Ταξιδεύει συχνά στην Ελλάδα και την Ευρώπη πραγματοποιώντας επαφές με οργανισμούς, φορείς και οργανώσεις. Δραστηριοποιείται στην τοπική κοινωνία και συνδιαλέγεται με τοπικές αρχές και παράγοντες. Διαθέτει όραμα και έχει άποψη για το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Αρθρογραφεί και παρίσταται σε εκδηλώσεις. Αν χρειαστεί μπαίνει μπροστά και διεκδικεί. Δεν πρόκειται, όμως, για μια πολιτική προσωπικότητα ή κάποιον κοινωνικό ακτιβιστή, αλλά για μια γυναίκα που στα τριάντα ένα της έχει μόλις απολυτήριο δημοτικού και ακόμη βελτιώνει τα ελληνικά της.
Η Σαμπιχά Σουλεϊμάν, 31 ετών, είναι Τσιγγάνα Μουσουλμάνα της Ξάνθης και ζει στον οικισμό Δροσερό, ένα χιλιόμετρο έξω απ’ την πόλη. Σήμερα είναι πρόεδρος του πολιτιστικού μορφωτικού συλλόγου γυναικών Δροσερού «η Ελπίδα», τον οποίο ίδρυσε μαζί με άλλες 25 συντοπίτισσές της το 2006 και που μαζί με άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις και συλλόγους βραβεύτηκε για την εθελοντική προσφορά του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κ. Παπούλια το 2007.
Συνεχής ενημέρωση
Στους δρόμους του Δροσερού, που διατρέχει καθημερινά για «να ρίξει μια ματιά στον οικισμό», όπως λέει η ίδια, γυναίκες και άντρες τη σταματούν και της πιάνουν κουβέντα, για τα όμβρια που λιμνάζουν, τους δρόμους που χρειάζονται συντήρηση και τα κλειστά σπίτια που έχουν αφήσει πίσω τους οι κάτοικοι του οικισμού, για κάποια εποχική εργασία που θα τους βγάλει έστω και προσωρινά από το τέλμα της ανεργίας.
Στην πόλη της Ξάνθης η Σαμπιχά είναι γνωστή, αν και όχι πάντα με το μικρό της όνομα. Στο άκουσμα της «Ελπίδας» ο κόσμος θυμάται «τη γυναίκα αυτή, την πρόεδρο» που είναι «πολύ δυναμική και δραστήρια», που «τρέχει από ‘δω κι από ‘κει», που «μαζεύει απ’ το δρόμο τα παιδάκια που ζητιανεύουν», που «κάνει δουλειά και έχει αλλάξει όψη ο οικισμός».
Τα άρθρα της μπορεί να τα διαβάσει κανείς στον τοπικό Τύπο, ενώ όσοι παρακολουθούν το δημοτικό συμβούλιο της Ξάνθης την έχουν δει να παρεμβαίνει διεκδικώντας για τον οικισμό του Δροσερού. Οι Ξανθιώτες μιλούν γι’ αυτήν θετικά και αρνητικά. Πάντα όμως αναφέρουν την ευστροφία της, την ενεργητικότητά της και το τσαγανό της. Πρόσφατα βρέθηκε στις Βρυξέλλες όπου εκπροσωπώντας τον Σύλλογο Γυναικών Δροσερού συναντήθηκε με άλλες οργανώσεις Ρομά της Ευρώπης.
Τα πράγματα, βεβαίως, δεν ήταν πάντα έτσι για τη Σαμπιχά. Γεννημένη και μεγαλωμένη στο Δροσερό της Ξάνθης, ήταν ένα από τα πέντε παιδιά της οικογένειάς της. Τα παιδικά χρόνια της ήταν δύσκολα. Εγκατέλειψε το μειονοτικό σχολείο όπου έγινε δεκτή (διότι το δημόσιο της Ξάνθης δεν τη δέχθηκε) στη Δ΄ Δημοτικού, επειδή τα παιδιά της έσπασαν τη μύτη. «Μόλις έβγαινα απ’ το Δροσερό ένιωθα ότι είμαι διαφορετική απ’ τους άλλους», είπε στην «Κ».
