Μία αδελφούλα για την Αθηνά; Τέτοιο δώρο ποιος να το φανταζόταν πριν από τρία χρόνια, όταν ο Μάνος και η Δήμητρα έβγαιναν από το «Μητέρα» κρατώντας από το χέρι τη μικρή τους;
Τη μικρή τη λένε Αθηνά. Ηταν έξι χρόνων και ήταν ακόμη στα «αζήτητα» του κέντρου υιοθεσιών «Μητέρα». Μία αιτία ήταν το χρώμα της. Η μικρή πλήρωνε το πρώτο λάθος της μάνας της να βρεθεί με έναν Αφρικανό μετανάστη. Το δεύτερο λάθος της μάνας της ήταν τα ναρκωτικά.
Η Αθηνά γεννήθηκε μιγαδούλα. Εγκαταλείφθηκε σχεδόν αμέσως από τη μητέρα της. Στο «Μητέρα», όπου μεγάλωνε, έγιναν πολλές προσπάθειες για την Αθηνούλα. Βρήκαν τον παππού της και τη γιαγιά της, αλλά τι να κάνουν δύο γεροντάκια που ζούσαν στο Περιστέρι μη γνωρίζοντας καν τη ζωή της κόρης τους, της μητέρας τής Αθηνάς. Η μόνη βοήθεια -δεν ήταν και λίγη- που έδωσαν βρισκόταν σε ένα φύλλο χαρτί: Ζητούσαν από το «Μητέρα. να φροντίσει για την υιοθεσία της εγγονής τους. Οι κοινωνικοί λειτουργοί του «Μητέρα» έκαναν συγκινητικές προσπάθειες για να βρεθούν θετοί γονείς. Οσους δεν ενοχλούσε το χρώμα, πίστευαν ότι τα ναρκωτικά είναι κάτι σαν κληρονομική ασθένεια και έκαναν πίσω: «Κάτι σε πιο λευκό και με «καθαρό» ιατρικό ιστορικό δεν έχετε;»
Η Αθηνά μεγάλωνε στη Λεωφόρο Δημοκρατίας, στους Αγίους Αναργύρους, με όση βοήθεια μπορούσε να της δώσει η «μαμά» της, η βρεφοκόμος του περίπτερου όπου ζούσε η μικρή. Αλλά τα χρόνια περνούσαν και ο Νο1 κίνδυνος για όλα τα παιδάκια ήταν εν προκειμένω πολύ κοντά στην Αθηνά: Η ιδρυματοποίηση. Που εκδηλώνεται με φόβο για οτιδήποτε άγνωστο, από τα αυτοκίνητα και τα ζώα μέχρι και τη θάλασσα. Και πολύ συχνά συνοδεύεται από αυτο-τραυματισμούς, το μόνο όπλο που έχουν αυτά τα παιδάκια για να τραβήξουν την προσοχή.
Η Αθηνά είχε φθάσει έξι χρονών, όταν, πριν από τρία χρόνια, συναντήθηκε με τον Μάνο και τη Δήμητρα. Ο Μάνος στα 40 του, η Δήμητρα κατά τι μικρότερη, δεν είχαν καταφέρει να κάνουν παιδί. Είπαν «όχι» στην εξωσωματική ταλαιπωρία και κινήθηκαν προς τη λύση της υιοθεσίας. Λάτρεψαν το χρώμα της κόρης τους και τα πλούσια μαλλάκια της και ούτε για μία στιγμή δεν σκέφτηκαν ως εμπόδιο το παρελθόν της φυσικής της μητέρας. Σε περίπου 6-8 μήνες η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί και η Αθηνά βρέθηκε από το περίπτερο με τα 15 παιδάκια στο δικό της δωμάτιο με τους λούτρινους αρκούδους. Και με μπαμπά και με μαμά που τη λάτρεψαν και τη λατρεύουν.
Αν, μάλιστα, δεν υπήρχαν και οι δυσκαμψίες της γραφειοκρατίας, όλα θα είχαν παραγραφεί. Ακόμη και, όπως λέει ο Μάνος, τα «έξι χρόνια του παιδιού μας που τα χάσαμε. Δεν ξέρεις τι σημαίνει να μην έχεις δει το παιδί σου να μπουσουλάει ή να μην έχεις ακούσει την πρώτη του λέξη. Αυτά παραμένουν μία έλλειψη, έστω κι αν μία αγκαλιά της Αθηνάς την κάνει να φαίνεται τόσο μακρινή».
