Είναι φιλόζωος ο κυνηγός; Για τον ελληνικό νόμο είναι ο μόνος! Σκεφτείτε όμως πως το ρυθμιστικό πλαίσιο του κυνηγιού είναι χουντικό! Τότε βέβαια, ένας οργανωμένος οικολόγος θα ήταν ένα πρώτης τάξεως θήραμα. Η κατάσταση με το κυνήγι είναι ένα ακόμη δείγμα αναχρονισμού. Βεβαίως, έχουμε αποδεχθεί νεότερες διεθνείς συνθήκες (π. χ. Ramsar) και κοινοτικές διατάξεις. Ομως, οι «φίλοι» κυνηγοί δεν δείχνουν να τις γνωρίζουν, όπως αποδεικνύει η εφαρμογή του κανόνα ότι χτυπάμε «ό, τι κουνιέται», αφού τον έλεγχο τον κάνουν δικοί μας άνθρωποι, οι ομοσπονδιακοί θηροφύλακες, διορισμένοι και πληρωμένοι από τους κυνηγούς!
Η ρύθμιση του κυνηγιού είναι ένα από τα αμεσότερα πολιτικά ρουσφέτια. O εκάστοτε αρμόδιος υφυπουργός είναι πάντοτε «ιδεολογικά» ταγμένος με τις ομάδες εκείνες του πληθυσμού που θα υποστήριζαν με φανατισμό το δικαίωμα του Ελληνα να οπλοφορεί, ενώ οι καθώς πρέπει πολιτικοί των Αθηνών και της αριστεράς σφυρίζουν αδιάφορα. Σήμερα όμως, η κριτική των οικολογικών οργανώσεων πιάνει τόπο, καθώς πάρα πολλοί ψηφοφόροι διαφωνούν με τη χουντική παραεξουσία των κυνηγετικών συλλόγων, αντιλαμβάνονται την απάτη να βάζουμε το λύκο να φυλά τα πρόβατα, και ανησυχούν επειδή το κράτος πιστεύει ότι κάποιος που κρατά όπλο είναι σε θέση να αυτορρυθμιστεί!
Ο κ. Γιώργος Αλογοσκούφης οφείλει να ενδιαφερθεί από τη φοροκλοπή που γίνεται υπέρ των κυνηγών. Οχι μόνον το κόστος των αδειών είναι ευτελές, αφού μια τοπική άδεια κοστίζει όσο μερικά σκάγια ή ένα μικρό αξεσουάρ από το «νεσεσέρ αουτφίτ» της κυνηγετικής πασαρέλας, αλλά το τέλος για την άδεια κυνηγιού εισπράττεται προς όφελος των κυνηγετικών συλλόγων. Το ανήκουστο αυτό οθωμανικό σύστημα, συμπληρώνεται με την απόδοση προς το κράτος ενός προσβλητικού για τον φορολογούμενο πολίτη ποσοστού: μόλις 1 ευρώ από τα 90 που κοστίζει η τοπική άδεια, 19 ευρώ στα 107 της περιφερειακής και 40 ευρώ στα 128 της πανελλαδικής, πάνε στο κράτος. Ακόμη και τα τέλη κυκλοφορίας ενός μικρού αυτοκινήτου είναι περισσότερα από τα δικαίωμα να κυνηγάς όσο θέλεις, όπου θέλεις.
Αυτό το τελευταίο είναι εξίσου απαράδεκτο στο θέμα του πλαισίου για το κυνήγι. Χαρακτηριστικό δείγμα της χουντικής περιόδου αλλά και της Ελλάδας της εποχής εκείνης είναι ότι επιτρέπεται να πέφτουν τουφεκιές σε απόσταση μόλις 250 μέτρων από οικισμό ή 150 μέτρων από το τελευταίο σπίτι! Είναι προφανές ότι οι αποστάσεις αυτές πρέπει να μεγαλώσουν σε τουλάχιστον 3 χιλιόμετρα από οικισμό και τουλάχιστον 1 χιλιόμετρο από σπίτι εκτός σχεδίου. Επίσης πρέπει να απαγορεύονται σε δεκάδες περιοχές ειδικού φυσικού κάλλους, τόποι αναψυχής και άλλων σύγχρονων δραστηριοτήτων καθώς και τα σηματοδοτημένα ορεινά μονοπάτια. Αντί ο κ. Κιλτίδης να προσπαθεί να κάνει παχύτερο το ταμείο των «φίλων» κυνηγών, θα κάνει καλύτερα να φωνάξει στο τραπέζι εκείνους που θα βοηθήσουν την πολιτεία να θεσπίσει ένα σύγχρονο πλαίσιο, που δεν θα μυρίζει μπαρούτι αλλά φιλική διάθεση για τη ζωή και το περιβάλλον. Γιατί ο κυνηγός, σήμερα, σπανίως είναι φιλόζωος…