, που πιστέψαμε ότι είμαστε μια καλή συνέχεια, πλην όμως οι συγκυρίες μάς διέψευσαν. Ετσι στην πορεία, οι περισσότεροι αυτής της γενιάς, οι σαραντάρηδες του σήμερα, απέκτησαν κινητό, επικοινωνούν με sms και e-mail, ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές και, συνήθως, μπερδεμένη προσωπική ζωή.
Τρία παιδιά από το Περιστέρι είναι οι «Φίλοι» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, μαζί από το δημοτικό, που ακολουθούν όλα τα στάδια της μεταπολιτευτικής διαδρομής, πότε μετέχοντας ενεργά και πότε εισπράττοντας τον απόηχο των σημαντικών γεγονότων. «Αλλοτε ευθυγραμμιζόμασταν με το ρεύμα της αντίστασης, όπως είχε συμβεί τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με την οργάνωσή μας στην κομμουνιστική νεολαία, και με τη συναισθηματική υποστήριξη των διωκόμενων ανταρτών πόλης αργότερα, ή με την εναντίωσή μας στους εξωνημένους και χειραγωγημένους από τη μαφία του χρήματος Ολυμπιακούς. Κι άλλοτε πάλι είχαμε συμπορευτεί με το σύστημα, στήνοντας τηλεπαιχνίδια που, όσο κι αν φαινόταν απίστευτο, διαφήμιζαν τη διαφήμιση και της παρείχαν την ανέλπιστη ευκαιρία να υψώσει τη δύναμή της στη νιοστή. Τι ακριβώς ήμασταν πραγματικά ως γενιά και ως άνθρωποι, τι εικόνα και ποιο στίγμα δίναμε μέσα από μια τόσο αντιφατική συμπεριφορά;»
Με δύσκολο θέμα καταπιάνεται ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, αφού οι ήρωές του, ο ίδιος και οι άνθρωποι που συναναστρέφεται, τώρα μόλις αρχίζουν να διαμορφώνουν ένα σαφές πλαίσιο. Είναι δηλαδή εν τω γίγνεσθαι το υλικό απ’ όπου αντλεί το βιβλίο του. Ετσι, δεν περιγράφει μια διαδρομή, αλλά μια φάση της διαδρομής. Που έχει όλους τους κινδύνους του ανολοκλήρωτου. Αφού έτσι κι αλλιώς ανολοκλήρωτη είναι η πορεία των ηρώων του. Οι «Φίλοι», όμως, είναι από τα πρώτα βιβλία που περιγράφουν τη δική μας γενιά, τη «γενιά της μεταπολίτευσης».Ολγα Σελλα