Ελάχιστα ενθαρρυντικά για τη Δύση είναι τα μέχρι στιγμής συμπεράσματα της κρίσης στην Ουκρανία. Από ό,τι βλέπουμε, ο πρόεδρος Πούτιν διαθέτει πολλούς θαυμαστές σε όλο τον κόσμο, παρά τη χρήση νεοσοβιετικών μεθόδων, για τον κατακερματισμό γειτονικού κράτους. Οταν κάνουμε λόγο για θαυμαστές, δεν εννοούμε μόνο τις κυβερνήσεις της Βενεζουέλας και της Συρίας, αλλά και μεταξύ των σημαντικότερων αναδυόμενων παγκόσμιων δυνάμεων, όπως η Κίνα και η Ινδία.
Μια χώρα σαν την Κίνα, που εμφανίζει και αυτή τουλάχιστον δύο ενδεχόμενες «Κριμαίες» στο έδαφός της (Χσιντζιάνγκ και Θιβέτ), δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζει με καχυποψία τη ρωσική αρπαγή εδαφών γειτονικού κράτους; Αυτό ελάχιστα απασχολεί τους Κινέζους, καθώς οι θετικές επιπτώσεις της ουκρανικής κρίσης προκαλούν την ικανοποίηση του Πεκίνου.
Η εστίαση του αμερικανικού ενδιαφέροντος στην Ανατολική Ευρώπη καθυστερεί έτσι την προγραμματισμένη «στρατηγική στροφή» της Ουάσιγκτον προς την Ασία, αποστρέφοντας την προσοχή των ΗΠΑ από την Κίνα. Την ίδια στιγμή, η διπλωματική απομάκρυνση της Ρωσίας από τη Δύση δεν μπορεί παρά να ευνοήσει τα κινεζικά συμφέροντα.
Ορισμένοι παρατηρητές διαβλέπουν και προσωπική διάσταση στη γεωπολιτική στάση της Κίνας. Ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ, λένε οι αναλυτές αυτοί, ο οποίος μεγάλωσε την εποχή του Μάο, αντιμετωπίζει θετικά την ανάδειξη ενός ηγέτη έτοιμου να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στη Δύση. «Ο Σι αντιμετωπίζει με συμπάθεια τη Ρωσία του Πούτιν», τονίζει Κινέζος αναλυτής.
Την Τρίτη στο Πεκίνο, ο πρόεδρος Σι μίλησε για τις άριστες σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου, υποδεχόμενος τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ. Την ίδια στιγμή, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών χαρακτήριζε σε ανακοίνωσή του τη σχέση Ρωσίας-Κίνας ως «την πλουσιότερη, ανώτερη και στρατηγικά σημαντικότερη» μεταξύ κρατών.
Δεν πρόκειται, όμως, μόνο για την Κίνα. Ανάλογη στάση τηρούν και οι Ινδοί. Μέχρι στιγμής, η Ινδία έχει συστρατευθεί στο πλευρό της Μόσχας, και όχι της Δύσης, στην ουκρανική κρίση. Τον περασμένο μήνα, ο Πούτιν ευχαρίστησε την Ινδία για τη «συγκρατημένη και αντικειμενική» στάση της απέναντι στις εξελίξεις στην Κριμαία.
Η μετα-αποικιακή εμμονή της Ινδίας σχετικά με τα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και η ευαισθησία του Δελχί σε κάθε τι που θυμίζει δυτικό φιλελεύθερο ιμπεριαλισμό, την οδηγεί στη μάλλον παράλογη απόφαση να στηρίξει ένα κράτος που καταπατά κατάφωρα την εθνική κυριαρχία ενός γείτονά του. Ανάλογη στάση υιοθετούν, πάντως, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική.
Η Δύση αντιμετωπίζει στην περίπτωση αυτή την εκτόνωση δύο γιγάντιων ελατηρίων. Από τη μία, το ελατήριο της απογοητευμένης μητέρας Ρωσίας, η αυτοκρατορία της οποίας συρρικνώθηκε δραματικά τα τελευταία 25 χρόνια, και από την άλλη, το ελατήριο της οργής από αιώνες αποικιακής εκμετάλλευσης στα χέρια της Δύσης, που νιώθουν κράτη όπως η Βραζιλία και η Ινδία.
Παρά τις διαφορετικές ιστορικές εμπειρίες, τα κράτη αυτά μοιράζονται υπαρκτή και έντονη ανησυχία για την εθνική τους κυριαρχία, καθώς και αρνητική αντανακλαστική αντίθεση στις δυτικές νουθεσίες.
Η ανάδειξη του Πούτιν ως αξιόλογου αντιπάλου του Θείου Σαμ προκαλεί στις χώρες αυτές σαφή ικανοποίηση. Παρότι αυτό δεν άπτεται άμεσα των εξελίξεων στην Ουκρανία, καθώς προχωρούμε στον 21ο αιώνα, ο κόσμος θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει περισσότερες Ουκρανίες.