Οι δικαστές εξάντλησαν κάθε αυστηρότητα κατά τη διάρκεια της νομιμοποίησης της υιοθεσίας. Χρειάστηκαν τρεις δίκες, παρότι οι υπεύθυνοι του «Μητέρα» εξηγούσαν κάθε φορά πως ήδη το κοριτσάκι ζει με την οικογένεια του Μάνου και της Δήμητρας. Τελικά κι αυτό ξεπεράστηκε.
Πριν από λίγες βδομάδες χτύπησε το τηλέφωνο της Δήμητρας. Ηταν η Μίνα, η κοινωνική λειτουργός από το «Μητέρα». Η Δήμητρα μόλις την άκουσε ξέσπασε σε λυγμούς. Ευτυχίας.
Η φυσική μητέρα της Αθηνάς είχε γεννήσει πρόσφατα ένα άλλο κοριτσάκι. Την εγκατέλειψε κι αυτή στο δημόσιο μαιευτήριο. Ειδοποιήθηκε το «Μητέρα», βρήκαν πάλι τους παππούδες κι αυτοί πάλι συναίνεσαν. Και τι είναι πιο φυσικό από το να ζήσουν μαζί οι δύο αδελφούλες, έστω κι αν η Εύα είναι από άλλο πατέρα γι’ αυτό κατάξανθη και γαλανομάτα. Προτάθηκε, λοιπόν, στην οικογένεια να υιοθετήσει και την αδελφούλα τής Αθηνάς. Δύο μέρες μετά, ο Μάνος, η Δήμητρα και η Αθηνά πήραν έναν μεγάλο κούκλο και πήγαν στο μαιευτήριο για να καλωσορίσουν τη μικρή Εύα στην οικογένειά τους. Οι δύο αδελφούλες φωτογραφήθηκαν και η Αθηνά τραγούδησε ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι σαν νανούρισμα στην Εύα. Ο Μάνος και η Δήμητρα πήραν τη νέα τους κόρη στην αγκαλιά. Και τώρα θα έχουν την τύχη να ακούσουν την πρώτη της λέξη…
Τα θετικά
Λέγονται πολλά για τις δυσκολίες με τις υιοθεσίες από κρατικά ιδρύματα. Δεν είναι όλα υπερβολικά. Οντως, συγκρινόμενες με τις ιδιωτικές, είναι πολύ πιο χρονοβόρες. Ωστόσο, η εξονυχιστική έρευνα που απαιτείται και επιβάλλεται από τα κρατικά κέντρα είναι ευεργετική για δύο λόγους. Πρώτον, για το συμφέρον του παιδιού. Οι κοινωνικές λειτουργοί οφείλουν -και το κάνουν συνήθως εξαιρετικά- να ερευνήσουν το περιβάλλον στο οποίο θα εμπιστευτούν ένα παιδάκι, που έχει ήδη βιώσει στην τρυφερότερη ηλικία την απόρριψη.
Και, δεύτερον, αυτή η αναμονή είναι και μια ευκαιρία για τους θετούς γονείς να έρθουν πραγματικά απέναντι στην απόφασή τους. Είναι σαν την κύηση πριν από έναν φυσιολογικό τοκετό.
Στο «Μητέρα» έχουν καταγραφεί πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες οι υιοθεσίες έχουν διακοπεί στην τελευταία διαδικασία, αυτή της προσαρμογής. Είναι ένα σκληρό 15νθήμερο στο οποίο οι θετοί γονείς αναλαμβάνουν την ευθύνη του παιδιού τους ενόσω αυτό παραμένει στο «Μητέρα»
Κάθε πρωί περιμένουν να ξυπνήσει, να το αλλάξουν και να του δώσουν το γάλα. Μετά παιχνίδι μαζί του (κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των βρεφοκόμων και των κοινωνικών λειτουργών), μετά φαγητό και νάνι. Κι αυτό για 15 μέρες, μπορεί και περισσότερο. Η διαδικασία δεν είναι δύσκολη μόνο για τους θετούς γονείς. Είναι και σκληρή για τα άλλα παιδιά που ξέρουν ότι αυτά θα πρέπει να περιμένουν λίγο ακόμη μέχρι να βρεθεί και γι’ αυτά μία οικογένεια.