Αρχισε δουλειά στα επτά της, στα νυχτερινά κέντρα της Αθήνας, έρμαιο αγνώστων, και αργότερα στα χωράφια της Ξάνθης. Την πάντρεψαν στα δεκατέσσερα. Για χρόνια, παρατηρούσε και μάζευε υλικό: «Είχα μάθει από μικρή να πονάω χωρίς να μιλάω. Δεν είχα κανένα λόγο στον δρόμο που έπαιρνε η ζωή μου, ώσπου μεγάλωσα. Ξαναπαντρεύτηκα έναν άντρα που πια επέλεξα εγώ. Μου άρεσε πάντα ν’ αλλάζω πράγματα που ήταν δύσκολο ν’ αλλάξουν». Γράφτηκε, μεγάλη πια, στο νυχτερινό σχολείο κρυφά απ’ τον άντρα της και πήρε το απολυτήριο Δημοτικού. Κάποια στιγμή είπε στον εαυτό της «ήρθε η ώρα να κάνεις κάτι για σένα». Η τυχαία συνάντηση με τον σύλλογο γυναικών Λιβαδειάς, έδωσε το έναυσμα για την ίδρυση ενός συλλόγου γυναικών στο Δροσερό.
Με την «Ελπίδα» οι γυναίκες του Δροσερού μπήκαν μπροστά για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους: ένταξη του οικισμού στο σχέδιο πόλης, έργα και υποδομές, αστικές συγκοινωνίες, σχολεία και στήριξη της απασχόλησης. Μέχρι και μακέτα για την ανάπλαση της κεντρικής πλατείας πρότειναν στον Δήμο Ξάνθης, μέσα από τη συνεργασία τους με την Αρχιτεκτονική του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
Η ίδρυση του συλλόγου έφερε σχεδόν την… επανάσταση στον οικισμό, αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε ένα νέο κέντρο κοινωνικής δραστηριότητας και αναφοράς. «Προτεραιότητα έχουν τώρα τα παιδιά μας. Πρέπει να σπουδάσουν, να μην είναι στους δρόμους, για το καλό το δικό μας και της τοπικής κοινωνίας», τόνισε η Σαμπιχά Σουλεϊμάν που και η ίδια σκοπεύει να γραφτεί στο Γυμνάσιο.
Εθελόντριες νηπιαγωγοί
Η «Ελπίδα» ώθησε την πλειονότητα των 1.500 περίπου παιδιών του Δροσερού στο σχολείο, περιορίζοντας δραστικά τη σχολική διαρροή αλλά και τα παιδάκια που επαιτούσαν στους δρόμους της Ξάνθης. Στους κόλπους του συλλόγου λειτουργεί ολοήμερο νηπιαγωγείο με εθελόντριες νηπιαγωγούς, ενώ τα διαβήματα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν προς τους τοπικούς άρχοντες για τη δημιουργία νέων σχολικών μονάδων συνέβαλαν στην υπογραφή των σχετικών συμβάσεων του Δήμου Ξάνθης με τον ΟΣΚ για δύο νέα δημοτικά και δεύτερο γυμνάσιο εντός του οικισμού, όπου φιλοξενούνται 1.600 άτομα, σύμφωνα με την απογραφή του 2001, αλλά κατ’ άλλους από 2.500 έως 5.000 ψυχές.
Η «Ελπίδα» αποτελεί τόπο συγκέντρωσης πολλών γυναικών του οικισμού που εκτός από παρέα βρίσκουν ένα μέρος όπου μπορούν να μάθουν ελληνικά (μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας για ενήλικες και παιδιά), κομμωτική, μαγειρική, ζαχαροπλαστική, κηροπλαστική και άλλες τέχνες (επιδοτούμενα σεμινάρια). «Πήγα για την κομμωτική και τώρα μπορώ να κοιτάξω και για δουλειά. Εμαθα και καλύτερα τα ελληνικά», είπε στην «Κ» η Εζρά, ενώ η φίλη της, η Νεζλά, που έχει να κοιτάξει πέντε παιδιά και δεν προλαβαίνει, είπε πως αν είχε χρόνο σίγουρα θα πήγαινε κι εκείνη στον Σύλλογο. «Είναι διαφορετικά από τότε που άνοιξε ο Σύλλογος. Τέτοιο πράγμα δεν είχαμε στο χωριό», είπε η Μπεϊντά που πρόσφατα άνοιξε φούρνο στο Δροσερό.