Η ιστορία του Αλεξ μοιάζει με νοκ άουτ χτύπημα για την κοινωνία και τους θεσμούς της, κυρίως την οικογένεια και το σχολείο. Η τραγωδία που εκτυλίσσεται αυτές τις ημέρες στη Βέροια αναδεικνύει τη «μαύρη τρύπα» της εποχής από την οποία ξεπηδούν ακόμα και οι πιο ακραίες μορφές βίας ανηλίκων.
«Αφήσαμε τα παιδιά μας έκθετα στην αδηφάγο τηλεόραση, που μέχρι τα 18 τους χρόνια θα τους προσφέρει κατά μέσο όρο 200.000 σκηνές απίστευτης βίας και 40.000 σκηνές δολοφονίας», λέει στην «Κ» ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, κ. Γιώργος Πιπερόπουλος, κοινωνιολόγος – ψυχολόγος.
Στο βασανιστικό ερώτημα τι παρήγαγε την ακραία επιθετική συμπεριφορά των συμμαθητών του Αλεξ, οι ειδικοί επιστήμονες κάνουν λόγο για την ψυχοδομή των μικρών δραστών, τις αλλαγές στη δομή της οικογένειας, αλλά και την αδιαφορία του σχολείου. Πιο συγκεκριμένα, «ο 11χρονος Αλεξ έγινε στόχος των συνομηλίκων γιατί ήταν όχι μόνο διαφορετικός, αλλά ξεχωριστός. Ενα παιδί με πολλά προσόντα που δεν έπεσε θύμα επειδή ήταν αλλοδαπός, αλλά επειδή είχε προσόντα και ενδιαφέροντα που τον καθιστούσαν διαφορετικό», εξηγεί η κλινική ψυχολόγος κ. Αναστασία Παρασκευοπούλου.
Οσο για την ομάδα των πέντε ανηλίκων που φέρονται αναμεμειγμένα στην υπόθεση, η ίδια αναφέρει ότι «μάλλον πρόκειται για παιδιά με ψυχοκοινωνικά προβλήματα, αντικοινωνική συμπεριφορά, πιθανότατα παραμελημένα με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Η αίσθηση ότι ανήκουν σε μία ομάδα και φέρουν μια ταυτότητα λόγω της ομάδας τούς έκανε να αισθάνονται σημαντικοί. Προσωπικά πιστεύω ότι στην ιστορία της εξαφάνισης εμπλέκονται ενήλικες, οι οποίοι ίσως βοήθησαν να αποκρυφθούν οι όποιες αποδείξεις».
«Τα παιδιά μας δεν είναι άγγελοι», λέει ο κ. Πιπερόπουλος «αλλά τα προσαρμόζουμε στις απαιτήσεις ευνομούμενων κοινωνικών συστημάτων, υποβάλλοντάς τα σε διαδικασίες κοινωνικοποίησης μέσα από τους θεσμούς της οικογένειας, της παιδείας, της θρησκείας αλλά και στον άτυπο έλεγχο της γειτονιάς. Ομως, η ελληνική οικογένεια εν έτει 2006 παραπαίει με απίστευτα ποσοστά διαζυγίων, οι γονείς δεν μπορούν να εξασφαλίσουν υψηλό βιοτικό επίπεδο και η παιδεία έχει προδώσει τον ρόλο του δασκάλου υποβιβάζοντάς τον από μετεμφυτευτή συστημάτων αξιών σε μεταλαμπαδευτή πληροφοριών». Στην ευθύνη του σχολείου αναφέρεται και η κ. Παρασκευοπούλου, τονίζοντας ότι «τα σχολεία στην Ελλάδα του 2006 δεν είναι όσο ευαίσθητα θα έπρεπε στο θέμα της πρόληψης και της συμπαράστασης. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν είναι να διδάσκει μόνο μαθηματικά»…
Η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα παραδέχεται τα ελλείμματα του συστήματος. «Οι ελάχιστοι συμβουλευτικοί σταθμοί νέων που έχουν ιδρυθεί εδώ και 15 χρόνια στην πράξη υπολειτουργούν χωρίς την αναγκαία επιστημονική στελέχωση», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΟΛΜΕ.
Από την πλευρά της, η υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι έχουν εκπαιδευτεί 5.000 εκπαιδευτικοί από ψυχιάτρους, ψυχολόγους και ειδικούς πάνω στο θέμα της βίας στα σχολεία.