Οι φυσαλίδες στις παραλίες

Κατέφθασα πρωί πρωί, στην αρχή της εβδομάδας, σε παραλία της Α. Αττικής που συνορεύει με θέρετρο αξιωματικών και γειτνιάζει με εγκαταστάσεις κατασκηνώσεων. Ηταν η πρώτη μου επιλογή, η πιο κοντινή, για ένα γρήγορο μπάνιο πριν από τη δουλειά. Οπως και στο νότο της Αττικής, έτσι κι εδώ, από τον Αγιο Ανδρέα ώς τον Σχινιά, με τον βοριά τα νερά είναι καθαρά και γαλήνια, ενώ οι νοτιάδες φέρνουν φύκια και βρωμιές. Εκείνο το πρωί οι άνεμοι ήταν ήπιοι, νοτιοανατολικοί, αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση, η επιφάνεια της θάλασσας ήταν γεμάτη από διαφανείς φυσαλίδες, αδιάψευστη ένδειξη μικροβιακών φορτίων που οφείλονται σε αστικά λύματα. Εννοείται ότι βιολογικός καθαρισμός στην περιοχή δεν υπάρχει, αλλά ούτε αποχετευτικό δίκτυο. Οι θλιβερές φυσαλίδες που καθιστούν απαγορευτικό το μπάνιο σε στοιχειωδώς ενημερωμένους πολίτες είναι καθημερινό φαινόμενο στη συντριπτική πλειοψηφία των παραλιών ολόκληρης της χώρας. Παραθαλάσσια ξενοδοχειακά συγκροτήματα με πλημμελώς λειτουργούντες βιολογικούς καθαρισμούς, πόλεις και οικισμοί που διοχετεύουν τα λύματα στη θάλασσα χωρίς καμιά επεξεργασία είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για τη μόλυνση. Πριν από λίγα χρόνια, συνάντησα τις φυσαλίδες στην παραλία πεντάστερου, πανάκριβου ξενοδοχείου στα νερά της Μυκόνου. Προφανώς ο βιολογικός καθαρισμός δεν λειτουργούσε καλά, όπως και της συντριπτικής πλειοψηφίας των ξενοδοχείων, καθώς δεν επιτηρούνται από ειδικευμένο προσωπικό, αλλά από τους ηλεκτρολόγους ή τους υδραυλικούς των μονάδων. Ανέφερα το περιστατικό στις υπαλλήλους της ρεσεψιόν, οι οποίες με αντιμετώπισαν με ένα «α, ναι» και πλήρη αδιαφορία. Σκέφτομαι με τρόμο τι καταστροφή στον τουρισμό μας θα προκαλούσε ένα δημοσίευμα σε μεγάλη ευρωπαϊκή εφημερίδα, μια έρευνα τηλεοπτικού καναλιού διεθνούς εμβέλειας, γνώμες ξένων καθηγητών για το πρόβλημα. Σκέφτομαι ότι είναι έγκλημα να ξοδεύουμε αφρόνως το Φυσικό Κεφάλαιο με το οποίο προικίστηκε η μικρή μας χώρα. Οτι είναι ντροπή, είναι επικίνδυνο να κουκουλώνουμε το θέμα, να κρύβουμε το πρόβλημα, να μη γράφουμε.