Η καταστροφή που έχει συντελεστεί στη χώρα μας και στη ζωή μας είναι, ολοφάνερα, συνάρτηση του πρωτογενούς πλεονάσματος φαυλότητας, διαφθοράς, ανικανότητας (σε βαθμό κακουργήματος) των επαγγελματιών της εξουσίας. Κάποιοι επιλέγουν να προσθέτουν αμέσως ότι η «κρίση» είναι διεθνής, παγκόσμια. Το χρειάζονται, σαφέστατα, για ψυχολογική καταφυγή στην παρηγοριά της γενίκευσης: Ο,τι είναι να συμβεί για όλους, θα συμβεί και για μας. Και μέσα στο «σε όλους» εμπεριέχονται οπωσδήποτε παράγοντες ικανοί να μας χαρίσουν (δωρεάν) την ανάκαμψη.
Ενας λαός ξεπερνάει κρίσεις και δυσκολίες, όταν τολμάει να κοιτάζει την πραγματικότητα κατά πρόσωπο. Να μη γλιστράει σε δικαιολογίες ανώδυνες και αισιοδοξίες ηδονικές. Σίγουρα, να μην ομφαλοσκοπεί. Να μην απολυτοποιεί τη συμφορά του με κοντόφθαλη μονομέρεια, μυωπικό επαρχιωτισμό, να μην την απομονώνει από το ιστορικό της πλαίσιο, από τα συμβαίνοντα στον διεθνή σήμερα στίβο. Αλλά και να μη στρουθοκαμηλίζει καταφεύγοντας στην «κοινή μοίρα», στο γενικευμένο αναπόφευκτο.
Μόνο λαοί που αντιπαλεύουν τη συμφορά τους σαν πρόβλημα με ευρύτερη σημασία και συνέπειες για την ανθρωπιά του ανθρώπου, την πάλη για «νόημα» της Ιστορίας, μόνο αυτοί οι λαοί σώζονται από την περιθωριοποίηση, από την ασημαντότητα την ταυτόσημη με την ανυπαρξία.
Η καταστροφή που έχει συντελεστεί στη χώρα μας και στη ζωή μας (καταστροφή που μόνο μια επιμέρους πτυχή της είναι η οικονομική) έχει αποδειχθεί συνάρτηση της φαυλότητας, της διαφθοράς, της ανικανότητας των πολιτικών μας. Αλλά και συνάρτηση της δραματικής κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη και είναι κρίση ταυτότητας.
Το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης μοιάζει να μην κατανοείται ευρωπαϊκά, να πρυτανεύουν κριτήρια και σκοποθεσίες που δεν έχουν σχέση με τις έως τώρα κατακτήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών, την ιδιαιτερότητα των αναγκών και προτεραιοτήτων του ευρωπαίου ανθρώπου. Είναι πια σαφέστατη η απειλή να οδηγηθεί η Ευρώπη σε μια εξομοιωτική των λαών της πολτοποίηση, με ολοκληρωτική την υποταγή τους στους όρους του παγκοσμιοποιημένου, δίχως αντίπαλο, και γι’ αυτό αχαλίνωτου παιχνιδιού των «αγορών».
Βέβαια η Ευρώπη γέννησε τον Ιστορικό Υλισμό (τυπικό προϊόν του θρησκευτικού [αυγουστίνειου] ατομοκεντρισμού και συνακόλουθα της χρησιμοθηρίας) με τα δυο εφιαλτικά του πλοκάμια: κομμουνισμό και καπιταλισμό. Και τα δυο, με συγγενικές ή και απαράλλαχτες στρατηγικές απανθρωπίας, αυτονομούν την οικονομία από την κοινωνία, θυσιάζουν σαδιστικά και ανάλγητα αναρίθμητες ανθρώπινες υπάρξεις για να δοκιμάσουν τις εφαρμογές των ιδεολογικών τους εφευρημάτων ή και μόνο για την ηδονή του διεθνοποιημένου τζόγου στα χρηματιστήρια. Αυτονομούν και την πολιτική από την κοινωνία, παίζουν το παιχνίδι τους με «πολιτικούς» – εξαγορασμένα κνώδαλα, λακέδες εξυπηρετικούς της διαστροφικής κερδολαγνείας.
Σαν τον μαθητευόμενο μάγο, τον πανικόβλητο μπροστά στα αυτονομημένα γεννήματα της θαυματουργίας του, προσπάθησε η Ευρώπη να καταφύγει σε συμβιβασμούς εξισορροπητικής μεσότητας, δυο αιώνες τώρα, υπό την απειλή των ακροτήτων μπολσεβικισμού και αχαλίνωτης κεφαλαιοκρατίας. Πέτυχε, σε κάποιες περιπτώσεις, θαυμαστά επιτεύγματα «κοινωνικού κράτους» – κράτους πρόνοιας, ισονομίας, σεβασμού της προσωπικότητας, έντιμης οριοθέτησης των ατομικών ελευθεριών. Πέτυχε να διασώσει τη γονιμότητα των διαφορών, την ποικιλότητα παραδόσεων, εθισμών, νοοτροπιών, που χαρακτηρίζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Να σεβαστεί την εμμονή στη διαφορά των γλωσσών, την ξεχωριστή στα περισσότερα κράτη ιστορική μνήμη και συνείδηση, την καύχηση για εθνικές σχολές και ιδιαιτερότητες εκφραστικής στην Τέχνη.
