Οι διάφορες μορφές ρύπανσης, η υπεραλίευση, η υπερδόμηση και η
ερημοποίηση των ακτών εξακολουθούν να αποτελούν σημαντικά
προβλήματα. Μάλιστα, σε αυτά προστίθενται και ορισμένα νέα, όπως η
ολοένα και μεγαλύτερη «εισβολή» ξενικών ειδών από άλλες θάλασσες
και η ρύπανση από τη λειτουργία εγκαταστάσεων αφαλάτωσης.
Χθες, με την αφορμή της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, τα Ηνωμένα
Εθνη (Πρόγραμμα για το Περιβάλλον/ Μεσογειακό Σχέδιο Δράσης)
παρουσίασαν έκθεση για την κατάσταση του θαλάσσιου και παράκτιου
περιβάλλοντος στη Μεσόγειο. Οπως ανέφερε η συντονίστρια του
προγράμματος στην Αθήνα, Maria Luisa Silva Mejias:
Η Μεσόγειος είναι μια κλειστή θάλασσα, που χρειάζεται περισσότερο
από 100 χρόνια για να ανανεωθεί. Η ανανέωση αυτή έχει επιβραδυνθεί,
καθώς το 1960 – 2000 οι ποσότητες φρέσκου νερού που καταλήγει στη
Μεσόγειο (από ποτάμια) έχει μειωθεί κατά 20%.
Εκτιμάται ότι κάθε 10 ημέρες ένα νέο είδος «εισβάλλει» στη
Μεσόγειο.
Περισσότερο από το 65% των ιχθυοαποθεμάτων αλιεύεται πάνω από το
όριο βιωσιμότητας.
Το 37% των παράκτιων οικισμών άνω των 2.000 κατοίκων εξακολουθεί να
απορρίπτει τα λύματά του στη θάλασσα. Το 18% των βιολογικών
καθαρισμών στη Μεσόγειο είναι ανεπαρκές, καθώς προσφέρει μόνο
πρωτοβάθμια επεξεργασία.
Η διάβρωση των ακτών είναι σημαντική απειλή, ειδικά για την
ανατολική Μεσόγειο. Το χειρότερο σενάριο προβλέπει αύξηση του
επιπέδου της θάλασσας έως 61 εκατοστά μέχρι το τέλος του αιώνα.
Ο υποθαλάσσιος θόρυβος αποτελεί μια αυξανόμενη απειλή για τα
θαλάσσια θηλαστικά και ορισμένα είδη ψαριών. Κύριες πηγές του, ο
ήχος των πλοίων και τα σόναρ που χρησιμοποιούνται στις σεισμικές
έρευνες.
Περισσότερα από 100 είδη θαλάσσιας ζωής στη Μεσόγειο απειλούνται με
εξαφάνιση.
Αξιοσημείωτο είναι ότι τα απόβλητα από αφαλατώσεις είναι από το
2006 το δεύτερο πιο ταχέως ανερχόμενο πρόβλημα στη Μεσόγειο.
«Γνωρίζουμε ότι σε κάποιες περιοχές η αφαλάτωση είναι η μόνη λύση,
πρέπει όμως να είναι η τελευταία λύση», λέει στην «Κ» η κ. Mejias.
«Η καλύτερη λύση είναι η σωστή διαχείριση του νερού και η
επανάχρησή του».
Οσον αφορά την υπερδόμηση των ακτών, πρόβλημα ανερχόμενο στη χώρα
μας, η κ. Mejias συνιστά… τη χρήση της κοινής λογικής. «Στη
σύμβαση της Βαρκελώνης υπάρχει ένα πρωτόκολλο για τη σύνθεση των
περιβαλλοντικών ζητημάτων με τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Για
παράδειγμα, προβλέπει ότι η δόμηση πρέπει να απέχει τουλάχιστον 100
μέτρα από τη θάλασσα. Ελπίζω ότι η Ελλάδα θα γίνει μέλος του
πρωτοκόλλου αυτού. Ολες οι χώρες θέλουν ανάπτυξη και θέσεις
εργασίας. Πρέπει, όμως, να το κάνουν με τρόπο που προστατεύει το
περιβάλλον αλλά και το τουριστικό προϊόν. Στην Ισπανία, απ’ όπου
κατάγομαι, η εμπειρία μάς έδωσε ορισμένα σκληρά μαθήματα».