Καθόλου τυχαία, οι ακρότητες του (ευρωπαϊκότατου) Ιστορικού Υλισμού αναπτύχθηκαν εκτός του κυρίως ευρωπαϊκού χώρου: στη Σοβιετική Ενωση και στην Κίνα ο κομμουνισμός, στις ΗΠΑ ο σκληρός καπιταλισμός. H ακαταγώνιστη δυναμική των ενστικτωδών ενορμήσεων ηδονής (η Lustprinzip, που είπε ο Φρόυντ) αποδείχτηκε σαρωτικά ισχυρότερη των ενορμήσεων αυτοσυντήρησης (Selbsterhaltungstrieb): με δόλωμα τον καταναλωτισμό ο καπιταλισμός νίκησε κατά κράτος τον απάνθρωπο ισοπεδωτισμό του κομμουνισμού. Σαν λάβαρο λειτούργησε το αμερικανικό μοντέλο: μια «κοινωνία της ευκαιρίας», της προτεραιότητας του χρήματος ως αυταξίας, όπου ακόμα και η πίστη στον Θεό αναγράφεται εμβληματικά στο χαρτονόμισμα («In God we trust»). Μετά τη συντριβή του σοβιετισμού, ο καπιταλισμός είναι πια μονόδρομος, αχαλίνωτος σε ωμότητα, αδίστακτος σε εκβιαστικές μεθοδεύσεις, παγερά αδιάφορος για τον τεράστιο αριθμό των ανθρώπων που βυθίζονται καθημερινά στην απόγνωση.
Τελευταία παρουσία ευρωπαϊκής πολιτικής αξιοπρέπειας και αντίστασης στον ανδραποδώδη εξαμερικανισμό της Ευρώπης ήταν ίσως ο Ζακ Ντελόρ. Μετά από αυτόν, η ευθύνη πλοήγησης της E.E., όπως και η διακυβέρνηση των κρατών-μελών της, παραδόθηκε σε θλιβερές μετριότητες, διεκπεραιωτές εντολών που υπαγορεύουν οι «αγορές» (χαρακτηριστικό παράδειγμα: το ποιοι πρωτάρηδες, νεοσσοί, επελέγησαν ως υπουργοί Οικονομικών από ολόκληρη την γκάμα έμπειρων και ιδιοφυών Ελλήνων οικονομολόγων, για να διαχειριστούν την «ανάκαμψη» της χώρας από την καταστροφή).
Μεθοδικά, ο εξαμερικανισμός της Ευρώπης ξεκίνησε από τα πανεπιστήμια (όπως και ο αφελληνισμός των Ελλαδιτών από τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις). Αιώνες τώρα, η ταυτότητα της Ευρώπης ήταν τα πανεπιστήμιά της, όλα κρατικά – η μετάδοση της γνώσης και η δυνατότητα της έρευνας δεν ήταν εμπορεύσιμα αγαθά, ήταν αδιανόητο να υποταχθούν στη λογική της προσφοράς και της ζήτησης. Στην ευρωπαϊκή παιδεία δέσποζε η αρχή: «η γνώση για τη γνώση», η γνώση για τη χαρά της καλλιέργειας, της ποιότητας, τη χαρά του καινούργιου, όχι του χρήσιμου. O εξαμερικανισμός καταργεί από την Οξφόρδη τη σπουδή των σανσκριτικών, μεταφέρει το σχετικό κονδύλι σε άλλο, «παραγωγικό» αντικείμενο – αλλά η Ευρώπη ήταν αυτό ακριβώς: η σπουδή των σανσκριτικών, σύμβολο της αντίστασης στον πρωτογονισμό της ωφελιμοθηρίας.
Ο εκβιαστικός, ραγδαίος εξαμερικανισμός της Ευρώπης έχει παμπλήθια πτυχών και η κάθε πτυχή προσθέτει ένταση στην οδύνη της απώλειας – κατεξοχήν η βάναυσα γενικευμένη αγγλοφωνία και η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. O καινοφανής «ευρωσκεπτικισμός», αν γλιτώσει την παγίδευση στον εθνικισμό, θα μπορούσε να εκφράσει τη ριζική διαφορά της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» από τη χρησιμοθηρική (τυπικά ιστορικο-υλιστική) διεθνική μαρμελάδα μιας κοινωνίας μεταναστών, που τους συνδέει μόνο η «ευκαιρία» για χρήμα – όχι κοινός πολιτισμός, όχι η «καλλιέργεια».
Η Ελλάδα της «γενιάς του ’30» θα μπορούσε να είχε πρωτοστατήσει σε μια αυθεντική «ευρωπαϊκή ενοποίηση